Ο Αγνωστος Στρατιώτης δεν πολεμάει για τους Κρέοντες, αλλά για τις Αντιγόνες (Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος)
Ο Μητσοτάκης, αυτός που λίγες μέρες μετά το έγκλημα στα Τέμπη επιχείρησε να τα κουκουλώσει όλα πίσω από το “λάθος του σταθμάρχη”
, αυτός που ενέταξε στα ψηφοδέλτια του κόμματός του τον υπουργό που μια βδομάδα πριν από το έγκλημα έλεγε πως είναι “ντροπή” να μιλάει κανείς για την ασφάλεια του σιδηρόδρομου, αυτός που έχει υπουργό τον έναν που δήλωσε πως “είναι για τα μπάζα όποιος μιλάει για μπάζωμα” και τον άλλον που δήλωσε “και ποιος ασχολείται τώρα με τα Τέμπη”,
έφερε την νομοθετική ρύθμιση για να μεταφερθεί η ευθύνη λειτουργίας και προστασίας του Αγνωστου Στρατιώτη “εκεί όπου ανήκει”, όπως εξήγγειλε.
Δηλαδή, κατά τον Μητσοτάκη, στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Είναι προφανές:
Η αλλεργία τους απέναντι στις λαικές συγκεντρώσεις, στις διαδηλώσεις, στις διαμαρτυρίες στη Βουλή, στο Σύνταγμα, μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, παντού, είναι τέτοια που δεν μπορούν να κρύψουν ούτε καν το “άρωμα”… στρατοχωροφυλακής που αναδύεται από τη νέα τους πολιτική αθλιότητα.
Μας λένε ότι παραδίδουν το Μνημείο “εκεί όπου ανήκει”. Κατά τον Μητσοτάκη στον υπουργείο Αμυνας…
Παρατήρηση 1η:
Ας πει κάποιος στο κακομαθημένο εξόριστο 6μηνίτικο, στον συνομιλητή του εξωγήινου του Υμηττού, ότι ο Αγνωστος Στρατιώτης,
γνωστός στην μάνα του και στα αδέρφια του, στους φίλους του και στην γυναίκα του, στα παιδιά του και στον πατέρα του, στο χωριό του και στη γειτονιά του, στους συμμαχητές του και στους συντρόφους του,
δεν “ανήκει” στο υπουργείο Αμυνας και σε κανένα υπουργείο. Ανήκει στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.
Είναι σύμβολο της Θυσίας και των Αγώνων όχι των υπουργείων, ούτε των κυβερνήσεων, αλλά των παιδιών του λαού, σε όλες τις εποχές και σε όλους τους χρόνους.
Η αυθάδεια του Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του μέσα και από τέτοιου τύπου διατυπώσεις περί το “ανήκειν” του Αγνωστου Στρατιώτη, είναι κι αυτή δηλωτική της απέχθειάς τους και προς τον λαό, και προς τους αγώνες του και προς τα δικαιώματά του.
Παρατήρηση 2η:
Το Σύνταγμα, όμως, έχει αυτό το όνομα, “Σύνταγμα”, γιατί εκεί ο λαός στις 3 Σεπτέμβρη του 1843, εξεγέρθηκε ζητώντας – και κατακτώντας – πολιτικά δικαιώματα.
Τα όσα, δε, γίνονται μπροστά από το Μνημείο – και όχι στο Μνημείο – αποτελούν έκφραση, διεκδίκηση, απαίτηση τήρησης, εφαρμογής, περιφρούρησης και στην περίπτωσή μας, κατάκτησης, αυτών των δικαιωμάτων. Ανάμεσά τους η Ισονομία. Το Δίκιο. Το Οξυγόνο!
Παρατήρηση 3η:
Η προσβολή του Μνημείου δεν συντελείται μπροστά, αλλά στο χώρο πίσω από αυτό.
Εκεί που ψηφίζονται οι νόμοι από αυτούς που ξεπουλάνε τους σιδηρόδρομους. Εκεί που στήνονται εξεταστικές-παρωδία όπως αυτές για τους Τριαντόπουλο-Καραμανλή. Εκεί που επιχειρείται να ξεπλένονται σκάνδαλα όπως του ΟΠΕΚΕΠΕ. Εκεί, δηλαδή, που προίσταται ο Μητσοτάκης.
Παρατήρηση 4η:
Πριν από τον Μητσοτάκη επιχείρησαν κι άλλοι να φέρουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους, μέσα από την “αριστεία” και την “ευταξία”. Οπως εκείνος ο πρόγονός τους που έβγαλε νόμο για την…. “κατάργηση” της πάλης των τάξεων. Δεν τα κατάφερε. Ετούτοι, οι σημερινοί, θέλουν, τελικά, πάντα στο όνομα της “αριστείας” και του νόμου, την κατάργηση του φιλότιμου. Της τσίπας. Της αλληλεγγύης. Μόνο που εδώ, ό,τι και να κάνουν, όπως και αν το επιδιώξουν να το “σβήσουν”, ήταν, είναι και θα είναι ο τόπος της Αντιγόνης. Και όχι του Κρέοντα.
Σε κάθε περίπτωση έχουμε μια ακόμα παρατήρηση προς τους κυβερνώντες:
Μόλις ψηφίσετε την τροπολογία σας,
αφού στείλετε φρουρές από ΜΑΤ (; ), ασφαλίτες (; ), κλούβες (; ) για να την εφαρμόσετε,
αφού προσλάβετε και ιδιωτική εταιρεία (! ) για να σας κάνει το σφουγγάρισμα,
στήστε και δυο-τρεις ταμπέλες πέριξ με την γνωστή επιγραφή:
“Απαγορεύονται όλες οι συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων”.
Και μετά κοπιάστε.
Αλλά, για να ξέρετε:
Πίσω από τα παιδιά στην φωτογραφία,
πίσω από τον πατέρα, τον Πάνο Ρούτσι, στην επόμενη φωτογραφία,
είναι αυτοί, στις άλλες φωτογραφίες. ΛΑΟ τους λένε.
