Το «κρέας» και το «ψάρι», της μετάβασης και της απολιγνιτοποίησης , στην Δυτ. Μακεδονία (Του Αντώνη Μαυρίδη)

Η γνωστή συνταγή του «βαφτίζω το κρέας, ψάρι» , επιχειρείται δυστυχώς στην περίπτωση της απολιγνιτοποίησης , με το κλείσιμο μονάδων , σταθμών και ορυχείων έως το 2023, στο Ενεργειακό Κέντρο της ΔΕΗ, στη Δυτ. Μακεδονία.
Η αναγκαιότητα του νέου αναπτυξιακού σχεδίου μετάβασης για τη Δυτ. Μακεδονία, με τις πρόσφατες ανακοινώσεις στην Πτολεμαίδα, των 12 Κυβερνητικών μέτρων και δράσεων, επιχειρείται να ταυτιστεί με τα αντισταθμιστικά μέτρα στις δεδομένες και υπολογισμένες βαρύτατες αρνητικές επιπτώσεις στην ανεργία και την οικονομία του τόπου, από την άμεση, γρήγορη και «βίαιη» απολιγνιτοποίηση της περιοχής.
Και η απολιγνιτοποίηση αυτή, δεν γίνεται οπουδήποτε. Έχει ιδιαίτερη σημασία να τονιστεί ότι η απολιγνιτοποίηση γίνεται στην Περιφέρεια Δυτ. Μακεδονίας , η οποία επί χρόνια, αλλά και τώρα με την υπάρχουσα κατάσταση στην ΔΕΗ, καταγράφεται στις πρωταθλήτριες Περιφέρειες σε ότι αφορά την ανεργία στην χώρα, με ποσοστά μεσοσταθμικά πάνω από 20% και με ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά και πανευρωπαϊκές διακρίσεις σε ότι αφορά την ανεργία των νέων και των γυναικών.
Συνεπώς , το επονομαζόμενο ολοκληρωμένο και νέο αναπτυξιακό σχέδιο της περιοχής , μαζί με αρκετά- γνωστά και από το παρελθόν -Κυβερνητικά μέτρα στήριξης της Δυτ. Μακεδονίας που ανακοινώθηκαν , όπως και άλλα νέα αναγκαία αναπτυξιακά μέτρα που χρειάζονται , θα έπρεπε να μπουν σε πεδίο υλοποίησης, εξ αιτίας της υπάρχουσας κατάστασης και όχι αυτής που θα προκύψει από την απολιγνιτοποίηση , η οποία και θα επιβαρύνει πολύ περισσότερο την ζωή των πολιτών και την οικονομία της ευρύτερης περιοχής.
Ειδικό , ολοκληρωμένο αναπτυξιακό σχέδιο λοιπόν , θα έπρεπε ήδη να έχουμε και να υλοποιείται στη Δυτ. Μακεδονία, για την αντιμετώπιση των σημερινών αναπτυξιακών μας ελλειμμάτων και αυτό ήταν βασικό στοιχείο της περσινής προεκλογικής περιόδου, χωρίς μάλιστα να έχει κανείς υπόψη του, τις ανακοινώσεις για «το τέλος του λιγνίτη» και «το κλείσιμο των εργοστασίων της ΔΕΗ» στη Δυτ. Μακεδονία.
Από τις οικονομικές μελέτες και τα στοιχεία για την απολιγνιτοποίηση , γνωρίζουμε ότι θα χαθούν τουλάχιστον 20.000 έως 25.000 θέσεις εργασίας στην Δυτ. Μακεδονία και πάνω από 2 δισεκ ευρώ κατ΄ έτος στην οικονομία της Περιφέρειας , με την ήδη πολύ υψηλή ανεργία, να υπάρχει κίνδυνος να εκτιναχθεί ακόμη και πάνω από το 40% . Αυτό το γνωρίζουμε…
Αλήθεια , με βάση αυτά τα στοιχεία, ποιος μπορεί να μας πει, πόσες θέσεις εργασίας , σε ποιους τομείς , σε πόσα χρόνια , αλλά και πόσο καλά στοιχειωδώς αμειβόμενες ,θα δημιουργηθούν στην Δυτ. Μακεδονία, με αυτό το «αόριστο» ακόμη σχέδιο μετάβασης; Αυτό, δεν το γνωρίζουμε.

Η «επόμενη» ημέρα της απολιγνιτοποίησης και η «προηγούμενη» της αποβιομηχάνισης

Μην κοροϊδευόμαστε και μην φανατιζόμαστε λοιπόν , με τις όποιες εμμονές και ιδεοληψίες. Είναι σαφές ότι δεν υπάρχουν παραγωγικά ισοδύναμα για ομαλή και δίκαιη μετάβαση στην Δυτ. Μακεδονία και δεν θα μπορούσαν άλλωστε να υπάρχουν, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα μέχρι το 2023.
Ακόμη και εάν θεωρήσει κάποιος ότι υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις και προϋποθέσεις, ας θυμηθούμε ότι είμαστε στο 2020, χωρίς ουσιαστικό ολοκληρωμένο σχέδιο και αναζητώντας ακόμη τους αναγκαίους πόρους, τα μέσα, το ανθρώπινο δυναμικό και τις «διαδικασίες» που πρέπει να «ξεκολλήσουν» και να « τρέξουν». Οι ευχές και σκέψεις των παραγόντων και των αρμοδίων δεν αποτελούν σχέδιο, αλλά και ένα ολοκληρωμένο έστω σχέδιο, δεν σημαίνει ότι θα υλοποιηθεί, θα αποδώσει ,θα έχει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα και θα λειτουργήσει τελικά «αντισταθμιστικά» , σε αυτά που δεδομένα θα χαθούν .
Και επειδή «η μνήμη δεν χάνεται», θυμάμαι την δεκαετία του 1990, όταν είχαμε την «αποβιομηχάνιση» της περιοχής, με το κλείσιμο της ΑΕΒΑΛ , των ΜΑΒΕ, των ΕΛ.ΣΙ και των Μεταλλείων Ροδιανής, οι τότε ιθύνοντες , έλεγαν σε όλους εμάς τους νεαρούς τότε δημοσιογράφους ότι «θα εκπονηθεί ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο στην περιοχή, το οποίο θα αντικαταστήσει τις χαμένες θέσεις εργασίας, σε νέες παραγωγικές δραστηριότητες» .
Έκτοτε… η « τύχη» αυτού του ειδικού αναπτυξιακού σχεδίου «αγνοείται» ακόμη ,ενώ επειδή εκείνες «οι «πληγές δυστυχώς δεν έκλεισαν» , η ανεργία από τότε «σκαρφαλώνει» πάντα στα «πρώτα σκαλιά» και έχει χτυπήσει για τα καλά την «πόρτα της» σ την Δυτ. Μακεδονία.

Αντώνης Μαυρίδης