Η ζωή έχει μια χαρά και δέκα λύπες
Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας
Είναι 91 χρονών. Γεννήθηκε από πάμπτωχη αγροτική οικογένεια για να καταλήξει γρήγορα μέλος της εργατικής τάξης.
Από την τρυφερή της ηλικία έγινε πλύστρα, καθαρίστρια σε σπίτια μικροαστών. Γράμματα δεν έμαθε… που καιρός για τέτοια. Παντρεύτηκε, έκανε δυο παιδιά και μάζευε μπουκιά-μπουκιά το φαΐ για αυτήν και την οικογένειά της. Διασκέδαση μηδέν, έχει να πάει σε κινηματογράφο από τη δεκαετία του 1960. Μάζευε ό,τι της περίσσευε για τα παιδιά της, αυτά ήταν και ο σκοπός της ζωής της, άλλον σκοπό δεν γνώρισε. Τους πήρε σπίτια, τα αποκατέστησε. Ο σκοπός της ζωής εκπληρώθηκε. «Με τη βοήθεια του θεού», όπως πάντοτε έλεγε -πιστή χριστιανή, πιο πιστή δεν γίνεται.
Ωστόσο τώρα, στη δύση της ζωής, της έχει μείνει χρόνος να αναστοχαστεί τη ζωή της. Συχνά-πυκνά έχει αμφιβολίες. Πιστεύει στο θεό αλλά… «κανείς δεν έχει γυρίσει από τους πεθαμένους να μας πει τι υπάρχει». Ένας ήταν ο σκοπός της ζωής της (τα παιδιά της, τον οποίο και εκπλήρωσε) αλλά… «ήταν ζωή αυτή που έζησα;». Έχει καταλήξει σε ένα τραγικό συμπέρασμα: «Η ζωή έχει μια χαρά και δέκα λύπες».
Αμφιβολίες…
Για ένα ωστόσο είναι βέβαιη. Θέλει να φύγει από αυτή τη ζωή χωρίς να γίνει βάρος σε κανένα, ούτε σε αυτούς που ευεργέτησε. Να φύγει από τη ζωή ήσυχα, αθόρυβα, σαν κάποιος που κλείνει απλά την πόρτα πίσω του σιγά, απαλά, για να μην ενοχλήσει όσους ακόμα παραμένουν στο δωμάτιο.
