Δεν έβρεξε (πραξικόπημα για το πετρέλαιο...) στο Καράκας | του Γιάννη Νικολόπουλου
Το πληγωμένο (εξορυκτικό) γόητρο της Ουάσιγκτον, ο πλέον επικίνδυνος παράγοντας ανάφλεξης στη Λατινική Αμερική.
«Βρέχει στο Σαντιάγκο».
Ήταν η κωδική φράση-σύνθημα, προκειμένου να ξεκινήσει το σεπτεμβριανό πραξικόπημα του Πινοτσέτ εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης του Αγιέντε στη Χιλή, το 1973. Στο Καράκας, την περασμένη εβδομάδα, δεν... έβρεξε. Και το πληγωμένο, εξορυκτικό γόητρο των ΗΠΑ του Τραμπ είναι πια ο πλέον επικίνδυνος παράγοντας ανάφλεξης στη Λατινική Αμερική.
Σε σχέση με τη Χιλή, του 1973, οι ΗΠΑ δεν έχουν κατορθώσει ακόμη να διαβρώσουν τον κρατικό μηχανισμό και να επανακτήσουν ερείσματα στον στρατό, τα τόσο πολύτιμα από την εποχή του δόγματος Μονρόε και των πολιτικών αφορισμών του Φ.Ντ.Ρούσβελτ, προκειμένου ο αμερικανικός αετός να μεταχειρίζεται τις χώρες νοτίως του Ρίο Γκράντε ως λεία του.
Ο Μονρόε, θυμίζω, πως είχε διατυπώσει το περίφημο δόγμα «μη-επέμβασης» των ευρωπαϊκών δυνάμεων σε αμερικανικό έδαφος, την εποχή της μεγάλης αφύπνισης των κρεολών Λατινοαμερικανών εναντίον της ισπανικής αυτοκρατορίας. Όμως, από το μπολιβαριανό όραμα του Τσιμποράζο για τις ελεύθερες και αυτεξούσιες «Ηνωμένες Πολιτείες του Νότιου Κώνου» έμεινε το αδειανό πουκάμισο μιας μισοκατεστραμμένης επανάστασης στο Αγιακούτσο και τα έλη της Βενεζουέλας, που γέμισε ταχύτατα με τον αλληλοσπαραγμό των νεαρών δημοκρατιών και την επικυριαρχία των ΗΠΑ και για την ακρίβεια των εταιρειών τους - ό,τι ήταν καλό για την General Motors, την United Fruit, την Exxon Mobil ή την American Steel, ήταν καλό και για τις ΗΠΑ από τον Ρίο Γκράντε και κάτω.
Για τις ΗΠΑ, όχι για τους λαούς και τις εργατικές τάξεις στη Χιλή, τη Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ, το Εκουαδόρ, την Κολομβία, τη Βολιβία, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Βολιβία, το Περού. Όπου και αν ταξίδεψε ο Ερνέστο προτού γίνει Τσε στα νιάτα του, η εικόνα της ΗΠΑκρατούμενης Νότιας Αμερικής τον πλήγωσε, τον θύμωσε, τον συνειδητοποίησε και τον έκανε επαναστάτη.
Αυτό το δόγμα αυτομάτως έθετε τη δημοκρατία και την αυτοδιάθεση στη Λατινική Αμερική στο κρεβάτι του Προκρούστη τύπου Σομόζα - εντάξει, είχε αποφανθεί ο νιου-ντήλερ Φ.Ντ. Ρούσβελτ από το αναπηρικό του καροτσάκι, εντάξει, κάθαρμα ο Σομόζα, αλλά το δικό μας κάθαρμα!
Το δόγμα Ρούσβελτ περί καθαρμάτων με στρατιωτική στολή ή γιάπικο κοστούμι συνεχίζει να κινεί τα νήματα στο πολιτικό και στρατιωτικό παρασκήνιο - κάθαρμα ο Γκουαϊδό, αλλά ΗΠΑδίαιτο και CIAκινούμενο κάθαρμα. Άρα, καλός για τα συμφέροντα της αμερικανικής εταιρειοκρατίας και των ντόπιων, ιδιοκτητριών τάξεων, που έχασαν πολλά αβγά και πολλά, περισσότερα καλάθια μετά το Καρακάζο, μετά το Αργεντινάζο, μετά το «κύμα» ριζοσπαστικοποίησης που ανέδειξε κυβερνήτες, πρωθυπουργούς ή προέδρους, τον Τσάβες, τον Λούλα, τον «μεταμεληθέντα» Κίρχνερ, τον Κορέα (με όλα τα λάθη της μισής και επομένως ανολοκλήρωτης επανάστασης, στα βήματα σε κινούμενη άμμο του Αγιέντε)...
