Τα παιδιά μας δεν είναι για τα “φέρετρά” σας! (Γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα)

Τα κοράκια κρώζουν τη φρίκη πάνω από το κεφάλι μας, πάνω από τον ελληνικό λαό, πάνω από τους λαούς της Ευρώπης.

Και όταν κρώζουν κραδαίνοντας τη σπάθη τάχα της “σωτηρίας”, τότε κανείς δε μπορεί να είναι ήσυχος, αλλά κυρίως κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ουδέτερος. 

Οταν τα φέρετρα μπαίνουν στο πολιτικό λεξιλόγιο με την ανατριχιαστική επίκληση της εξοικείωσης με αυτά, όταν πολεμοκάπηλα ανδρείκελα και παρανοϊκοί με την προβιά των υπουργών ή των πρωθυπουργών ποζάρουν μπροστά από θανατομηχανές και κάνουν προαναγγελίες πολέμου, τότε οι επικοινωνιακές μπαρούφες γεωπολιτικής υπεροχής που σερβίρονται δεν αξίζουν ούτε για χαρτοπόλεμο.

Το θέμα, βέβαια, είναι πως όλοι ετούτοι οι προπαγανδιστές του πολέμου και ντήλερ της βιομηχανίας του θανάτου, γνωρίζουν πολύ καλά πως τόσο ο ελληνικός λαός, όσο και οι λαοί της Ευρώπης δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να δουν τα παιδιά τους σε φέρετρα τυλιγμένα με την…. “ευρωπαϊκή σημαία”. 

Κι επειδή το ξέρουν επιδίδονται σχεδόν καθημερινά σε χυδαία κηρύγματα δήθεν “πατριωτισμού”… Και το κάνουν αυτό εκείνοι που δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν μήτε ένα χιλιοστό της προσωπικής τους ευδαιμονίας, αυτής της αγορασμένης στα σούπερ μάρκετ της ασπόνδυλης δουλοπρέπειας και του πολιτικού τυχοδιωκτισμού. 

Ακούστε όμως, όλοι εσείς που κουνάτε το δάχτυλο της “αυτοθυσίας”….

Τα είδατε αυτά τα χιλιάδες παιδιά, τους χιλιάδες φοιτητές που περπάτησαν από την πύλη του Πολυτεχνείου ως την αμερικάνικη Πρεσβεία; Είδατε τη φλόγα στο βλέμμα τους; Την απόφαση στο βηματισμό τους; 

Φυσικά και τα είδατε… Γι’ αυτό και βάλατε χιλιάδες πραιτωριανούς να τα πολιορκούν. 

Αυτά τα παιδιά, λοιπόν, δεν τιμάνε απλώς μια επέτειο… Ερχονται κατ’ ευθείαν από εκείνη τη γενιά του Πολυτεχνείου, που με τη νιότη, την ανθρωπιά και το όνειρο, έκλεισαν τη σιδερένια πόρτα και άνοιξαν μια μεγάλη σελίδα στην ιστορία του αγωνιζόμενου λαού. Και εκείνα τα παιδιά έρχονταν κατ’ ευθείαν από το δρακογενιά της Αντίστασης, από τους ξυπόλητους που πήραν τα βουνά για να πολεμήσουν τη ναζιστική μηχανή και κάπου εκεί, μεταξύ της σφαίρας και της πείνας ονειρεύτηκαν και πάλεψαν για μια άλλη κοινωνία. Οι πρόγονοί τους ήταν η ΕΠΟΝ, ο ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ…

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, από πόσο παλιά έρχονται αυτά τα παιδιά…

Κι όταν μιλάτε για “αυτοθυσία”, “ελευθερίες” και “φέρετρα” θα ήταν καλύτερα να ξεπλένετε πρώτα το στόμα σας, αυτό που έχει αποθεώσει αμερικάνους μακελάρηδες και ισραηλινούς εγκληματίες. 

Διότι, αυτός ο λαός έχει παραλάβει πολλούς νεκρούς, που δεν τυλίχθηκαν με την ελληνική σημαία, επειδή ήταν αριστεροί, κομμουνιστές, δηλαδή “ανθέλληνες”.  Αυτός ο λαός έχει θρηνήσει πάνω από σώματα βασανισμένα, διαλυμένα, ρημαγμένα. Εχει θρηνήσει χωρίς καν να έχει παραλάβει τα σώματα των νεκρών του, διότι το κράτος των εθνικοφρόνων και χριστιανών σκότωνε τους αγωνιστές και τους έθαβε σε ομαδικούς τάφους. Εχει δει τα παιδιά του να δικάζονται για “προδοσία”,  όταν κάποιοι άλλοι  την ώρα που οι ναζί έμπαιναν στην Αθήνα, οι ίδιοι “ηρωϊκά” το έσκαγαν για το Κάϊρο. Τόσο πατριώτες!!! Ε αυτοί, οι τόσο πατριώτες πέθαναν με την ελληνική σημαία στο φέρετρό τους. 

Από τόσο μακριά έρχονται οι ωραίοι νέοι που βαδίζουν κάθε χρόνο ίδια μέρα από το Πολυτεχνείο ως την αμερικάνικη Πρεσβεία. Και γι’ αυτό ξέρετε πως είναι ανίκητοι… όπως ακριβώς μιλάει ο Ποιητής γι’ αυτά:

Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια
ωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων
αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι
πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου (Γ. Ρίτσος)

Αλλά, πρέπει να γνωρίζετε και κάτι ακόμα…

Δεν παραδίδουμε τα παιδιά μας για βόλια στα κανόνια σας. Δεν παραδίδουμε τα παιδιά μας στα σφαγεία σας. Δεν πρόκειται να θυσιαστούν για κανένα “Διάδρομο” κάθετο, οριζόντιο ή διαγώνιο, για κανέναν γεωπολιτικό “κόμβο”, για καμία “γεώτρηση”. Δεν πρόκειται να πολεμήσουν για κανένα δουλικό ανδρείκελο – προστάτη ναζιστικών ταγμάτων που φοράνε προβιά εθνικού στρατού.  Δεν πρόκειται τα παιδιά μας να γίνουν λίπασμα και πληρωμή για τους βιομήχανους του πολέμου. 

Κι αν θέλετε, οπωσδήποτε, να πολεμήσετε για “διαδρόμους” και “γεωτρήσεις”… ορίστε, εσείς που μιλάτε για “αυτοθυσίες” βάλτε τη στολή και πηγαίνετε. Αλλά, χωρίς τα παιδιά μας. 

Αυτά, αν πρόκειται ποτέ να πολεμήσουν, θα το κάνουν μόνο για να φτιάξουν ένα κόσμο τον οποίο αξίξει να περπατήσει ο Ανθρωπος!  

ΠΗΓΗ: www.imerodromos.gr