Ένα σχόλιο για τις εκλογές στη Μ.Βρετανία

Αλέξης Λιοσάτος , μέλος της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ ΠΕ Κοζάνης

Χρειάζεται μια διευκρίνιση για το εκλογικό αποτέλεσμα στη Μ.Βρετανία, καθώς από πολλά σάιτ, ακόμα και της Αριστεράς,

παρουσιάστηκε το τρίπτυχο «Θρίαμβος Κάμερον -συντριβή Εργατικών -μεγάλη νίκη Σκωτσέζων Εθνικιστών».

Πρό­κει­ται για την από­λυ­τη πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση, που πα­ρου­σιά­ζει  τη Δεξιά και την Ακρο­δε­ξιά να επε­λαύ­νουν, την ώρα που κα­ταρ­ρέ­ει το κέ­ντρο και η Αρι­στε­ρά. Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική.

Σε σχέση με τα πο­σο­στά: Η αλή­θεια είναι ότι σε πο­σο­στά ο Κά­με­ρον είχε άνοδο +0,8% (36,9%), οι Ερ­γα­τι­κοί επί­σης άνοδο, 30,4% (άνο­δος +1,5%), το ακρο­δε­ξιό UKIP σκαρ­φά­λω­σε στο 12,6% (από 3,1%), ενώ το SNP (Σκω­τσέ­ζι­κο Εθνι­κό Κόμμα), δηλαδή το κόμμα υπέρ της Ανε­ξαρ­τη­σί­ας στη Σκω­τία, είχε ση­μα­ντι­κή άνοδο στο σύ­νο­λο της Μ.Βρετανίας (4,7% από 1,6%) , τε­ρά­στια δε άνοδο στη Σκω­τία (εκτι­νάσ­σε­ται στο 50% από 19,9%!) . Άνοδο είχε επί­σης το Κόμμα των Πρά­σι­νων (3,8% από 1%), ενώ οι μόνοι που πραγ­μα­τι­κά κα­τέρ­ρευ­σαν ήταν οι δε­ξιοί Φι­λε­λεύ­θε­ροι Δη­μο­κρά­τες (7,9% από 23,1%).

Η ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κή «κυ­ρι­λέ» ακρο­δε­ξιά (UKIP) υπερ­τε­τρα­πλα­σίασε τις δυ­νά­μεις της σε σχέση με το 2010, ακο­λου­θώ­ντας τη γε­νι­κή τάση στην Ευ­ρώ­πη, χωρίς πά­ντως να δεί­χνει να μπο­ρεί να παί­ξει (ακόμα) τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο που έχει το κόμμα της Λεπέν στη Γαλ­λία. Μά­λι­στα μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με και για κακό απο­τέ­λε­σμα της Ακρο­δε­ξιάς, αν σκε­φτού­με ότι λι­γό­τε­ρο από ένα χρόνο πριν, στις Ευ­ρω­ε­κλο­γές, το UKIP θριάμ­βευ­σε βγαί­νο­ντας 1ο με 27,5%!  Ο δε διά­ση­μος ηγέ­της του κόμ­μα­τος, ο Νάι­τζελ Φά­ρατζ, απέ­τυ­χε να εκλε­γεί βου­λευ­τής και πα­ραι­τή­θη­κε από την ηγε­σία του κόμ­μα­τος.

Από την άλλη, για πα­ρά­δειγ­μα, έχου­με την άνοδο των κομ­μά­των στα αρι­στε­ρά των Ερ­γα­τι­κών, αφού Πρά­σι­νοι και SNP μαζί υπερ­τρι­πλα­σιά­ζο­νται, κάτι που αναι­ρεί την ...κατάμαυρη ει­κό­να μιας ακρο­δε­ξιάς επέ­λα­σης που πα­ρου­σιά­ζουν διά­φο­ρα μέσα.

Τα πράγ­μα­τα αλ­λά­ζουν όσον αφορά τις έδρες στο κοι­νο­βού­λιο, χάρη στις ιδιαι­τε­ρό­τη­τες του πε­ρί­πλο­κου βρε­τα­νι­κού εκλο­γι­κού συ­στή­μα­τος. Έτσι η Δεξιά του Κά­με­ρον έφτασε στους 331 βου­λευ­τές (αυ­ξά­νο­ντάς τους κατά 24), ενώ οι Ερ­γα­τι­κοί τους 232 (μεί­ω­ση κατά 26), με απο­τέ­λε­σμα να κατακτήσει ο Κά­με­ρον την αυ­το­δυ­να­μία. Το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα των εδρών δι­καιο­λο­γεί τα πα­νη­γύ­ρια της Δε­ξιάς στην Αγ­γλία, δε συ­νι­στά όμως εν που­δε­νί γε­νι­κευ­μέ­νη δεξιά ή ακρο­δε­ξιά στρο­φή στη βρε­τα­νι­κή κοι­νω­νία. Η νίκη της Δεξιάς οφείλεται περισσότερο στην κατάρρευση των κεντροδεξιών Φιλελεύθερων και της παραδοσιακής Σοσιαλδημοκρατίας (Εργατικοί), μια εικόνα που ακολουθεί επίσης τη γενική τάση στην Ευρώπη. Και η εξήγηση είναι πάντα η ίδια: όταν το «κέντρο» ταυτίζεται πολιτικά με τις ακραίες δεξιές-νεοφιλελεύθερες πολιτικές, χάνοντας τη δυνατότητα «να τα βολεύει ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι» (και οι χορτάτοι και οι πεινασμένοι), τότε ο κόσμος της εργασίας αναζητεί άλλα πολιτικά εργαλεία για την υπεράσπιση των συμφερόντων του.

