Χουλιγκανισμοί [ Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης ]
Μια Μαρία τα ’χε με έναν Γιάννη, με τον οποίο Γιάννη τα ’χε μια Γεωργία, η οποία Γεωργία έμαθε ότι ο Γιάννης τα ’χε με τη Μαρία, η οποία Μαρία τύχαινε επίσης να είναι και πολύ καλή φίλη της Γεωργίας. Και όμως τα παιδιά του γυμνασίου μπορούν να γίνονται σκληρά, πολύ σκληρά, τόσο σκληρά που να σε πληγώνουν, να σε απογοητεύουν και να σε απελπίζουν. Βεβαίως και δεν λέω για τις γκομενοδουλειές της Μαρίας, του Γιάννη και της Γεωργίας. Ούτε λέω για κείνη τη Δευτέρα που οι δύο φίλες βρέθηκαν να μαλλιοτραβιούνται στην αυλή του σχολείου. Θα μπορούσε να ’ναι αυτό το θέμα μου, αλλά στην προκειμένη υπάρχουν και χειρότερα. Λέω γα όλους εκείνους τους μαθητές που στο πι και φι μαζεύτηκαν στο μπαλκόνι του πρώτου και στο μπαλκόνι του δεύτερου και στο μπαλκόνι του τρίτου ορόφου μαζί με όλους τους άλλους που αμέσως σχημάτισαν από κάτω έναν κύκλο αλαλάζοντας από ενθουσιασμό και ιντρικάροντας με γηπεδικά συνθήματα τις δύο μαθήτριες να συνεχίσουν. Θυμάμαι ότι στεκόμουν αποσβολωμένος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω το τι, το γιατί και το πώς. Όταν αποφάσισα να ενεργήσω, είδα και έπαθα για να χωρίσω τις μαθήτριες και να απομακρύνω τους υπόλοιπους. Έστειλα μετά τις άμεσα εμπλεκόμενες στο γραφείο του διευθυντή για να τιμωρηθούν, πήρα τους δικούς μου και πήγαμε στο μάθημα. Νομίζω ότι θα κάναμε λογοτεχνία, ή μάλλον αρχαία ελληνικά από μετάφραση, δεν θυμάμαι ακριβώς – αλλά και πάλι τι σημασία έχει…
