Ευγένεια... [ Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης ]
Υπάρχει και μια ευγένεια μη εκβιασμένη, που επιμένει να μιλάει χωρίς αγκάθια και να σε κοιτάει χωρίς σκιές. Ναι, υπάρχει ακόμη, κι ας έχει να κάνει με ανθρώπους 55 ετών της καθημερινής βιοπάλης.
Γνωστό τοις πάσι πλην των ταλιμπάν, των φασιστών και των εθνικιστών: το καλό δεν ξέρει από εθνικότητες, θρησκείες, τάξεις και ηλικίες, μπορεί μάλιστα να εκδηλώνεται στις πιο ανυποψίαστες στιγμές και στους πιο ακατάλληλους χώρους.
Να την υπερασπιζόμαστε τούτη την ευγένεια όσο κι όπως μπορούμε, γιατί είναι πολύτιμη σπορά για τις ευγένειες του μέλλοντος. Θα ’ναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους σε κρεοπωλεία, χωράφια, εργοστάσια να διακονούν την καλοσύνη με τη φυσικότητα ενός χαμόγελου, με την αλήθεια μιας λεπτής χειρονομίας.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά τις προάλλες μπροστά στον Ηλία. Δεν ξέρω πώς του ήρθε. Δεν του αρέσει η τηλεόραση και το ποδόσφαιρο και διαβάζει πριν να κοιμηθεί Λουντέμη, Ουγκό και Τολστόι, μου εκμυστηρεύτηκε. Δεν έχασα την ευκαιρία εγώ, έσπευσα να του αφήσω το τελευταίο μου βιβλίο πάνω στο ψυγείο με τις πανσέτες και τα παϊδάκια. Με ευχαρίστησε ο Ηλίας, έκανε να με πληρώσει, δεν μας χέζεις, ρε Ηλία, του απαντώ με τη συνήθη αγένειά μου και σηκώνομαι και φεύγω, ενώ ο Ηλίας μου σκάει ένα αμήχανο χαμόγελο και ετοιμάζεται να κόψει τις μπριζόλες για τον επόμενο πελάτη.
