Μήπως τελικά ο ηγέτης που ζητά η κοινωνία είναι Εδώ; - Άρθρο του Παύλου Μασμανίδη
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία από τις πιο απαιτητικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της, δηλαδή σε μια περίοδο γεμάτη οικονομική πίεση, θεσμική απαξίωση
, συσσωρευμένη αδικία, όπως και μια διάχυτη αίσθηση ότι πολλά από τα προβλήματα της χώρας παραμένουν άλυτα όχι λόγω της έλλειψης των δυνατοτήτων της χώρας μας, αλλά κυρίως λόγω έλλειψης πραγματικής ηγεσίας και της απαιτούμενης πολιτικής βούλησης. Η ανάγκη για την ανάδειξη ενός ηγέτη δεν είναι απλώς πολιτικό ζητούμενο, είναι κοινωνική επιταγή. Οι πολίτες νιώθουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια προσωπικότητα που δεν θα διαχειριστεί απλώς τα προβλήματα, αλλά θα ταρακουνήσει το σύστημα φέρνοντας διαφάνεια και έπειτα ακηδεμόνευτη δικαιοσύνη και επανασύνδεση του κράτους με την κοινωνία.
Η κρίση που περνάει αυτή την στιγμή η χώρα μας όπως έχω τονίσει δεκάδες φορές, δεν είναι μόνο οικονομική ή θεσμική, είναι πρωτίστως βαθιά αξιακή. Η χώρα χρειάζεται μια ηγεσία που να κατανοεί την καθημερινότητα του πολίτη, να ακούει πριν μιλήσει, να πράττει πριν υποσχεθεί και να υπηρετεί πριν απαιτήσει προς τα πάνω. Σε μια εποχή όπου το πολιτικό σύστημα δείχνει συχνά παντελώς αποστασιοποιημένο από τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, η μορφή του ηγέτη αποκτά νέες απαιτήσεις που είναι η εντιμότητα, η αντοχή στην πίεση, η καθαρή στάση απέναντι στη διαφθορά, η αδιαπραγμάτευτη προσήλωση στη δικαιοσύνη, η κοινωνική ενσυναίσθηση και πάνω από όλα η κοινωνία επιζητά θάρρος για να πραγματοποιηθούν καινοτόμες αλλαγές.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ξεχωρίζουν προσωπικότητες που δεν αναδείχθηκαν από κομματικούς μηχανισμούς, αλλά από την ίδια την κοινωνία. Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι η Μαρία Καρυστιανού, γνωστή στο πανελλήνιο για την ενεργή και δυναμική παρουσία της ως εκπρόσωπος του συλλόγου θυμάτων των Τεμπών (Σύλλογο Πληγέντων Δυστυχήματος Τέμπη 2023). Οι πολίτες είδαν σε εκείνη μια ΜΑΝΑ, μια φωνή που δεν λύγισε απέναντι στον πόνο, μια στάση που δεν μαλάκωσε μπροστά σε πιέσεις, μια αξιοπρέπεια που ουδέποτε παζαρεύτηκε. Η κοινωνία αναγνώρισε στη στάση της το αποτύπωμα ενός ανθρώπου που τοποθετεί την αλήθεια πάνω από το προσωπικό κόστος.
Η αποφασιστικότητά της και η συνεχής διεκδίκηση δικαιοσύνης για την τραγωδία των Τεμπών έχουν δημιουργήσει την εντύπωση μιας προσωπικότητας που συχνά βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα διεφθαρμένο σύστημα. Πολλοί πολίτες τη βλέπουν ως άνθρωπο που δεν φοβάται να σταθεί απέναντι σε μηχανισμούς οι οποίοι, για δεκαετίες, λειτουργούσαν με αδιαφάνεια, υπόθαλψη και ατιμωρησία. Η παρουσία της έχει γίνει ένα πραγματικό, κοινωνικό σύμβολο αντίστασης σε μια πραγματικότητα που συχνά πιέζει όσους τολμούν να υψώσουν τη φωνή τους.
Αυτό ακριβώς το είδος κοινωνικής ανάδειξης και αποδοχής είναι που κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι προσωπικότητες όπως η Καρυστιανού πρέπει να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή. Και αυτό όχι για να ενταχθούν σε κομματικές δομές που αναπαράγουν παθογένειες, ούτε και για να βρεθούν δίπλα σε ανθρώπους που έχουν συνδέσει το όνομά τους με την καρέκλα, την εξουσία και την ιδιοτέλεια, αλλά για να μεταφέρουν στο πολιτικό πεδίο την αυθεντικότητα, τη μαχητικότητα και την θέληση να επικρατήσει η αλήθεια και η δικαιοσύνη που ήδη καταθέτουν στον δημόσιο χώρο.
Η Μαρία Καρυστιανού, αν το αποφάσιζε, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ηγετική φυσιογνωμία όχι επειδή τη στηρίζει κάποιο κομματικό επιτελείο, αλλά επειδή τη στηρίζουν άνθρωποι απλοί, που αναζητούν ειλικρίνεια αντί για υποκρισία, δράση αντί για αδράνεια αλλά και πραγματική δικαιοσύνη αντί για συγκαλύψεις και προσχηματικές διαδικασίες. Θα μπορούσε να αποτελέσει το παράδειγμα μιας νέας αντίληψης της ηγεσίας που χρειάζεται ο τόπος, αυτής δηλαδή που γεννιέται μέσα από τον πόνο μιας κοινωνίας, αλλά μετατρέπεται σε δύναμη για αλλαγή.
Ίσως λοιπόν, να έχει έρθει η στιγμή να τη δούμε όχι μόνο ως εκπρόσωπο του συλλόγου, αλλά ως μια πιθανή φωνή που μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής κουλτούρας. Μιας κουλτούρας όπου η πολιτική δεν είναι καταφύγιο για “καρεκλοκένταυρους”, αλλά πεδίο μάχης για όσους επιθυμούν πραγματική ανανέωση και προσφορά στον τόπο. Μιας κουλτούρας όπου οι ηγέτες αναδεικνύονται από την κοινωνία και όχι από κομματικές νομενκλατούρες.