Τα λασπωμένα φωτοστέφανά τους (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Και μετά θα ακουστούν οι φωνές των μεταμοντέρνων κυνικών. Που έχουν ανάγκη να απορρίψουν ό,τι ξεφεύγει από τα δικά τους όρια
, για να δικαιολογήσουν τη σιωπή, τους δισταγμούς, τη σύγχυσή τους. Θα πουν για τους Κούρδους ότι πληρώνουν τις συνέπειες των επιλογών τους, θα πουν ότι δεκαετίες τώρα τρώγονται μεταξύ τους και ασφαλώς θα θυμηθούν ότι στην μικρασιατική προσέτρεξαν στο πλευρό του Κεμάλ - παρότι η κουρδική υπόθεση έχει τα χαρακτηριστικά, τις κηλίδες, τις αξίες, τα οράματα της δικής μας επανάστασης με καθυστέρηση βεβαίως διακοσίων ολόκληρων χρόνων.
Δυστυχώς δεν έχει χώρο η εποχή μας για ηρωικά πρότυπα και όταν πάνε να υπάρξουν σπεύδει να τα αποκαθηλώσει. Ο καθρέφτης της είναι προορισμένος μόνο για το είδωλο ενός υπερφίαλου, κενού και απελπισμένου εγώ που κρέμεται στον τοίχο, δίπλα ακριβώς από τα εικονίσματα με τους αγιοποιημένους ήρωες του παρελθόντος. Τελικά, οι Κούρδοι είναι καταδικασμένοι να ηττηθούν ξανά, να συντριφτούν ξανά, να ταπεινωθούν ξανά γιατί υπήρξαν πολύ καλύτεροι από την εποχή μας και γιατί αποδεικνύονται πολύ καλύτεροι από μας.
ΠΗΓΗ: ixnilasies.blogspot.com