ΔΕΘα πάρουμε, φτάνει. (γράφει ο Στέλιος Μήλιος)

ΔΕΘα πάρουμε, φτάνει.     

--------

Χθες, η Ελλάδα είχε δύο εικόνες.  

Από τη μια, το στημένο σκηνικό: χειροκροτήματα και φτιασιδωμένα χαμόγελα. Και μια νεολαία στρατολογημένη όχι από όραμα αλλά από την ανάγκη για βόλεμα. Νέοι και νέες που κουνάνε τη σημαία όχι γιατί πιστεύουν, αλλά γιατί ελπίζουν να πάρουν μια θέση, ένα «ρουσφέτι», μια ευκαιρία να χωρέσουν στη μηχανή που τους θέλει υπάκουους και πειθήνιους. Κι όλα αυτά για να στηρίξουν έναν πρωθυπουργό που η κοινωνία έχει απορρίψει. Έναν πρωθυπουργό ταυτισμένο με σκάνδαλα, υποκλοπές, ψέματα, χυδαίο πλουτισμό των λίγων εις βάρος των πολλών. Από τον ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι τις απευθείας αναθέσεις, η λέξη «διαφθορά» έγινε το μόνο σταθερό αφήγημα αυτής της εξουσίας.

Όσα μέτρα κι αν ανακοινώθηκαν, η αλήθεια είναι μία: δεν αγγίζουν κανέναν και καμία. Δεν αλλάζουν τη ζωή των πολιτών, δεν απαντούν στις πραγματικές ανάγκες, δεν γιατρεύουν την αδικία. Είναι παροχές επικοινωνιακού χαρακτήρα, κομμένες και ραμμένες για να θολώσουν το βλέμμα της κοινωνίας και να κρύψουν τα βαθύτερα προβλήματα.

Και από την άλλη, οι πλατείες. Οι άνθρωποι που βγήκαν με τα πανό της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς. Οι άνθρωποι που δεν ζητούν αντάλλαγμα, δεν περιμένουν θέση. Βγήκαν γιατί η συνείδησή τους δεν χωράει σε κομματικά κουτιά. Γιατί η Ελλάδα που ονειρεύονται δεν είναι η Ελλάδα της απάτης, της αναξιοκρατίας, της καταστολής. Είναι η Ελλάδα της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας.

Αυτές οι δύο εικόνες δεν συναντιούνται. Δεν μπορούν να συναντηθούν.

Γιατί η μία είναι η εικόνα μιας χώρας που σαπίζει μέσα στα σκάνδαλα, τις μίζες και την αλαζονεία. Κι η άλλη είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που παλεύει να ανασάνει, να φτιάξει ένα αύριο όπου η δημοκρατία δεν θα είναι τηλεοπτικό σόου αλλά καθημερινό βίωμα.

Η κυβέρνηση και οι αυλικοί της μπορεί να οργανώνουν φιέστες, να κρύβονται πίσω από κάμερες και χειροκροτητές επί πληρωμή. Όμως η πραγματική Ελλάδα δεν είναι εκεί. Είναι στις πλατείες, είναι στα σχολεία, είναι στα νοσοκομεία που καταρρέουν, είναι στους νέους που φεύγουν μετανάστες. Είναι σε όσους υψώνουν φωνή για το δίκαιο, όχι για το συμφέρον.

Και ναι, πρέπει να το πούμε καθαρά: αυτός ο διχασμός πρέπει να σταματήσει. Η Ελλάδα δεν μπορεί να ζει μόνιμα ανάμεσα στους βολεμένους και στους αξιοπρεπείς. Δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι μια χώρα όπου οι λίγοι λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και οι πολλοί ζουν με ψίχουλα.

Κάτι πρέπει να αλλάξει. Κάτι πρέπει να έρθει.

Αν θέλουμε να σπάσει ο φαύλος κύκλος, αν πραγματικά πιστεύουμε σε μια άλλη Ελλάδα, τότε δεν αρκούν μπαλώματα και ψεύτικες υποσχέσεις.

Χρειάζεται να ξαναχτίσουμε από την αρχή.

Να διαμορφώσουμε κοινωνίες που θα στέκονται πάνω σε ηθική, σε αλληλεγγύη, σε δικαιοσύνη.

Κοινωνίες που δεν θα χωρίζονται σε βολεμένους και αξιοπρεπείς, αλλά θα προχωρούν όλοι μαζί, με ίσους όρους.

Χρειάζεται ένα νέο μοντέλο διοίκησης.

Ένα μοντέλο που θα ξεκινήσει από τους δήμους μας, από την τοπική αυτοδιοίκηση, εκεί που γεννιέται η καθημερινότητα του πολίτη.

Ένα μοντέλο που δεν θα υπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων, αλλά θα φροντίζει για το κοινό καλό.

Γιατί ό,τι ζούμε τώρα δεν είναι το μέλλον. Είναι το παρελθόν που σαπίζει.