Κολέγια και δημόσιο: Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος έφτασε
Του Νίκου ΜάστοραΤον ασκό του αιόλου άνοιξε η απόφαση της Νίκης Κεραμέως να επιτρέψει την πλήρη πρόσβαση των αποφοίτων κολεγίων στη δημόσια εκπαίδευση.
Παρότι το ζήτημα δεν είναι καινούργιο, η απουσία της επικύρωσης του ΔΟΑΤΑΠ από τη διαδικασία φέρνει τα πάνω-κάτω στις προσλήψεις όχι μόνο στην εκπαίδευση αλλά, σε λίγο καιρό, σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, κάτι που προφανώς αποτελεί παράκαμψη του άρθρου 16 του Συντάγματος. Το οποίο βέβαια η σημερινή κυβέρνηση είχε από χρόνια επιχειρήσει να καταργήσει, ανεπιτυχώς. Το ένα ζήτημα είναι ότι την απόφαση για επαγγελματική ισοτιμία θα την λαμβάνει ένα όργανο που δεν έχει το κύρος (αλλά έχει τις δυσλειτουργίες) του ΔΟΑΤΑΠ. Το δεύτερο είναι ότι με τον τρόπο αυτό, είναι σα να λέμε ότι όποιος έχει λεφτά να πάει σε κολέγιο, θα έχει στο εξής την ίδια προοπτική με όποιον μπήκε με εξετάσεις σε πανεπιστήμιο. Γιαυτό η αντιπολίτευση -και πολλοί ακόμα- μιλούν για νέο προσόν διορισμού στο δημόσιο το Ε1, το Ε2 και το Ε9 της οικογένειάς των υποψηφίων...
Το θέμα το οποίο έχει προκύψει σε σχέση με τα πτυχία των κολεγίων όμως, στην πραγματικότητα ξεκινάει πανω απο μια 20ετία πίσω, απο τότε που η χώρα μας απειλήθηκε -και παραπέμφθηκε- στο Ευρωδικαστήριο επειδή αρνιόταν να αποδώσει επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους τους. Καθώς τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια ελέγχουν, υποτίθεταιι τουλάχιστον, το επίπεδο σπουδών στα κολέγια που συνεργάζονται με αυτά, η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να τα ελέγξει. Ετσι κωλλυσιεργούσε. Όμως το ζήτημα εντέλει λύθηκε σε βάρος μας και επειδή το ενωσιακό δίκαιο υπερισχύει του εθνικού, είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε ίδια επαγγελματικά δικαιώματα σε αποφοίτους κολεγίων με τους αποφοίτους των ελληνικών ΑΕΙ. Δηλαδή στο εγγύς μέλλον, οι απόφοιτοι πανεπιστημίων εξωτερικού με σπουδές σε ελληνικά συνεργαζόμενα κολέγια, θα μπορούν να γίνονται δημόσιοι υπάλληλοι όπως και οι απόφοιτοι των πανεπιστημίων μας.
Ωστόσο αυτό το απόλυτο ίσως να μην ήταν και ...τόσο απόλυτο, αφού -θεωρητικά τουλάχιστον- είμαστε επίσης υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί προσφέρουν πάγιο έργο και συνεπώς να τους μονιμοποιήσουμε, αλλά έχουμε επιλέξει να μην το κάνουμε. Κι όμως θα έπρεπε, αφού απο το 2014 το Ευρωδικαστήριο έκρινε ότι οι συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί εμπίπτουν στην προστασία της οδηγίας 1999/70/ΕΚ και έχουν δικαίωμα σε αντισταθμιστικά μέτρα ώστε να ανακουφιστούν από την εργασιακή επισφάλεια στην οποία περιήλθαν με υπαιτιότητα της πολιτείας.
Εμείς όμως, προτιμάμε να εφαρμόσουμε πρώτα το κοινοτικό δίκαιο ως προς τα κολέγια, όχι όμως ως προς του αναπληρωτές. Κι αυτό είναι μια πολιτική επιλογή. Πως είπατε;
Σε ότι αφορά το θέμα των κολεγίων τωρα, αποτελεί επακόλουθο παλαιότερων νομοθετικών ρυθμίσεων. Συγκεκριμένα: Η επαγγελματική ισοδυναμία των πτυχίων των κολλεγίων με τους τίτλους σπουδών της ανώτατης εκπαίδευσης καθιερώθηκε με τον Ν.4093/2012 (υποπαράγραφος 16 της παραγράφου Θ) και ίσχυσε (και εφαρμόστηκε) σε προσκλήση για ένταξη σε πίνακες αναπληρωτών (πχ ΦΕΚ 1283/Β/11-4-2018, Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανείς. Ο νόμος αυτός όμως, έφερε την υπογραφή του Κων.Αρβανιτόπουλου.
Με τον Ν.4610/2019 (άρθρο98) επι ΣΥΡΙΖΑ, η δυνατότητα αυτή καταργήθηκε. Με τον Ν.4635/2019 (άρθρο 168) επι ΝΔ γίνεται τροποποίηση του Ν.4610/2019 και επαναφέρονται σε ισχύ οι καταργηθείσες διατάξεις για την επαγγελματική ισοδυναμία των πτυχίων των κολεγίων με τους τίτλους της ανώτατης εκπαίδευσης.
Η Νίκη Κεραμέως λοιπόν, κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δική του ήταν η νομοθεσία για τη δυνατότητα των πτυχιούχων απο κολέγια να απασχολούνται στο δημόσιο, ξεσηκώνοντας έντονες διαμαρτυρίες του Νίκου Φίλη, που δε δίστασε να την κατηγορήσει ότι ψεύδεται. Γιατί το ειπε; Οπως διευκρίνισε αργότερα το Τμήμα Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική βούληση του κόμματος "αποτυπώθηκε στον ισχύοντα νόμο 4589/2019 για τους μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση, όπου με σαφήνεια ορίζεται ότι μόνο οι κάτοχοι πτυχίων ΑΕΙ του εξωτερικού, αναγνωρισμένων από τον ΔΟΑΤΑΠ, μπορούν να συμμετέχουν στη διαδικασία επιλογής του ΑΣΕΠ"
Πέρα από την αντιπαράθεση των κομμάτων όμως, το ζήτημα παραμένει: οδηγούμαστε σε μια -δυστυχώς πανευρωπαϊκή- προοπτική, όπου οι θέσεις του δημοσίου τομέα δεν θα διεκδικούνται πλέον με μόνο όπλο την αξία του υποψηφίου και τα μόρια που συγκεντρώνει με αντικειμενικές μετρήσεις ή εξετάσεις, αλλά, εν πολλοίς, θα «αγοράζονται» από τους πιο εύπορους, εφόσον αυτοί θα μπορούν να πληρώνουν σπουδές που οδηγούν στην κατάλληλη μοριοδότηση.
Καλώς ήρθατε στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο.
