Είναι τελικά “κολλημένο” το ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ ή απλώς σε φάση μετάβασης; (Γράφει ο Γιώργος Χριστοφορίδης)

Είναι τελικά “κολλημένο” το ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ  ή απλώς σε φάση μετάβασης;

Καθημερινά ακούμε φωνές που μιλούν για τη στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ . Άνθρωποι με μακρά πορεία μέσα στο παλιό ΠΑΣΟΚ

εκφράζουν ανοιχτά τη δυσαρέσκειά τους για την αντιπολίτευση που ασκεί σήμερα το Κίνημα. Κάποιοι ρίχνουν την ευθύνη στον Νίκο Ανδρουλάκη και στον τρόπο ηγεσίας του, άλλοι πάλι θεωρούν πως το κόμμα έχει χάσει τον προσανατολισμό και την ταυτότητά του μέσα στις σύγχρονες πολιτικές ισορροπίες.

 Όμως, ποια είναι η αλήθεια; Πρόκειται πράγματι για ένα κόμμα που έχει “κολλήσει” στο παρελθόν ή για έναν πολιτικό οργανισμό που προσπαθεί με αργά αλλά σταθερά βήματα να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του σε μια νέα εποχή; Πολλοί από εμάς, συνηθισμένοι να αποδίδουμε ευθύνες, αδυνατούμε ίσως να αντιληφθούμε τις εύθραυστες πολιτικές ισορροπίες της εποχής. Είναι αδιανόητο, θα πουν μερικοί, πως σε μια περίοδο γεμάτη σκάνδαλα και κυβερνητικές φθορές, το ΠΑΣΟΚ  δεν κατορθώνει να απορροφήσει ένα ουσιαστικό ποσοστό από τη μεγάλη δεξαμενή των δυσαρεστημένων και αναποφάσιστων ψηφοφόρων.

Ας σταθούμε, όμως, λίγο στο παρασκήνιο και ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας. Μόλις προχθές, για πρώτη φορά, είδαμε πραγματικούς τριγμούς στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Οι δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Η δεξιά παράταξη βάλλεται αυτή τη φορά εκ των έσω. Ναι, υπήρχαν εδώ και καιρό ψίθυροι και πηγαδάκια που αμφισβητούσαν την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη όμως τώρα, η αμφισβήτηση παίρνει σάρκα και οστά η οποία προέρχεται από έναν πρώην πρωθυπουργό.

 Στην αντίπερα όχθη, η Αριστερά θυμίζει αδιαχώρητο. Πολλά κόμματα, πολλές φωνές, αλλά ελάχιστη συνεννόηση. Αναρωτιέται κανείς αν η αντιπολίτευσή τους στρέφεται πραγματικά κατά της κυβέρνησης ή περισσότερο μεταξύ τους. Εξαιρώντας το ΚΚΕ, που παραμένει σταθερό στη δική του πορεία, τα υπόλοιπα αριστερά σχήματα δείχνουν να παλεύουν περισσότερο για μια θέση στον ήλιο ή πιο ρεαλιστικά, για μια θέση στα έδρανα της Βουλής.

 Και τέλος, έρχεται το περίφημο βιβλίο «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα. (Ομολογώ πως δεν το έχω διαβάσει ακόμη.) Μα τι θέλει άραγε να μας πει; Τι έγινε, πώς έγινε και πώς κατά τη δική του εκδοχή οι συνθήκες τον οδήγησαν σε μια σειρά πολιτικών λαθών, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική;

Συμπέρασμα, σαφώς, ευθύνη φέρουν όλοι. Το ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ, ο Πρόεδρος, ακόμη και η «δεξιολαγνεία» ορισμένων στελεχών μέσα στο κόμμα. Είναι άλλωστε, μια παλιά Ελληνική συνήθεια να ρίχνουμε το φταίξιμο στον αρχηγό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Ανδρουλάκης βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής. Ωστόσο, ποτέ άλλοτε δεν είχαμε ζήσει μια τόσο άναρχη πολιτική σκηνή.

 Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη δέχεται επιθέσεις από όλα τα πολιτικά μέτωπα, κι όμως, παραμένει το μόνο κόμμα που ασκεί σταθερή, θεσμική, σοβαρή και τεκμηριωμένη αντιπολίτευση. Μέσα στο χάος της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας, το ΠΑΣΟΚ  μοιάζει με το μοναδικό πολιτικό καράβι που, έστω κι αν προχωρά αργά, έχει ξεκάθαρο καπετάνιο, πορεία και προορισμό. Ίσως, τελικά, να είναι το μόνο κόμμα που μπορεί πραγματικά να ενώσει τις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας, δημιουργώντας μια νέα, σύγχρονη, κεντροπροοδευτική παράταξη.                                                                                                                                 Ένα κόμμα για τον λαό, όχι για τους λίγους.

Γιώργος Χριστοφορίδης

Περιφερειακός Σύμβουλος Δυτ. Μακεδονίας