Στη χώρα που ενοχλεί ένα καρπούζι, όχι ο φασισμός (Γράφει ο Στέλιος Μήλιος)
Το ναζιστικό, φασιστικό και ακροδεξιό παραλήρημα στη χώρα μας, μέσα σε λίγες μόλις μέρες.
Σήμερα, συνεχίζεται στο Εφετείο η δίκη της Χρυσής Αυγής. Απολογούνται ο Χρήστος Παππάς, ο Ηλίας Κασιδιάρης και ο Ιωάννης Λαγός. Οι άνθρωποι που οργάνωσαν το μίσος, υποκίνησαν βία και τώρα προσπαθούν να ξαναπαρουσιαστούν ως «πατριώτες».
Τι έγινε λίγες μέρες πριν (;)
Κι ενώ οι καταδικασμένοι για εγκληματική οργάνωση μιλούν στο όνομα της πατρίδας, μόλις πριν λίγες μέρες, την 28η Οκτωβρίου, στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που γνώρισε την Αντίσταση, το ολοκαύτωμα, την προσφυγιά, παρέλασε το λεγόμενο «Μέτωπο Νεολαίας», με σημαίες και συνθήματα που ξυπνούν τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας.
Στην πρωινή παρέλαση της ίδιας μέρας, συμμετείχε και η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία, μια οργάνωση με ανοιχτά ακροδεξιό προσανατολισμό, που βρέθηκε να παρελαύνει σε μια επίσημη, εθνική τελετή.
Όλα αυτά μπροστά σε κάμερες, μπροστά σε αρχές, με ανοχή και σιωπή.
Γιατί η κυβέρνηση επιλέγει να δείχνει αυστηρότητα στους αδύναμους και “ουδετερότητα” απέναντι στους φασίστες. Ανοίγει χώρο στην ακροδεξιά ρητορική, νομιμοποιεί τη μισαλλοδοξία με «ίσες αποστάσεις» και κανονικοποιεί το μίσος μέσα από τη σιωπή της.
Με τα γραφεία της Χρυσής Αυγής να παραμένουν ανοιχτά στη Θεσσαλονίκη. Με τους λογαριασμούς τους στα social media να λειτουργούν ανενόχλητοι.
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει και η κυρία Λατινοπούλου , λέγοντας ζήτω ο Μεταξάς και να χαρακτηρίζει σκουπίδια όσους ζητάνε να καταργηθούν οι παρελάσεις.
Επίσης, το Υπουργείο Άμυνας «αναβαθμίζεται» με νέα πρόσοψη και εξοπλισμούς, σε μια χώρα που δεν έχει γιατρούς στα νοσοκομεία, δασκάλους στα σχολεία, ούτε στέγη για τους νέους της. Μια χώρα που επενδύει στα όπλα, όχι στους ανθρώπους.
Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό το τοπίο, υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται με πράξεις.
Η παιδαγωγός Ασπασία Σκουφίδη μίλησε για ειρήνη στα παιδιά και λοιδορήθηκε από ένα σύστημα που τρέφεται με φόβο.
Γιατί ο φασισμός δεν φοβάται τη βία, φοβάται τη σκέψη.
Το κορίτσι που φόρεσε στο μπράτσο του ένα καρπούζι, το σύμβολο της Παλαιστίνης, της ειρήνης, της αντίστασης. Και κάποιοι ενοχλήθηκαν. Όχι από τους φασίστες που παρελαύνουν, αλλά από ένα παιδί που τόλμησε να μιλήσει με σύμβολο αγάπης.
Αυτή είναι η Ελλάδα του 2025. Η χώρα που δικάζει τον φασισμό, αλλά του δίνει χώρο να σταθεί. Η χώρα που εξανίσταται με ένα καρπούζι, μα όχι με το δηλητήριο που ποτίζει τις γειτονιές της.
Διανύουμε σκοτεινές εποχές. Όχι μόνο πολιτικά, αλλά ηθικά. Γιατί όταν η κοινωνία χάνει το μέτρο του σωστού και του ανθρώπινου, τότε ο φασισμός δεν είναι απειλή· είναι ήδη ανάμεσά μας.
Κι όσο ο αλγόριθμος ρίχνει βίντεο, λογαριασμούς και φωνές που μιλούν για αλήθεια, με έναν «μαγικό» τρόπο τέτοια βίντεο μένουν πάντα εκεί. Να προβάλλονται, να κανονικοποιούνται, να διχάζουν. Κάποιος φροντίζει να μένουν ορατά κι αυτό λέει πολλά.
Γι’ αυτό, ας κάνουμε το καθήκον μας. Εδώ, με τη φωνή μας, με τη σκέψη μας, με την παρουσία μας. Και στους δρόμους, εκεί όπου γράφτηκαν οι πραγματικές λέξεις «Ποτέ Ξανά».