13 ώρες ευτυχίας. Με απόδειξη (Γράφει ο Στέλιος Μήλιος)

Τα έχουμε ξανά πει, στην Ελλάδα 2.0 δεν χρειάζεται να έχεις αξία.

Χρειάζεται να έχεις «άνθρωπο», έναν υπουργό, έναν κομματάρχη, έναν “Γιάννη” να σε συστήσει.
Έτσι διορίστηκαν δεκάδες κι ο αντιπρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ, φυσικά.
Χωρίς βιογραφικό, χωρίς συνέντευξη, χωρίς ντροπή. Έχει το θράσος και μας λέει κατάμουτρα το πως διορίστηκε.
Με 3.200 ευρώ “όποτε το απαιτούν οι συνθήκες”.
Ο άνθρωπος που εποπτεύει επιδοτήσεις…δίνει επιδοτήσεις και στον εαυτό του.

Κι απέναντι σ’ αυτό το σύστημα, υπάρχει η άλλη Ελλάδα.
Εκείνη που δουλεύει τρεις δουλειές για να ζήσει.
Που προσεύχεται να μη χαλάσει κάτι στο σπίτι ή στο αμάξι (όταν αυτά υπάρχουν).
Που τα πτυχία στον τοίχο γελούν ειρωνικά.

Και μέσα σ’ αυτό το τοπίο, έρχεται η κυρία Κεραμέως με τον νόμο για τη «Δίκαιη Εργασία για όλους».
Δίκαιη, λέει, όπως την Δίκαιη Μετάβαση (μας κάνουν και γελάμε κάθε μέρα και εδώ οι δικοί μας λομπίστες επαγγελματίες κονδυλίων).
Γιατί πλέον, το 13ωρο σε έναν εργοδότη θα είναι νόμιμο.
Δηλαδή, θα μπορείς να δουλεύεις περισσότερο, να εξαντλείσαι περισσότερο, να χάνεις τη ζωή σου πιο γρήγορα, αλλά με απόδειξη.
Κι αν τους ρωτήσεις «ποιος το ζήτησε αυτό;», θα σου δείξουν δύο ενώσεις στον τουρισμό και μια ασφαλιστική εταιρεία.
Και θα σου πουν “το κάνουμε για εσάς”.

Κατάργησαν τον βάσιμο λόγο απόλυσης.
Μετέτρεψαν την Επιθεώρηση Εργασίας σε ανεξάρτητη αρχή-σφραγίδα, όπου ένας επιθεωρητής αντιστοιχεί σε 1.500 επιχειρήσεις.
Έφεραν τις «ατομικές συμφωνίες» στη θέση των συλλογικών.
Κι ύστερα μιλούν για ανάπτυξη.
Ανάπτυξη για ποιον; Για εκείνους που κοιτάνε την κοινωνία απ’ το παράθυρο των 1,3 εκατομμυρίων ευρώ σε καταθέσεις.

Η υπουργός λέει πως «κανείς δεν υποχρεώνει» κανέναν να δουλέψει 13ωρο.
Αρκεί, λέει, να συμφωνήσεις.
Μόνο που αυτό το “συμφωνώ” δεν το λες ποτέ ελεύθερα, όταν το ενοίκιο τρέχει και το σούπερ μάρκετ σε γονατίζει.
Αυτό δεν είναι επιλογή, είναι εκβιασμός και αυτοί το βαφτίζουν “ευελιξία”.

Και μέσα σε όλα αυτά, μας ζητούν να κάνουμε υπομονή.
Να το “δούμε θετικά”, γιατί η χώρα «πάει μπροστά».
Μόνο που, όταν δουλεύεις 13 ώρες τη μέρα, το μόνο που βλέπεις μπροστά σου είναι η κούραση.
Η Ελλάδα έχει μπει, λένε, σε “νέα σελίδα”.
Ναι, μόνο που είναι γραμμένη με ιδρώτα.

Κι όσο αυτοί πανηγυρίζουν για τα «θετικά μέτρα», εμείς μετράμε ώρες, όχι προοπτικές.
Μετράμε ζωές που φεύγουν, εργαζόμενους που δεν γυρίζουν, νέους που ετοιμάζουν βαλίτσες.
Στην Ελλάδα που εργάζεται περισσότερο απ’ όλους στην Ευρώπη, αλλά πληρώνεται λιγότερο από όλους.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε να μας κυβερνούν άνθρωποι που δεν ξέρουν τι σημαίνει να λες «όχι» στο αφεντικό.
Που δεν ξέρουν τι σημαίνει να γυρνάς σπίτι στις 10 και να μην έχεις κουράγιο ούτε να μαγειρέψεις.
Αλλά αυτοί αποφασίζουν για σένα.
Αυτοί βαφτίζουν την εξάντληση “πρόοδο”.
Αυτοί μιλούν για το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και δεν νιώθουν ντροπή.

Όχι, κύριε Μητσοτάκη.
Το μνημείο δεν σας ανήκει.
Ανήκει σε εκείνους που πολέμησαν για να μπορεί ο λαός να στέκεται όρθιος, όχι σκυφτός.
Και δεν θα το φυλάτε με αγήματα.
Θα το φυλάμε εμείς, αυτοί που δουλεύουν, που κουράζονται, που δεν τα παρατούν.

Γιατί στο τέλος, όσο κι αν προσπαθείτε να πείσετε ότι όλα πάνε καλύτερα,
η αλήθεια θα σας προδώσει.
Κι αυτή η αλήθεια γράφεται με ιδρώτα, όχι με προϋπολογισμούς.

Κάποτε μας έλεγαν «δουλέψτε για να προκόψετε».
Σήμερα μας λένε «δουλέψτε για να επιβιώσετε».
Αύριο, αν δεν αντιδράσουμε, θα μας λένε «δουλέψτε για να σωπάσετε».
Κι εκεί ακριβώς αρχίζει το τέλος τους.
Γιατί η σιωπή τελειώνει πάντα πριν απ’ την υποταγή.