Η "Μετέωρη γυναίκα" και μια είδηση απ' τα ψιλά γράμματα

Μια «μικρή» είδηση, μια είδηση που πέρασε στα ψιλά γράμματα, όπως συνηθίζουμε να λέμε, υπήρξε η αφορμή για το νέο μου μυθιστόρημα 

«Μετέωρη γυναίκα». Πώς και γιατί την κράτησα ούτε που θυμάμαι. Εξάλλου τις μέρες εκείνες έγραφα άλλο βιβλίο και δεν είχε καμιά σχέση με το θέμα του. Δεν την ξέχασα όμως, αλλά ούτε κι εκείνη εμένα. Κάθε φορά που ανακάτευα τα χαρτιά μου όλο και πεταγόταν μπροστά μου. Να την αγνοήσω; Το προσπάθησα μα αποδείχτηκε μάταιο…

Ξεκίνησα, αλλά πώς να συνθέσεις ένα ολόκληρο ψηφιδωτό έχοντας μόνο μια ψηφίδα στο χέρι και ένα σχέδιο ανύπαρκτο ακόμα;

Λένε πως ό,τι γράφουμε προϋπάρχει μέσα μας. Είναι οι σκέψεις, τα συναισθήματα που έχει αποθησαυρίσει η μνήμη και τα φυλάει μέρα νύχτα προσμένοντας τις λέξεις που θα τα μετατρέψουν σε εικόνες. Μάλλον έτσι είναι. Μπορεί να μην ζούμε χίλιες ζωές αλλά και μια φτάνει, αρκεί να παρατηρείς, να δίνεις χρόνο και σημασία ακόμα και στη λεπτομέρεια όσων εξελίσσονται όχι μόνο στη δική σου ζωή, αλλά γύρω σου, κοντά σε σένα, μακριά από σένα. Μέχρι όπου μπορεί να φτάσει το μάτι και το αυτί που σαν άλλες μέλισσες θα συλλέξουν εκείνα τα ερεθίσματα για να μπολιάσουν έπειτα  μ’ αυτά τη φαντασία και εκείνη ν’ αρχίσει να παράγει. Κι η φαντασία παράγει, αρκεί να την αφήσεις ελεύθερη να το κάνει και χωρίς να είσαι συγγραφέας. Στα παιδιά η παραγωγή της μετουσιώνεται σ’ ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι, στους μεγάλους στο να σκέφτονται στιγμές που θα ‘θελαν να ‘χαν ζήσει και δεν μπόρεσαν ή δεν αξιώθηκαν, στους συγγραφείς σε ολόκληρες ιστορίες.

Η απόφαση η δική μου ιστορία να κινηθεί γύρω από τη ζωή μας γυναίκας πάρθηκε αμέσως. Η είδηση που πυροδότησε την όλη διαδικασία για την εξαπάτηση μιας γυναίκας έκανε λόγο. Στην πορεία αποδείχτηκε πως μόνο μια εύκολη απόφαση δεν ήταν. Όσο και αν αγαπάς τις γυναίκες, όσο και αν, θεωρείς πως, έχεις εντρυφήσει στην ψυχολογία τους και μελετήσει πολλές και ποικίλες αντιδράσεις τους, το να ενδυθείς αυτόν τον ρόλο συνειδητοποίησα γρήγορα πόσο δύσκολο είναι. Το πάλεψα όμως και καθώς οι σελίδες γέμιζαν και η ιστορία εξελισσόταν διαπίστωνα το πόσο αδικημένες παραμένουν ακόμα και σήμερα, παρόλο που η συμβολή τους σε κάθε σύγχρονη κοινωνία είναι πολύ πιο σημαντική απ’ αυτή των ανδρών.

Συνειδητά επέλεξα από την πρωταγωνίστρια μου να λείπουν δύο βασικά στοιχεία. Ο τόπος όπου ζει και τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά. Πιστεύω πως μια γυναίκα τα ίδια, περίπου, αντιμετωπίζει όπου και αν ζει. Μπορεί ν’ αλλάζει η ένταση και η έκταση, αλλά όχι και η μορφή των όσων την ταλαιπωρούν.

Πιστεύω, επίσης, πως τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μπορεί να δημιουργήσουν συνθήκες διακρίσεων για μια γυναίκα, όχι μόνο αν θεωρείται άσχημη, αλλά και στην περίπτωση που όλοι τη θαυμάζουν για την ομορφιά της. Η εξωτερική εμφάνιση είναι σε θέση να λειτουργήσει ως παραμορφωτικός καθρέπτης των πραγματικών της ικανοτήτων, κάτι που, δυστυχώς, το βλέπουμε να συμβαίνει πολλές φορές.

Συνήθως, επιλέγω τον τίτλο του κάθε μου βιβλίου απ’ την αρχή. Έτσι έγινε και μ’ αυτό. Στο τέλος τον άλλαξα. Η γυναίκα που δημιούργησα είναι απ’ την αρχή μέχρι το τέλος «μετέωρη». Δεν υπήρχε, λοιπόν, πιο κατάλληλος γι’ αυτή.

Υπάρχουν σκληρές σκηνές στο βιβλίο. Περιγραφές καταστάσεων που κάποιοι θα τις κρίνουν ως «τραβηγμένες» ή «ακραίες». Θα συμφωνήσω μαζί τους. Θα τους υπενθυμίσω βέβαια πως πολλές φορές η ίδια η ζωή ξεπερνά τη φαντασία. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για ζωή. Μιλάμε για ένα βιβλίο που τη συγγραφή του προκάλεσε μια «μικρή» είδηση, μια είδηση που πέρασε στα ψιλά γράμματα…

ΠΗΓΗ: pitenis.blogspot.com