"Οι γέφυρες που φεύγουν"
Αισθάνομαι την ανάγκη, μετά από έναν χρόνο, να απαντήσω σε όσα έχουν γραφτεί και όσους «έκαναν πολιτική» σχετικά με τον άδικο χαμό του γιου μου Βαγγέλη.
Δεν δέχομαι ότι ο θάνατος του
γιου μου οφείλεται μόνο στο ανθρώπινο λάθος του ασυνείδητου οδηγού που έχει το συντριπτικό μερίδιο ευθύνης.
Μερίδιο ευθύνης έχει και η πολιτεία καθώς και οι πολιτικοί.
Που και τα δικά τους παιδιά μπορεί να έχουν μπει στο αυτοκίνητο φίλο τους, όταν εκείνος δεν ήταν νηφάλιος
Που κανένας τους δεν βγήκε να πάρει θέση και να μας απαντήσει:
_Για ποιόν λόγο εδώ και δεκαετίες υπάρχουν αυτές οι νεκρές γέφυρες του ΟΣΕ στις εισόδους της πόλης μας;
Χωρίς να υπάρχει τρένο!
_Έχει δει κανείς σε πολλά μέρη του κόσμου τέτοιες παγίδες θανάτου, όπου επάνω σε στροφή δύο λωρίδες μεγάλης ταχύτητας ανά κατεύθυνση γίνονται μια;
Σε είσοδο πόλεως!
_Γιατί ξεχνάμε ότι σε αυτές τις γέφυρες, όπως και στις στροφές στα Κοίλα γίνονται πολύ συχνά ατυχήματα;
Ανεξάρτητα από την νηφαλιότητα ή την οδηγική ικανότητα του καθενός!
_Άραγε οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν έχουν υποχρέωση να παραδίδουν στους πολίτες δρόμους με εξασφαλισμένη την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια;
Τέτοιους δρόμους δεν είχαμε ούτε καν την δεκαετία του ‘60!
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν όλοι μας γιατί όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες και οι πολιτικοί μας αδιαφορούσαν τόσα χρόνια, σα να μην περνούσαν από αυτούς τους δρόμους και να να μην ήξεραν το πρόβλημα.
Δεν μπορούσαν, άραγε, να λύσουν τα «γραφειοκρατικά» προβλήματα εδώ και τόσα χρόνια;
Τότε, πως πρόλαβαν και λύθηκαν όλα μέσα σε έναν χρόνο από τον χαμό του Βαγγέλη;
Γιατί κάποιοι –τελικά- ευαισθητοποιήθηκαν.
Γιατί κατάλαβαν –τελικά- πως σε ένα θανατηφόρο τροχαίο δεν φεύγουν μόνο οι ανεύθυνοι οδηγοί. Φεύγουν ΠΑΙΔΙΑ μας υπεύθυνα, γεμάτα ζωή και όνειρα. ΠΑΙΔΙΑ που μορφώνονται και αγωνίζονται από μικρά παιδιά για ένα καλύτερο αύριο.
Όπως ήταν ο άτυχος Βαγγέλης μου.
Όλοι μας έχουμε υποχρέωση όταν βλέπουμε την αμέλεια της πολιτείας να απαιτούμε και να παρεμβαίνουμε.
Για το καλό των παιδιών μας.
Εάν δεν υπήρχε εκεί αυτή η νεκρή γέφυρα ΙΣΩΣ να μην έχανε την ζωή του το παιδί μου.
ΙΣΩΣ
Λότσιου – Τζίκα Βασιλική
