Ο homo mnimonius, o Σταχάνοφ και ο Αριστείδης Μπαλτάς Comments

«H χώρα βρίσκεται σε κρίση, όλοι πρέπει να βάλουμε τον οβολό μας για να ξεπεραστεί η κρίση. Αν χρειαστεί ένας δάσκαλος

να κάνει μία ή δύο ώρες παραπάνω ως συμβολή στο ξεπέρασμα της κρίσης, νομίζω ότι θα το δεχθεί. Ο καθένας οφείλει να συμβάλει με τον τρόπο του για να ξεπεραστεί η κρίση».

Η παραπάνω αποστροφή του Αριστείδη Μπαλτά, του υπουργού Παιδείας της πρώτη φορά Αριστερής κυβέρνησης, καταδεικνύει την ολοκληρωτική νίκη των ιδεών εκείνων του αστικού πολιτισμού που θέλουν τους προλετάριους αλλιώς: ήσυχους και συναινετικούς, με «ευθύνη» τους όχι να αποτελέσουν το εξεγερσιακό υποκείμενο της ιστορίας άλλα το ανάποδό του. 

 Αν ο Μπαλτάς επιθυμεί να επιλύσει το πρόβλημα του λειψού προσωπικού στα σχολεία και διαλέγει ως λύση την αναπροσαρμογή επί τα χείρω του εργασιακού ωραρίου των εκπαιδευτικών, μάλλον πέφτει θύμα της κατά Βουντ «αρχής της ετερογονίας των σκοπών». Οι συνέπειες, δηλαδή, των πράξεων του θα υπερβούν τον σκοπό τον οποίο αρχικά θέτει. Κοινώς, για αλλού πάει και αλλού βρίσκεται, ένα επιχειρεί να φτιάξει, χίλια μύρια χαλάει.

 Σύμφωνα με τη διδαχή του Τζορτζ Λούκας, «μόνο στο πλαίσιο που βλέπει τα μεμονωμένα γεγονότα της κοινωνικής ζωής ως όψεις της ιστορικής διαδικασίας και τα ενσωματώνει σε μια ολότητα, μπορεί η γνώση των γεγονότων να ελπίζει να γίνει γνώση της πραγματικότητας» (Ιστορία και Ταξική Συνείδηση).

 Εν προκειμένω, η «ολότητα» κραυγάζει. Εργασιακά δικαιώματα αιματηρώς κατακτημένα, όπως το ωράριο, δεν καταργούνται. Επ’ ουδενί. Η Αριστερά, ως πολιτικό σώμα, αλλά και η κυβέρνηση, που αναφέρεται στο όνομά της, οφείλει να τα ανάγει σε φετίχ και να επιλύει τα όποια προβλήματα αλλιώς, με «ισοδύναμα» που δεν ακουμπούν τα όσιά της.

 Αλλά, στις μέρες μας, ο ακραίος οικονομικός φιλελευθερισμός των μνημονίων μοιάζει να πετυχαίνει και την πολιτισμική του αυτοπραγμάτωση. Προελαύνει ανεμπόδιστος, εκεί όπου υποχωρούν οι χειραφετιτικές δυνάμεις, προτείνοντας και επιβάλλοντας νέα μοντέλα συμπεριφοράς. Το καθαγιασμένο, ηθικό πρότυπο του ανθρώπου της νέας τάξης πραγμάτων είναι ο εργάτης που διαρκώς καταφάσκει υποχωρώντας, για το καλό –τάχατε- της κοινωνίας. Η καντιανού τύπου κατηγορική προσταγή, η «οφειλή» του καθενός «για να ξεπεραστεί η κρίση» περνάει μέσα από τη διάβρωση της ταξικής του συνείδησης, με όρους πολιτισμικούς – ηθικούς. Ο «τρόπος» του δάσκαλου – εργάτη είναι να αποδεχθεί την περαιτέρω αύξηση των εργατοωρών του. Εκείνος δε που θα αρνηθεί να καταβάλει τον «οβολό» του, πιθανώς, δεν θα μπορεί να θεωρηθεί και καλός συμπολίτης. Ενίοτε, ούτε και… καλός αριστερός.

 Θα δούμε άραγε να προβάλλεται μια νέα, αριστερόστροφη, κόπια του κοινωνικού αυτοματισμού για όποιον προλετάριο (εργάτη με λευκό ή με λιγότερο λευκό κολάρο), τολμήσει να εναντιωθεί;

 Ο homo mnimonius της αριστεράς, αν ακολουθήσουμε τη λογική Μπαλτά, απέχει βέβαια από εκείνον του «συνυπεύθυνου – όλοι –μαζί – τα φάγαμε», εδράζεται όμως και τούτος στην αρχή «όλοι πληρώνουμε». Δίνουμε έτσι «το άγιον τοις κυσί». Ρίχνουμε την καρδιά μας στα σκυλιά.

 Η αστική, ακραία καπιταλιστική, μεταδημοκρατία, με αριστερό πρόσχημα, επανεφευρίσκει τον Αλεξέι Σταχάνοφ. Και εκμεταλλεύεται την ηθική του, η οποία, καταρχάς και αυθορμήτως, μπορεί και να συνάδει με το λεγόμενο κοινό αίσθημα. Σε ό,τι αφορά τους εκπαιδευτικούς, ας πούμε, ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει ήδη κάνει και πολλή και καλή δουλειά. «Το έργο μας», όμως, «το έργο της σοσιαλδημοκρατίας είναι να καταπολεμήσουμε το αυθόρμητο», έλεγε ο Λένιν.

 Ο αυθορμητισμός, λοιπόν, και η αμεριμνησία με την οποία ρίχνονται στο τραπέζι διάφορα, τάχατε δευτερεύοντα και επουσιώδη, που όμως εγγίζουν τον πυρήνα των ιδεών της Αριστεράς, είναι φαινόμενο άκρως ανησυχητικό. Διαλυτικό και αυτοκαταστροφικό. 

ΠΗΓΗ: artinews.gr