Γεώργιος Αραμπατζής (Χανς) (του Βασίλη Μαρκόπουλου)
Του Στεργίου και της Ευαγγελίας , με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο ‘’Χάνς ‘’ που το κληρονόμησε από τον Ευρωπαίο διάσημο ποδοσφαιριστή.
Γέννημα και Θρέμμα Αλωνίτης ( συνοικία Αλώνια ).
Ανθρωπος της πιάτσας , της ταβέρνας , της ρετσίνας , του καλού άσματος ,του κεφιού , θιασώτης του κυνηγιού , ήξερε να ζεί τις στιγμές του , παρα την ολοήμερη κοπιαστική και λεπτή δουλειά του.
Πέρασε λόγω δουλείας από πολλά σαλόνια της πόλης , λαϊκά και ελίτικα , καλλιτέχνης ταπετσιέρης μέχρι που αποκαλούσε τον εαυτό του Γιακούμπ ( ο Αιγύπτιος καρδιολόγος που χειρούργησε τον Ανδρέα Παπανδρέου ), άκουσε , είδε πολλά , πλούσιες εμπειρίες , άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια.
Πρώτη φορά τον είδα στην άλλοτε ένδοξη Πουλίτσα , που συνέτρωγε με παρέα, δεν γνωριστήκαμε τότε.Γνωριστήκαμε στη δημοτική προεκλογική περίοδο του 1982 , όντας συνυποψήφιοι του Συνδυασμού ΠΡΟΟΔΟΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του αείμνηστου Γιάννη Παγούνη. Εκλεγήκαμε αμφότεροι και συνυπηρετήσαμε στη τετραετία 1983 – 1986.
Πιστός υποστηρικτής των θέσεων του Συνδυασμού . χωρίς ποτέ να παρεκκλίνει , παρα τις πιέσεις που δεχόταν από συμπολίτες σε βασικές επιλογές του Συνδυασμού. Στήριξε με θέρμη την διάνοιξη της Αριστοτέλους και τη μεταφορά της Λαϊκής , την απομάκρυνση των κρεοπωλείων από την Πλατεία Λασσάνη , την πεζοδρόμηση της πρώην Διαδόχου Κωνσταντίνου , ήδη σήμερα Ειρήνης , την αναθεώρηση και την επέκταση του σχεδίου πόλης , τη δημιουργία της ΔΕΥΑ , τη διαμόρφωση του Νιάημερου και τη μεταφορά του Πανηγυριού εκεί , τη δημιουργία του στρατιωτικού γηπέδου και την παραχώρηση στο Δήμο, τη δημιουργία της Πλατείας Συντάγματος με την απομάκρυνση της Αστυνομίας ( ανταλλαγή ). Στα Δημοτικά Συμβούλια και τις επιτροπές πάντα παρών και πάντα θεσμικός, χωρίς να επιδιώκει αυτοπροβολή. Μετέφερε τους πόθους , τα αιτήματα και τα βάσανα των απλών συμπολιτών που ερχόταν σε επαφή λόγω δουλείας , καταβολών και της νυκτερινής του παρουσίας στα παλιά ρομαντικά Κοζανίτικα ταβερνάκια.
Στη γειτονιά Αλώνια έμεινα αρκετά χρόνια και γνώρισα όλη τη γειτονειά. Οποτε βρισκόμουν εκεί πάντα περνούσα από το Γιώργο , πίναμε το καφεδάκι που έκανε μόνος του και αναπολούσαμε τα παλιά. Το θεωρούσα όλα τα χρόνια φίλο μου και εκτιμούσα την απλότητα , την οξυδέρκειά , την ετοιμότητα του λόγου και το πλούσιο χιούμορ του.
Το φευγιό του το πληροφορήθηκα εκ των υστέρων , ήμουν εκτός Κοζάνης και δεν μπόρεσα να παρευρεθώ. Τα συλληπητήρια στην οικογένειά του : Τη σύζυγο , το Στέργιο και στη Βαγγελιώ που της άφησε την πολιτική του παρακαταθήκη και συνεχίζει το έργο του , στον πιστό ,αχώριστο και ισόβιο φίλο του Κώστα Μαμάτσιο. Αιωνία του η μνήμη , Αθάνατος.