Ορύγματα [ Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης ]
Μέσα Αυγούστου φεύγανε οι φαντάροι της θερινής διαβίωσης, αφήνοντας πίσω τις σιωπές του δάσους, τα σκαμμένα ορύγματα για τον εσωτερικό εχθρό, κάποια χιλιόμετρα από καλώδια ασυρμάτου για τις ορειβασίες και μπόλικα πορνοπεριοδικά ανάμεσα στα σκουπίδια και στα αποφάγια τους. Την επόμενη ακριβώς μέρα έπαιρνα το ποδήλατο και εξορμούσα για να βρω όσο το δυνατόν περισσότερα τέτοια περιοδικά, τα κρατούσα καμιά βδομάδα και ύστερα τα ’βγαζα στη μαύρη αγορά, πενήντα γκάζες όσα είχαν φωτογραφίες, είκοσι πέντε όσα ήτανε με σκίτσα. Δεν παρέλειπα βεβαίως να πηγαίνω στα απογευματινά μαθήματα κατηχητικού που έκανε ο δάσκαλος και μια φορά τον μήνα στον εξομολόγο. Αρχή μεταπολίτευσης όλα αυτά, οπότε οι εσωτερικοί μου εχθροί κατέβηκαν απ’ τα άλογα, παράτησαν τα αμπέχονα και ξύρισαν τις γενειάδες, για να βγάλουνε βυζιά, να πετάξουν τουρλωτούς κώλους και να κυκλοφορούν χειμώνα-καλοκαίρι με εσώρουχα. Δυστυχώς οι μάχες που έδινα απ’ τα ορύγματα του στρατού εναντίον όσων απειλούσαν τα ιερά του έθνους και τους κανόνες της ηθικής ήταν στην δική μου τουλάχιστον περίπτωση εξ υπαρχής ενδοτικές και ηττημένες. Μάζευα μετά τις ενοχές μου, έπαιρνα το καλώδιο του ασυρμάτου και πήγαινα για ορειβασία στις πιο απόκρημνες πλαγιές
