"Τα λαστιχένια πέδιλα της μνήμης" (του Β. Π. Καραγιάννη)
Προλογίζων ο αλησμόνητος Μίμης Σουλιώτης στο βιβλίο μου «Προλογύδρια παντός καιρό» 2004 μεταξύ των άλλων έγραφε: «Ο Β.Π.Κ. εξύψωσε την παρεξηγημένη και τεταπεινωμένη όσο ποτέ τέχνη του λογυδρίου».
Το θυμήθηκα καθώς στην εποχή της απόλυτης και ξάφρενης διαδικτυακής επικοινωνίας, έλαβα τηλεγράφημα με «Χρόνια πολλά» και σκέφτηκα πως ο αποστολέας του καλλιεργεί την ταπεινή, λιτή κι απέριττη τέχνη της αισθαντικής επικοινωνίας.
Από τον κ. Σταύρο Κουρή πατέρα του αλησμόνητου Θεοδώρου Κουρή, ο οποίος πριν 20 τόσα χρόνια σπουδαστής στο εδώ ΤΕΙ, συνεργάτης της «Π» ανεχώρησεν των εγκοσμίων εντελώς τότε και τόσον νέος!
Ο πατέρας δεν ξεχνά ποτέ εμείς μάλλον απωθούμε στα σκοτεινότερα της μνήμης γεγονότα και ανθρώπους. Και ήταν ο αγαπημένος νεαρός φίλος, ο μικρός ατίθασος σύντροφος (μόνος του σχεδόν διαδήλωνε με την ντουντούκα και έφερε το ακτιβιστικόν προσωνύμιον «Ρύπος») ο Βενιαμίν μιας πολιτικής ουτοπίας στην νήσο της οποίας συνυπήρχαμε περισσότερον αισθαντικά παρά κομματικοπολιτικά και η οποία έληξεν –λήγει αδόξως και κωμικοτραγικά.
Οσοι όμως βίωσαν το δρομολόγιο της ένιωθαν και νιώθουν ακόμα τον ευεργετικό της απόηχο ως ευνοημένοι εκείνων των περιστάσεων· αν μη τι άλλο γνώρισαν και ζήσαν με πολύτιμους ανθρώπους κι όχι με τα σημερινά αθύρματα των καιρών.
