Αυτός ο αέρας δεν είναι για κάψιμο (της Παρθένας ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ)
" Δεν έχουμε την πολυτέλεια να σιωπήσουμε "
Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να καταλάβεις πότε κάτι πάει στραβά. Το νιώθεις στο σώμα, στο βλέμμα του γείτονα, στο παιδί που ρωτάει «τι μυρίζει έτσι, μαμά;». Το νιώθεις όταν κάτι αλλάζει, σιωπηλά, αθόρυβα, μέχρι να γίνει μόνιμο. Μέχρι να γίνει επικίνδυνο.
Κάπως έτσι πάει να περάσει και το σχέδιο για τα εργοστάσια καύσης σκουπιδιών. Όχι με φανφάρες. Όχι με μεγάλες ανακοινώσεις. Με υπογραφές πίσω από κλειστές πόρτες. Με “διαβουλεύσεις” που δεν άκουσαν ποτέ τη φωνή μας. Με τετελεσμένα.
Και ξέρεις τι είναι το πιο θλιβερό;
Ότι κάποιοι θεωρούν πως ο αέρας που αναπνέουμε έχει λιγότερη αξία από τα κέρδη τους. Ότι μπορούμε να ζήσουμε ανάμεσα σε φουγάρα, με καρκινογόνες ουσίες να κρέμονται αόρατες πάνω απ’ τα σπίτια μας. Ότι ο τόπος μας, ο ίδιος τόπος που φυτεύαμε, παίζαμε, μεγαλώναμε τα παιδιά μας είναι απλώς μια βολική τοποθεσία για να καίνε τα απορρίμματα όλης της χώρας.
Μας λένε πως είναι πρόοδος. Πως “έτσι γίνεται στην Ευρώπη”.
Μα δεν μας λένε όλη την αλήθεια.
Δεν λένε ότι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες η καύση ήταν επιλογή πριν από 30 χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν άλλες λύσεις. Σήμερα, οι ίδιες χώρες επενδύουν μαζικά στην πρόληψη, στην ανακύκλωση, στη διαλογή στην πηγή. Όχι στην καύση. Γιατί ξέρουν πλέον τι σημαίνει.
Δεν λένε ότι ακόμα και με τα «τελειότερα φίλτρα» η καύση απελευθερώνει διοξίνες, φουράνια, βαρέα μέταλλα, μικροσωματίδια που περνάνε στο αίμα, στο χώμα, στο γάλα της μάνας. Δεν λένε ότι το ρίσκο είναι τεράστιο. Κι όταν έρθει ο καρκίνος, δεν ψάχνει υπεύθυνο.
Δεν λένε ότι αν σήμερα βάλουν ένα εργοστάσιο, αύριο θα έρθουν κι άλλα. Ότι θα κουβαλάνε απορρίμματα με φορτηγά και καράβια από άλλες περιοχές, από άλλες χώρες. Ότι δεν υπάρχει "ασφαλής ποσότητα δηλητηρίου". Μόνο πολιτική απόφαση να το επιτρέψεις ή όχι.
Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, δεν λένε αυτό που εμείς ξέρουμε από παιδιά:
Ότι ο αέρας είναι κοινός. Δεν μπαίνει σε σύνορα, δεν σταματάει σε πινακίδες.
Ο αέρας που θα δηλητηριαστεί εδώ, θα μπει απ’ το παράθυρο παντού.
Και ότι η ζωή δεν μετριέται σε κυβικά μέτρα απορριμμάτων. Μετριέται σε αναπνοές.
Εσύ που διαβάζεις αυτές τις λέξεις, είσαι απαραίτητος.
Όχι σαν ειδικός. Όχι σαν πολιτικός. Αλλά σαν άνθρωπος που δεν δέχεται να ζήσει μέσα στον φόβο.
Που δεν θέλει να λέει αύριο στο παιδί του: «Συγγνώμη. Δεν μίλησα.»
Που δεν ξεχνά ότι όταν δεν αντιστέκεσαι, είσαι ήδη μέρος του προβλήματος.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να σιωπήσουμε.
Μπορεί να μην είμαστε “ειδικοί”. Είμαστε όμως πολλοί.
Είμαστε αυτοί που θα ζήσουν με τις συνέπειες. Και αυτό μας δίνει το απόλυτο δικαίωμα να πούμε: ΟΧΙ.
Ποιος θα αποφασίσει αν εδώ θα χτιστεί ένα εργοστάσιο καύσης;
Εμείς.
