Θάνατος μπροστά στην τηλεόραση
«Το πτώμα μιας 66χρονης Γερμανίδας, η οποία είχε πεθάνει πριν από 6 μήνες και πλέον, βρέθηκε μέσα στο διαμέρισμα όπου διέμενε, μπροστά σε μια τηλεοπτική συσκευή που βρισκόταν ακόμη σε λειτουργία.
Η γυναίκα πέθανε από φυσικά αίτια, φορώντας ένα νυχτικό και βλέποντας τηλεόραση.
Υπήρχε ένα έντυπο με τα τηλεοπτικά προγράμματα του Σεπτεμβρίου πλάι της»…
Ποιος είναι πιο οδυνηρός θάνατος; Ο βιολογικά οριστικός ή ο ψυχικά διαρκής; Πόσοι θάνατοι επέρχονται καθημερινά μπροστά στην τηλεόραση; Πόσα πεθαμένα δευτερόλεπτα σκέψης, δημιουργίας, έκφρασης, σωριάζονται πάνω στον καναπέ μας;
Πόσα μονταρισμένα συναισθήματα βιώνουμε με πρόγραμμα, του Σεπτεμβρίου, του Οκτωβρίου, του χειμώνα μας ολόκληρου; Συγκίνηση, χαρά, ηδονή, όλα στη συσκευασία κατάλληλης εικόνας και μουσικής υπόκρουσης. Όλα μέσα μας μα τόσο μακριά μας. Όλα τόσο τεχνητά αληθινά.
Πουλάνε δάκρυα και τα καταναλώνουμε. Πουλάνε γέλιο και το καταναλώνουμε. Πουλάνε οργή και την καταναλώνουμε. Γιατί; Δεν μας αρκούν τα συναισθήματα του περιβάλλοντός μας; Κι αν δεν μας αρκούν, τι κάνουμε γι' αυτό;
Για να αισθανθείς, χρειάζεται να αφεθείς. Να βγεις απ' την ασφάλεια της ψυχικής απραξίας, να ρισκάρεις και να αντιμετωπίσεις. Θυμόμαστε πότε το κάναμε τελευταία φορά; Πόσο δύσκολο ήταν; Σίγουρα, πάντως, πολύ λιγότερο εύκολο από το χωρίς προσωπική ευθύνη ζάπινγκ των συναισθημάτων μας...
Υ.Γ.: Έχετε σκεφτεί ποτέ τη δική μας εικόνα στον καναπέ; Τι μπορεί να... βλέπει η τηλεόρασή μας όταν καθόμαστε απέναντί της;
