«Κρίση ροδάκινου» και κρίση πολιτικής

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η «κρίση του ροδάκινου» ήταν, ανεξάρτητα από το μέγεθος της οικονομικής ζημιάς για τους αγρό­τες, αποκαλυπτική μιας βαριάς συστημικής

και πο­λιτικής παθογένειας της χώρας. Αλλά και μιας φρι­κιαστικής αντίληψης, η οποία διαπνέει τόσο τους κυβερνώντες τη χώρα όσο και τους εξ επαγγέλμα­τος αγιογράφους τους.

Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το 50% της ελληνικής παραγωγής ροδάκινου πηγαίνει στη Ρωσία, δηλαδή σε μία μόνον αγορά, αλλά και το ότι ένας πολύ σοβαρός όγκος άλλων προϊόντων κατα­λήγει στον ίδιο προορισμό. Μόλις λοιπόν ανακοι­νώθηκε το εμπάργκο της Ρωσίας, ύστερα από τους θλιβερούς κυβερνητικούς χειρισμούς, πανικόβλη­τοι άπαντες ανακάλυψαν ότι η Ελλάδα διατρέχει έναν διπλό κίνδυνο: να μείνει χωρίς αγοραστές για τα φρούτα της και να υποκατασταθεί ως πελάτης από την Τουρκία.

Κατά τους κυβερνητικούς αγιογράφους, ωστό­σο, η Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς στο θέ­μα της Ρωσίας και οφείλει να υπακούει σε όλες τις γερμανικές αποφάσεις επειδή… «ανήκει στην Ε.Ε.». Λες και οι άλλες χώρες της Ε. Ε. δεν ασκούν εθνι­κή πολιτική. Λες και τα κριτήρια των ευρωπαϊκών αποφάσεων δεν αντικατοπτρίζουν τα εμπορικά και εθνικά συμφέροντα των ισχυρότερων χωρών της. Λες και η όποια διαπραγμάτευση στην οποία επιδίδονται συστηματικά άλλες χώρες… απαγορεύεται.

Όμως η έλλειψη εθνικής πολιτικής είναι η αιτία της τρομακτικής μείωσης των εμπορικών εταίρων της Ελλάδας την τελευταία δεκαετία. Καμιά από τις τελευταίες κυβερνήσεις δεν διαμόρφωσε μια εθνι­κή εμπορική στρατηγική, όπως κάνει κάθε άλλη χώ­ρα.

Αντιθέτως, τόσο οι κυβερνητικοί όσο και οι αγιο­γράφοι τους απαξιώνουν συνειδητά την παραγωγή, υποτάσσουν δουλοπρεπώς τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας σε αυτά της Γερμανίας και, την ώρα που οι εξαγωγές καταρρέουν και η όποια παραγω­γική βάση εξαϋλώνεται, όλοι αυτοί αποθεώνουν το ξεπούλημα μπιρ παρά, αποκαλώντας το «μεταρ­ρύθμιση» και βλέπουν τη σωτηρία στον… τουρισμό και στον έλεγχο των επενδύσεων από τον Φούχτελ.

Και τι έγινε που στον τουρισμό έχουμε την αποθέ­ωση της μαύρης εργασίας και της φοροδιαφυγής; Αυτοί μετράνε εκατομμύρια τουριστών και ονει­ρεύονται ανάπτυξη. Δεκάρα δεν δίνουν – όπως δεν έδιναν ποτέ – για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, τόσο απαραίτητη ήδη από την προη­γούμενη δεκαετία, όταν γράφονταν τα τελευταία κεφάλαια της αποβιομηχάνισης. Τότε όλοι αυτοί θησαύριζαν στο όνομα της «ισχυρής Ελλάδας». Και σήμερα κουνάνε το δάχτυλο πάνω από τα ερείπια τα οποία όλοι μαζί δημιούργησαν.

Πηγή – Ποντίκι