Τώρα, ΗΠΑ και Ισπανία (κόλλησαν και οι Ίβηρες νεοαποικιοκράτες...) ζητούν να πάρουν το αίμα τους (και το πετρέλαιο) πίσω...
Αν οι γιάνκηδες είναι μία φορά και σεσημασμένοι ξεφτίλες, οι Ισπανοί της...σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Σάντσεθ, είναι δέκα. Βλέπετε, και εκεί ισχύει το δόγμα ό,τι είναι καλό για την πετρελαϊκή εταιρεία Repsol, είναι καλό για το ισπανικό κράτος.
Η Repsol είχε εκδιωχθεί κλωτσηδόν από όλες τις πετρελαϊκές εκμεταλλεύσεις στη Λατινική Αμερική μετά το «κύμα» ριζοσπαστικοποίησης της δεκαετίας του 2000-με σημαντικότερη ήττα και υποχώρηση, εκείνη στην Αργεντινή όπου κατείχε το 100% των πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Τώρα, η Μαδρίτη κολλάει ξανά πίσω από την Ουάσιγκτον σε μια επανάληψη του έργου επί Αθνάρ, όταν βρέθηκε πρόθυμος σύμμαχος των αμερικανικών τυχοδιωκτισμών του Ντάμπλουγιου Μπους στη Μέση Ανατολή. Όλοι θυμόμαστε τη συνέχεια...
Το ζήτημα σήμερα είναι αν το έργο θα ανέβει σε λατινοαμερικανική βερσιόν. Με άλλα λόγια, και επειδή διανύουμε ουσιαστικά προεκλογική περίοδο στις ΗΠΑ, αν ο Τραμπ θα την ακούσει πολέμαρχος και θα κάνει τη δική του «Βασόρα» στο Καράκας, προκειμένου να δώσει τον λατινοαμερικανικό πόλεμο που τόσο γουστάρει τμήμα του βαθέος κράτους και του ρεπουμπλικανικού υπουργείου Εξωτερικών έτσι ώστε να επανεκλεγεί πρόεδρος-commander in chief.
Από τη στιγμή μάλιστα που η περιοχή έχει γεμίσει εσχάτως πρόθυμους (Μπολσονάρο, Μορένο, Μάκρι) η βοήθεια για να συντριβεί η κυβέρνηση Μαδούρο και να επανακτήσουν οι ΗΠΑ τον έλεγχο στο πετρέλαιο της Βενεζουέλας, μπορεί να προκύψει με ένα τηλεφώνημα και μερικές μονάδες καταδρομών. Το έργο το έχουν ξαναδεί οι Λατινοαμερικανοί πριν από διακόσια περίπου χρόνια - όταν κατ ΄εντολή της Βρετανίας τότε, οι συνασπισμένες στρατιωτικές δυνάμεις της Βραζιλίας, της Αργεντινής και της Ουρουγουάης είχαν διαλύσει την απείθαρχη κυβέρνηση της Παραγουάης και είχαν κουτσουρέψει τη χώρα στα σημερινά της, αναιμικά σύνορα.
Δεν έβρεξε επομένως πραξικόπημα στο Καράκας την προηγούμενη εβδομάδα.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι ΗΠΑ δεν θα επανέλθουν ως ο κατεξοχήν διεθνής τρομοκράτης και μακελάρης-ειδικά όταν το γόητρο τους έχει τρωθεί τόσο άμεσα και η χλαπάτσα της αποτυχίας δεν χωνεύεται εύκολα.
Τότε ενδεχομένως θα βρέξει-βόμβες και θάνατο εξ ουρανού.
Τέτοιες ώρες, ας μνημονεύσουμε και ας υποθέσουμε τούτα-πως εταιρείες όπως η Repsol ή η Exxon Mobil έχουν πάρει τα χρυσά συμβόλαια εξορυκτικών εργασιών και στις ελληνικές θάλασσες, σε αγαστή συνεργασία με τα ΕΛΠΕ. Και ότι οι διάφοροι «αριστεροί» που άνοιγαν σαμπάνιες και πανηγύριζαν για την εκλογή του Τραμπ το 2016, έχουν βρει τρύπα να κρυφτούν...
ΠΗΓΗ: www.rproject.gr
