Συμμαχώ, απέχω ή συμμετέχω; (γράφει η Αλεξάνδρα Αποστολίδου)
Πλησιάζει πάλι εκείνη η περίοδος, που το τοπίο σε δρόμους και σε κτίρια μετατρέπεται σ’ έναν πολύχρωμο ιστό, με «κατά συρροή» ονόματα, και μηνύματα.
Τα γνωστά.. μηνύματα, αλλά και όχι μόνο. Και ναι... είναι η προεκλογική περίοδος! Όμως αυτή τη φορά υπάρχει πράγματι κάτι νέο και κάτι διαφορετικό. Έφτασε πλέον για πρώτη φορά και η δική μας σειρά να εκλέξουμε (ή και να εκλεγούμε ακόμα), να συλλογιστούμε και να κληθούμε να αποφασίσουμε για το ποιος πιστεύουμε ότι είναι ο πλέον αρμόδιος, να αναλάβει τα ηνία των αποφάσεων για ζητήματα του τόπου μας.
Ωστόσο, θα ήθελα στο σημείο αυτό, να θέσω ορισμένους προβληματισμούς σχετικά με το κατά πόσο οι νέοι σήμερα, στην πλειονότητά τους, είναι πραγματικά συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι να λάβουν μέρος στην όλη αυτή διαδικασία. Μέχρι ποιο βαθμό τους ενδιαφέρει ή μάλλον.. τους ενδιαφέρει; Τα μεγαλύτερα ερωτήματα είναι αν οι νέοι των 17 και 18 αλλά και των 20 και παραπάνω ακόμα γνωρίζουν τι είναι η πολιτική, τι είναι τα κόμματα, τι πρεσβεύουν και, εν τέλει, τι τους εκφράζει.
Αυτό, εν μέρει, είναι λογικό, καθώς η δομή του εκπαιδευτικού συστήματος και το άγχος των εξετάσεων κατά τα προηγούμενα χρόνια δε τους άφηναν και πολλά περιθώρια να ασχοληθούν με κάτι άλλο, εκτός των σχολικών υποχρεώσεών τους. Ο νόμος, ωστόσο, επιτρέπει πλέον στα παιδιά των 17 ετών να συμμετέχουν ενεργά με την ψήφο τους, άρα εκτιμά ότι θεωρητικά είναι ικανά να αποφασίσουν για τα κοινά του τόπου. Όμως, διερωτάται κανείς: Η άποψή των νέων και η τελική απόφαση πηγάζει από αυτό που πραγματικά νιώθουν; Ή από αυτό που ψηφίζουν οι γονείς και οι συγγενείς; Ή από ό,τι πιστεύουν και κουβεντιάζουν οι πολλοί και οι συναναστραφέντες τους; Η απάντηση είναι… : Όλα αυτά μαζί, ενδεχομένως.
Υπάρχουν διάφορα είδη αποχής: α) η εκούσια, λόγω της οφθαλμοφανούς διαφθοράς που επικρατεί στο πολιτικό προσκήνιο, το οποίο απογοητεύει και δεν ενθαρρύνει τους νέους, κατά κύριο λόγο, β) η ακούσια, λόγω της άγνοιας και της αδιαφορίας σχετικά με την πολιτεία, την ιστορία και την κοινωνία και γ) η αποχή λόγω «φόβου» και αναποφασιστικότητας, σχετικά με την ευθύνη που τίθεται για το μέλλον της πόλης, του δήμου, της περιφέρειας, της χώρας, της Ευρώπης αλλά και της ζωής τους, που, όπως και να το κάνουμε, το φορτίο είναι όντως βαρύ. Είναι όμως και ασήκωτο;
Η αλήθεια είναι πως ο χώρος της πολιτικής χρήζει πλήρους ανανέωσης και ριζικής αναβάθμισης. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί κυρίως με την παρουσία νέων ανθρώπων με μεγαλύτερο εύρος γνώσεων, με σύγχρονες και κοινά ωφέλιμες ιδέες, πρωτοποριακές, συλλογικές απόψεις, με όραμα και στόχο. Δυστυχώς όμως, πολλοί νέοι πολίτες είτε δε το έχουν ανακαλύψει, είτε το έχουν κάνει και απλά αποστασιοποιούνται θεωρώντας πως τίποτα δεν αλλάζει πια. Με λίγα λόγια, εθελοτυφλώντας, εγκαταλείπουν τον αγώνα, πριν καν αυτός ξεκινήσει.
«Προκαλώ», λοιπόν, τα παιδιά της γενιάς μου, που ψηφίζουμε για πρώτη φορά, να κάνουμε νοερά μία σύντομη αναδρομή στο παρελθόν. Συγκεκριμένα, τότε που ήμασταν μικρά παιδιά και οι γονείς μας μας έπιαναν από το χέρι και μας έβαζαν μαζί τους μέσα στο παραβάν, για να μάθουμε τη διαδικασία, και εμείς μέσα μας αισθανόμασταν ένα συναίσθημα περίεργο, ανυπομονώντας πότε θα έρθει και η δική μας σειρά σε κάποια χρόνια να δείξουμε την αποφασιστικότητα και σοβαρότητά μας. Έφτασε, επομένως, η ώρα να επιλέξουμε εμείς τη φωνή μας για το δήμο, την περιφέρεια, την Ευρώπη. Οφείλουμε να το κάνουμε για το μέλλον, τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.
Εν κατακλείδι, δεν πρέπει να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να χαλιναγωγούνται και να παρασύρονται, αλλά να βρούμε το δικό μας δρόμο και αν, πάλι, κανένας δε μας αντιπροσωπεύει, τότε διαθέτουμε όλα τα μέσα, ώστε να χαράξουμε μια νέα πορεία με ειλικρίνεια, σεβασμό και εξωστρέφεια. Αξίζει! Είναι αναγκαίο να ξέρουμε για τι αγωνιζόμαστε και τι πολεμούμε. Τίποτα δεν είναι σωστό, καθώς και τίποτα δεν είναι λάθος εξαρχής, αρκεί να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια σφάλματα. Αυτό ναι, όντως, θα ήταν λάθος.
Γι΄ αυτό λοιπόν, διάβασε, σκέψου, ονειρέψου, αποφάσισε, προβληματίσου και προβλημάτισε, επίλεξε και απόρριψε. Μην αφήνεις να παίρνουν οι άλλοι αποφάσεις για σένα. Δεν έχει κανένα νόημα να είσαι μόνο ένας ρομαντικός και ονειροπόλος νέος με πίστη και θέληση, που, εν τέλει, απέχει και δε τολμά. Το μέλλον σου γερνά.. πριν καν γεννηθεί.
Αλεξάνδρα Αποστολίδου