Ωστόσο, σχετικά με τα αποτελέσματα του SNP στην κατανομή εδρών, η παραπληροφόρηση γίνεται ακόμα πιο οφθαλμοφανής. Το κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό SNP έφτασε στις 56 έδρες (από μόλις 6!) και το ακρο­δε­ξιό UKIP κατέκτησε μόλις 1 έδρα. Αναλογικά, ο μεγαλύτερος νικητής σε επί­πε­δο εδρών ήταν η Κεντροαριστερά. Αλλά αυτή η είδηση, ω του θαύματος, θάφτηκε τελείως από τα περισσότερα μέσα!

Λίγα λόγια για το SNP

To Σκω­τσέ­ζι­κο Εθνι­κό Κόμμα (SNP) θα μπο­ρού­σα­με να το χα­ρα­κτη­ρί­σου­με σαν «πα­τριω­τι­κό κόμμα της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς». Ιδρύ­θη­κε στα χνά­ρια του Ιρ­λαν­δι­κού Σιν Φέιν, ανα­πτύ­χθη­κε και ενι­σχυ­θη­κε σαν μια δύ­να­μη στα αρι­στε­ρά της Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Την προη­γού­με­νη 20ε­τία στη Σκω­τία, ο κό­σμος που πα­ρα­δο­σια­κά στή­ρι­ζε τους Ερ­γα­τι­κούς, απο­γοη­τευ­μέ­νος από την πλήρη ταύ­τι­σή τους με το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό (το δρόμο του οποί­ου άνοι­ξε η μι­ση­τή στους Βρε­τα­νούς Μ.Θά­τσερ), στρά­φη­κε στο SNP.

Το SNP έκανε κέ­ντρο της κα­μπά­νιας του την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, την προ­στα­σία της δημόσιας υγείας και του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, την απο­μά­κρυν­ση των πυ­ρη­νι­κών όπλων κ.ά, δη­λα­δή μια αρι­στε­ρή ατζέ­ντα, στον αντί­πο­δα των αντερ­γα­τι­κών πο­λι­τι­κών που προ­ω­θού­σε το «κέ­ντρο» της Μ.Βρε­τα­νί­ας. Με βάση αυτά τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά έδωσε τη μάχη για την ανε­ξαρ­τη­σία της Σκω­τί­ας, μια μάχη που δό­θη­κε από κοι­νού με τμήμα της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας των Ερ­γα­τι­κών, με τους Πρά­σι­νους, με ορ­γα­νώ­σεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής κι επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς. Αντί­θε­τα η ακρο­δε­ξιά και οι νεοναζί της Σκω­τί­ας πήραν θέση ενάντια στην ανε­ξαρ­τη­σία! Ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός του SNP ως «εθνι­κι­στι­κού» απο­τέ­λε­σε  ένα από τα βα­σι­κά «επι­χει­ρή­μα­τα» της αγ­γλι­κής άρ­χου­σας τάξης, που πο­λέ­μη­σε με λύσσα την προ­ο­πτι­κή ανε­ξαρ­τη­σί­ας της Σκω­τί­ας, για να μην απο­δυ­να­μω­θεί το βρε­τα­νι­κό βα­σί­λειο. Η προ­πα­γάν­δα Συ­ντη­ρη­τι­κών κι Ερ­γα­τι­κών τε­λι­κά νί­κη­σε, καθώς το δη­μο­ψή­φι­σμα τε­λι­κά έβγα­λε απο­τέ­λε­σμα υπέρ του «Όχι» στην ανε­ξαρ­τη­σία (με 55,3%) τον πε­ρα­σμέ­νο Σε­πτέμ­βρη, αλλά το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα, λένε οι ανα­λυ­τές σή­με­ρα, δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα στο κόμμα της Νί­κο­λα Στέρ­τζον  να κι­νή­σει ξανά δια­δι­κα­σία δη­μο­ψη­φί­σμα­τος.

Το SNP δεν είναι κόμμα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, μά­λι­στα το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα επι­χεί­ρη­σε μια προς τα δεξιά «στρο­φή προς το ρε­α­λι­σμό», με στρογ­γύ­λε­μα των πιο «ακραί­ων» θέ­σε­ων (πχ για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ). Παρ’ όλα αυτά η εκλο­γι­κή κί­νη­ση του κό­σμου προς αυτό είναι αρι­στε­ρό­στρο­φη.  Ανα­πα­ρα­γω­γή ει­δή­σε­ων όπως «σά­ρω­σαν οι Εθνι­κι­στές», εκτός του ότι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ρί­χνουν νερό στο μύλο της εδώ ακρο­δε­ξιάς και των μα­χαι­ρο­βγαλ­τών νε­ο­να­ζί της Χρυ­σής Αυγής, την ώρα μάλιστα που οι τελευταίοι κω­λυ­σιερ­γούν τη δι­κα­στι­κή δια­δι­κα­σία, προ­σπα­θώ­ντας πα­ράλ­λη­λα να φι­λο­τε­χνή­σουν προ­φίλ «αθώων αν­θρώ­πων που διώ­κο­νται από το σύ­στη­μα για τις ιδέες τους».  Ας τους στε­ρή­σου­με το απρό­σμε­νο δώρο μιας ει­κό­νας «εθνι­κι­στών που επε­λαύ­νουν στην Ευ­ρώ­πη», όταν μά­λι­στα αυτή η ει­κό­να είναι ψεύ­τι­κη.