Δουλέψτε 13 ώρες "ευτυχίας" την ημέρα μέχρι να μην ξέρετε πού μένετε (της Παρθένας ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ)
"Δουλέψτε 13 ώρες "ευτυχίας" την ημέρα μέχρι να μην ξέρετε πού μένετε"
Καλώς ήρθατε στη νέα Ελλάδα. Την Ελλάδα της “προόδου”, όπου η εξάντληση βαφτίζεται "ευελιξία" και η υπερεργασία "ευκαιρία". Η κυβέρνηση προχωρά στη νομιμοποίηση της 13ωρης εργασίας με έναν εργοδότη, και εμείς πρέπει να πούμε "ευχαριστώ" που δεν πρότειναν 18ωρο. Ακόμα.
Λένε ότι η αλλαγή είναι... “προαιρετική” και “κατόπιν συναίνεσης”.
Είναι σαν να σου λένε: «Δεν σε υποχρεώνουμε να κόψεις το πόδι σου. Απλώς, αν δεν το κάνεις, θα χάσεις τη δουλειά σου.»
Η "συναίνεση" του εργάτη με τη θηλιά στον λαιμό.... Μας μιλούν για επιλογή.... Μα πόση επιλογή έχει ο άνθρωπος που δουλεύει με 700€ και τρέμει μη βρεθεί στην ανεργία; Πόσο “ελεύθερος” είναι ένας εργαζόμενος όταν ξέρει ότι αν πει “όχι”, η πόρτα είναι ανοιχτή ....για έξοδο;
Η δήθεν "ευελιξία" κρύβει πίσω της τη χειρότερη μορφή εργασιακού εκβιασμού: αυτήν που ντύνεται με καθωσπρέπει λέξεις, ενώ στην πράξη σε πιέζει να παραιτηθείς από το δικαίωμα να ζεις.
13 ώρες την ημέρα. 65 την εβδομάδα. 260 τον μήνα.
Αυτό δεν λέγεται εργασία. Λέγεται καταναγκασμός με απόδειξη πληρωμής.
Γιατί όταν δουλεύεις 13 ώρες, δεν ζεις. Δεν βλέπεις τους φίλους σου, δεν βλέπεις το παιδί σου, δεν έχεις χρόνο να κουβεντιάσεις, να σκεφτείς, να ονειρευτείς. Γίνεσαι γρανάζι. Μια μονάδα σε ένα φύλλο excel.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, σου το πουλούν και για "μέτρο ανάπτυξης". Σου λένε: "Δες πόσο καλά πάμε, σε αφήνουμε να δουλέψεις περισσότερο!"
Η πρόοδος δεν έχει ρολόγια, έχει όρια.
Σε όλο τον κόσμο συζητούν για 4ήμερη εργασία, για συνδυασμό προσωπικής ζωής και επαγγελματικής, για εργασία με νόημα και όχι μηχανική υπακοή.
Εδώ, όμως, η καινοτομία είναι να γυρίσουμε στον 19ο αιώνα, τότε που οι εργάτες στα εργοστάσια δούλευαν μέχρι να καταρρεύσουν και τα παιδιά ήταν βοηθοί στα ορυχεία.
Η επόμενη «προοδευτική πρόταση» τι θα είναι; Δεκαεξάωρα σε εργοστάσια χωρίς παράθυρα; Ύπνος σε κάψουλες δίπλα στον εκτυπωτή; Παροχή ορού για να μην χρειάζεται διάλειμμα;
Δεν είναι ότι «δεν αντέχουμε» , αλλά είναι ότι δεν αξίζει.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η κόπωση. Είναι ότι απαιτούν από εμάς να δεχτούμε πως αυτό είναι φυσιολογικό. Ότι η ζωή είναι εργασία και όποιος τολμά να ζητήσει κάτι παραπάνω, ένα βιβλίο, μια βόλτα, μια αγκαλιά, είναι τεμπέλης.
Αντί να φτιάξουν συνθήκες όπου οι άνθρωποι ζουν με αξιοπρέπεια, μας ζητούν να “προσαρμοστούμε” σε λιγότερη ζωή.
Το όριο δεν είναι το σώμα. Είναι η αξιοπρέπειά μας.
Η αποδοχή του 13ώρου δεν είναι απλώς εργατικό θέμα. Είναι υπαρξιακό.
Γιατί αν δεν υπερασπιστούμε τον χρόνο μας, δεν έχουμε τίποτα να υπερασπιστούμε.
Η εργασία μας τιμά όταν τιμά εμάς. Όχι όταν μας λιώνει.
Κι αν η κυβέρνηση νομίζει πως η εξάντληση είναι παραγωγική, τότε μάλλον έχει ξεχάσει κάτι πολύ βασικό: Ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή. Ούτε γραφείο με ώρες. Ούτε “πόρος”. Είναι ζωή.
Και η ζωή δεν μετριέται σε υπερωρίες.
Και κάτι τελευταίο: μην απορείτε αν οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό. Δεν φεύγουν γιατί μισούν την Ελλάδα. Φεύγουν γιατί εδώ τους ζητούν να παραδώσουν τη ζωή τους για έναν μισθό και λίγη "ευγνωμοσύνη".
Παρθένα ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ
