Οι καλλιτέχνες για τη γενοκτονία και η... αντικειμενική δημοσιογραφία! (του Θανάση Σκαμνάκη)
Είναι πλέον ένα ρεύμα που δεν μπορεί να εμποδιστεί, ό,τι κι αν κάνουν οι χρηματοδοτούμενοι μηχανισμοί των ΗΠΑ
και της κυβέρνησης του Ισραήλ. Και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας. Σε κάθε μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός εκδηλώνεται με μαζικό τρόπο η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό και η αποδοκιμασία της γενοκτονίας. Οι πιο πρόσφατες εκδηλώσεις είναι εκείνες στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Δράμα και στην 77η απονομή των βραβείων Emmy.
Στο πρώτο το κοινό και οι καλλιτέχνες συντάχθηκαν με το σύνθημα Λευτεριά στην Παλαιστίνη και τη συμπαράσταση στο ελληνικό πλοίο που απέπλευσε για βρει το στόλο για τη Γάζα.
Στο δεύτερο, ο Χαβιέ Μπαρδέμ και η Χάνα Αϊνμπίντερ, εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους με εμφαντικό τρόπο.
Χαρακτηριστικά, ο γνωστός Ισπανός ηθοποιός είπε:
«Στα τέλη Αυγούστου, η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS), η οποία έχει ερευνήσει διεξοδικά την έννοια της γενοκτονίας, χαρακτήρισε αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα ως γενοκτονία. Και γι’ αυτό ζητάμε τον εμπορικό και διπλωματικό αποκλεισμό και τις κυρώσεις σε βάρος του Ισραήλ, ώστε να σταματήσει αυτή η γενοκτονία. Ελευθερία στην Παλαιστίνη» και ανακοίνωσε τη σύσταση του σωματείου «Film Workers for Palestine»
»Είναι ένα σπουδαίο σωματείο και ομάδα που προσελκύει συνεχώς ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Είναι επίσης σημαντικό να διευκρινιστεί προς την Paramount ότι δεν στοχοποιούμε άτομα λόγω της ταυτότητάς τους. Αυτό είναι απολύτως λάθος. Μην στέλνετε αυτό το μήνυμα, είναι κάτι λανθασμένο. Αυτό που στοχοποιούμε είναι οι εταιρείες κινηματογράφου και οι θεσμοί που εμπλέκονται στη συγκάλυψη ή στη δικαιολόγηση της γενοκτονίας του Ισραήλ στη Γάζα και του καθεστώτος απαρτχάιντ του. Και στεκόμαστε στο πλευρό όσων αγωνίζονται και δείχνουν αλληλεγγύη προς τους καταπιεσμένους».
Ο κορυφαίος πρωταγωνιστής υπογράμμισε ότι «δεν πρόκειται να συνεργαστώ πλέον με κάποια εταιρεία που δεν καταδικάζει τη γενοκτονία στη Γάζα». Και κατέληξε: «Το αν θα χάσω δουλειές είναι απολύτως αδιάφορο μπροστά σε όσα συμβαίνουν εκεί».
Η εβραία ηθοποιός Χάνα Αϊνμπίντερ ολοκλήρωσε την ομιλία της κατά την τελετή απονομής των βραβείων Emmy την Κυριακή με μια κριτική προς το Ισραήλ, δηλώνοντας ότι ήταν «υποχρέωσή» της να το πράξει.
Φορώντας μια κόκκινη καρφίτσα που σχετίζεται με την ομάδα Artists4Ceasefire, δεν ξέχασε τον δίκαιο αγώνα των Παλαιστινίων και πριν φύγει από τη σκηνή αναφώνησε «Go Birds, F*** ICE and Free Palestine. Η Αϊνμπίντερ εξήγησε αργότερα τη δήλωσή της σε συνέντευξη Τύπου μετά την τελετή, λέγοντας ότι ήταν «υποχρέωσή της ως Εβραία να διακρίνει τους Εβραίους από το κράτος του Ισραήλ, επειδή η θρησκεία και ο πολιτισμός μας είναι τόσο σημαντικοί και μακροχρόνιοι θεσμοί που είναι πραγματικά ξεχωριστοί από αυτό το είδος εθνικιστικού κράτους».
Αλλά όχι. Μη νομίζετε! Υπάρχουν κι ευαίσθητες ψυχές που δεν συμμερίζονται αυτή τη «μονομέρεια». Και είναι συγκινητικό να τις διαβάζεις ή να τις ακούς όταν ανακαλύπτουν την ευαισθησία τους. Ας πούμε, όταν γράφουν στην «Καθημερινή», και σε άλλες Καθημερινές του κόσμου μας. Είναι …αντικειμενικές. Τουτέστιν, καθώς δεν μπορούν να αρνηθούν τα όσα γίνονται στη Γάζα (αλλά δεν προφέρουν ποτέ τη λέξη γενοκτονία, παρά τις διαπιστώσεις του ΟΗΕ), θυμούνται την Ουκρανία, την επίθεση των Παλαιστινίων την 7η Οκτωβρίου κ.ο.κ για να επιστήσουν την προσοχή στους εκδηλώνοντες την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, αλλά και σε άλλους ευαίσθητους όπως οι ίδιοι, πως δεν θα ανεχθούν την «επιλεκτική» προβολή!
