Voucher Εξαθλίωσης (Γράφει ο Στέλιος Μήλιος)

Καλησπέρα από τη χώρα της «ευκαιρίας»

Εκεί όπου η φτώχεια μετριέται σε βεβαιώσεις παρακολούθησης

κι ο ιδρώτας σε ώρες e-learning.
Εκεί όπου οι άνθρωποι γυρνούν απ’ τη δουλειά για να “καταρτιστούν”,
και περιμένουν μήνες να πληρωθούν με τα δικά τους λεφτά.
Όλα στο όνομα της ανάπτυξης.

Το αφήγημα της κυβέρνησης:

«Δίνουμε ευκαιρίες».
«Αναβαθμίζουμε δεξιότητες».
«Συνδέουμε άνεργους και εργαζομένους με την αγορά».

Και στην πράξη;
Τα λεφτά έρχονται σπάνια και καθυστερημένα.
Οι “ευκαιρίες”; Περιορισμένες ή ανύπαρκτες.
Η αγορά; ίδια.
Χαμηλοί μισθοί, επισφαλείς θέσεις, αβεβαιότητα.

Γιατί τα περισσότερα σεμινάρια είναι παρωδία.
Κείμενα αντιγραμμένα, πλατφόρμες που κολλάνε, “εκπαιδευτές” που διαβάζουν μηχανικά.
Κι εσύ, κουρασμένος, κάθεσαι μπροστά στην οθόνη — ή και όχι — και λες:
«Τι κάνω εδώ;»

Αν ήθελαν πολιτική με ουσία…

Θα έλεγαν:
«Δωρεάν μεταπτυχιακά. Ελεύθερη παιδεία. Πρόσβαση για όλους».
Όχι login στις 5 το απόγευμα, μετά ώρες δουλειάς.

Η παιδεία δεν είναι voucher· είναι δικαίωμα.
Κι η εργασία δεν είναι “επιδότηση”· είναι ζωή.

Αλλά ξέρεις τι συμβαίνει;

Τα έχουμε ξαναπεί.
Κι όσο τα λέμε, τόσο η Δυτική Μακεδονία “μεταβαίνει”
όχι μπροστά, αλλά στο κενό.

Από την ενέργεια στην ανεργία.
Από την ανάπτυξη στην αναμονή.
Από τις εξαγγελίες στα powerpoint.
Και μετά φωτογραφίες, χαμόγελα, χειραψίες.
Οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια πρόσωπα,
οι ίδιοι που διοργανώνουν ανούσιες ημερίδες,
και θέλουν να διοικήσουν τον Δήμο.

Στις αίθουσες, φώτα και χειροκροτήματα.
Έξω, σκοτάδι, ανεργία, φτώχεια, νέοι που φεύγουν.
Η μετάβαση έγινε σκηνικό συνεδρίου.
Ένα κακοστημένο σποτ με χορηγούς.

Και η φτώχεια;

Η Έκθεση του Ελληνικού Δικτύου για την Καταπολέμηση της Φτώχειας
το είπε καθαρά:
Ο πληθυσμός σε κίνδυνο φτώχειας αυξάνεται.
Τα “εργαζόμενα φτωχά” πολλαπλασιάζονται.
Οι πολιτικές; Παραμένουν καμπάνιες και επικοινωνία.

Η φτώχεια δεν πολεμιέται με webinars και «βεβαιώσεις παρακολούθησης».
Θέλει δουλειές με σταθερότητα,
μισθούς που φτάνουν,
και πολιτεία που θυμάται ποιον υπηρετεί.

Και η πόλη; Η πόλη τα ξέρει.

Στο καφενείο, στη στάση, στα μηνύματα:
«Πάλι ημερίδα, πάλι οι ίδιοι».
«Πάλι υπόσχεση, πάλι PowerPoint».
«Πάλι τα λεφτά δεν μπήκαν».

Η πόλη δεν χρειάζεται άλλες ανακοινώσεις.
Χρειάζεται φωνή.

Δεν θέλουμε άλλο “εκσυγχρονισμό” που μυρίζει παλιό.
Δεν θέλουμε “καινοτομία” με κουρασμένα βλέμματα.
Δεν θέλουμε “μετάβαση” για λίγους και “voucher” για τους πολλούς.

Γιατί στο τέλος της ημέρας…

Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι “έτσι είναι τα πράγματα”,
όσο κι αν κρύβονται πίσω από τίτλους και επιτροπές,
εμείς το μάθαμε πια:

Δεν τους χρωστάμε τίποτα.
Εκείνοι μας χρωστάνε, χρόνο, κόπο, ζωή.

Τα δικά μας λεφτά είναι.
Τα δικά μας όνειρα.
Η δική μας υπομονή.