Δρόμοι Κλειστοί / Γράφει ο Σπύρος Μωυσιάδης

"Δρόμοι Κλειστοί"...    

----------------
Δρόμοι κλείνουν, αλλά ανοίγουν μυαλά.
Χωράφια ξεραίνονται, μα ανθίζουν
συνειδήσεις.
Άνθρωποι μένουν ακίνητοι , αλλά το
ανάστημα, αυτό που ψηλώνει, όσο ένας
άνθρωπος φωνάζει για το δίκιο του, και
παλεύει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά
για όλο τον κόσμο.
Το ανάστημα αυτό, τρέχει σαν το φως,
καλύπτει τη γη σαν ένα σμήνος από
πυγολαμπίδες, αυτές που κάθε βράδυ
σχίζουν το σκοτάδι με το φως τους. Έτσι
σχίζει και το δίκιο κάθε άδικο νόμο, κάθε
αδικία που υπάρχει.
Έτσι οι αδικημένοι, επιβάλουν το δικό
τους νόμο, μέσα από την καθημερινή τους
πάλη. Επιβάλλουν τον νόμο αυτό, που δεν
είναι γραμμένος κάπου, αλλά πηγάζει από
τις ανάγκες των ανθρώπων του μόχθου, του
μεροκάματου, του χωραφιού.
Πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς τους.
Αυτοί οι άνθρωποι από τις μικρές τους
πολιτείες, φωνάζουν πως.
Δε θα φύγουν, αν δεν πάρουν αυτό που τους
ανήκει.