Δεν έχει σημασία ότι η μνήμη και η αναφορά τους είναι επιλεκτική με βάση την ατζέντα της ειδησεογραφίας που προωθεί η εφημερίδα τους και οι παρόμοιοι, επιλεγμένη από γνωστά κέντρα ελέγχου της πληροφορίας σε Ευρώπη και κόσμο. Σημασία έχει πως δηλώνουν αντικειμενικοί.
Δεν έχει σημασία που έχουν ξεχάσει τους εβραϊκούς εποικισμούς, τον αποκλεισμό της Γάζας, τις αυθαίρετες συλλήψεις, τις δολοφονίες, τους βιασμούς κ.λπ. πολύ πριν την 7η Οκτωβρίου στη Γάζα. Σημασία έχει πως θυμούνται την 7η Οκτωβρίου.
Δεν έχει σημασία που έχουν «ξεχάσει» το πραξικόπημα του Μεϊντάν το 2014, τη δήλωση της Μέρκελ πως υπογράψαμε τη συμφωνία του Μινσκ για να κερδίσουμε χρόνο και να εξοπλίσουμε την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας, όπως δεν έχει σημασία που δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται, ή κάνουν πως δεν ξέρουν και δεν θυμούνται, τις απαγωγές, τα βασανιστήρια και τις βιαιότητες των ουκρανικών ναζιστικών ταγμάτων στο Ντονμπάς, μετά το 2014. Αρκεί που θυμούνται τη ρωσική εισβολή.
Κι έτσι ο Λάνθιμος καλείται από την καλή δημοσιογράφο, της Καθημερινής (Σίσσυ Αλωνιστιώτου, Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2025) – που ακολουθεί ευλαβώς στη «γραμμή» της εφημερίδας της – να προσθέσει και ένα κίτρινο άστρο στο πέτο του, δίπλα στην παλαιστινιακή σημαία για τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου, και μια σημαία της Ουκρανίας. Άλλως πρόκειται περί επιλεκτικής ευαισθησίας, για την οποία εγκαλείται ο εν λόγω καλλιτέχνης (και καθένας που διαδηλώνει, υποστηρίζει ή απλώς δηλώνει). Οπότε η γενοκτονία εξισώνεται με την αντίσταση, με έναν πόλεμο κ.ο.κ. χάνοντας έτσι οποιαδήποτε διαφορά. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτό, μας λέει, είναι μη επιλεκτική προβολή, αντικειμενικότητα. Με τη σφραγίδα της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της ισραηλινής πρεσβείας.
Αλλιώς, όπως διακριτικά μας επισημαίνει η δημοσιογράφος, κινδυνεύουμε να είμαστε αντισημίτες. Ποιος άλλος μας το έχει πει, θυμίστε μου;
Και περιστατικά όπως της Νάξου, επιβεβαιώνουν, όπως λέει, του λόγου της το αληθές. Παρεμπιπτόντως, θυμίστε μου ακόμη, στη Νάξο δεν ήταν που στην ταβέρνα υπήρχαν αυτοκόλλητα της Παλαιστίνης και κάποιοι ισραηλινοί «τουρίστες» τα έσκισαν προκαλώντας επεισόδιο;
Και για να μην υπάρχει αμφιβολία για την προέλευση των επιχειρημάτων, ακολουθεί η σαφής λογική: «Όπως τότε στο Ολοκαύτωμα, έτσι και τώρα, σπανίως κάποιος σπεύδει να υπερασπιστεί τους Εβραίους». Σπανίως αλήθεια; Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν είναι κάποιος; Τα μέσα ενημέρωσης, οι αστυνομίες που συλλαμβάνουν και κατεβάζουν παλαιστινιακές σημαίες δεν είναι κάποιοι;
Κι ύστερα, το κράτος του Ισραήλ σήμερα (και όχι οι Εβραίοι, γενικώς, όπως με ελαφρότητα γράφει) δεν είναι θύμα, δράστης είναι. Δράστης γενοκτονίας.
Τι σχέση έχει λοιπόν το Ολοκαύτωμα; Το οποίο μπορεί και να μη συνέβαινε αν οι δυτικές δυνάμεις δεν κράταγαν απέναντι στο Χίτλερ μια στάση «αντικειμενική», ιδιαίτερα κατά την εποχή του ισπανικού εμφυλίου. Ίσως για να μη χαρακτηριστούνε ρατσιστές …αντιγερμανοί!
Όσο για την τακτική να ζητάς ίσες αποστάσεις απέναντι σε θύτες και σε θύματα, δεν είναι παρά υποστήριξη του θύτη και, εν τέλει, συνενοχή!
ΠΗΓΗ: kommon.gr
