Πρόσεξε μη και ξαφνικά νιώσεις άνθρωπος... και αποκτήσεις ευθύνες... (του Μιχάλη Καλούπη)
Δεν ξέρω τί είναι αυτά τα οποία λέτε για τους "λαθρομετανάστες". Που λέτε και λέτε και λέτε πως ΜΠΟΡΕΙ κι αυτές οι σκηνές
να έχουν μέσα εγκληματίες. Μπορεί να έχουν κλέφτες. Μπορεί, ναι. Όπως ακριβώς μπορεί κι ο γείτονάς σου να είναι παιδεραστής κι ας είναι παππάς. Ή κλέφτης κι ας είναι φίλος σου. Ή δολοφόνος κι ας είναι πατέρας σου.
Όλα αυτά τα μπορεί όμως, τα τσακίζει αυτό που δεν είναι πιθανότητα αλλά γεγονός. Και το γεγονός είναι πως σε αυτές τις σκηνές μένουν μέσα παιδιά. Παιδιά με ονόματα, παιδιά που τα ξέρω. Παιδιά που τινάζουν τη βροχή από πάνω τους το πρωί, βάζουν σακούλες στα παπούτσια τους κι ας είναι ήδη βρεγμένα και πάνε στο σχολείο..Παιδιά που ζωγραφίζουν και τραγουδάνε και παίζουν μπάλα σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. Και οι γονείς τους τους δίνουν φαγητό σε σακουλάκια και έρχονται να τα πάρουν από το σχολείο στο τέλος της ώρας και λένε ευχαριστώ και χαμογελάνε κι αυτοί μαζί με τα παιδιά..
Χαμογελάνε ρε ξεφτίλα... αν τα έβλεπες θα νόμιζες πως είναι δικά σου παιδιά, αλλά αυτό φοβάσαι τελικά, φοβάσαι να κοιτάξεις στα μάτια όχι μονάχα τα παιδιά της βιαλ και της κάθε βιαλ, αλλά τον ίδιο σου τον εαυτό, μη και ξαφνικά νιώσεις άνθρωπος και αποκτήσεις ευθύνες.
Μέσα στις σκηνές αυτές, στη λάσπη και στις βρωμιές μένουν παιδιά που ξέρω. Παιδιά που ξέρω με ονόματα, όχι αριθμοί στα πάνελ του Σκάι και και του Σταρ... Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Για να βάλεις στο μυαλό σου πως , αν δεν έχεις το κουράγιο ή αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτά τα παιδιά, τουλάχιστον κράτα το στόμα σου κλειστό και μην τους κάνεις από τον καναπέ σου τη ζωή τους ακόμα πιο δύσκολη. Έχουν περάσει και περνάνε καθημερινά αρκετά για να έχουν και σένα στο κεφάλι τους.
αναδημοσίευση από το φ/β του Nasim Hanna Alatras
