Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: Για τους ξεριζωμένους του κόσμου ανοίξτε πύλες στο Φρούριο Ευρώπη! (του Γιώργου Τσιάκαλου)
Πέρασα την ημέρα μου σήμερα διαβάζοντας τη χθεσινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ)
και τις ειδήσεις στα διεθνή ΜΜΕ που αναφέρονται σ’ αυτήν. Το έκανα, επειδή οι πρώτες ειδήσεις έδιναν την εντύπωση ότι το ΕΔΔΑ με την απόφασή του ήρθε δήθεν να νομιμοποιήσει τις επαναπροωθήσεις μεταναστών και προσφύγων, που γίνονται από διάφορες χώρες (Ελλάδα, Ουγγαρία, Κροατία κλπ.) στα σύνορά τους και απαγορεύονται αυστηρά από το διεθνές δίκαιο.
Στην εντύπωση αυτή οδήγησε το γεγονός ότι η Ισπανία αθωώθηκε σε δεύτερο βαθμό για ένα επεισόδιο που συνέβη στην Μελίγια (ισπανική περιοχή μέσα στο Μαρόκο). Στις 13 Αυγούστου του 2014 περίπου 600 άτομα όρμησαν ταυτόχρονα και προσπάθησαν να περάσουν το φράχτη, όμως απωθήθηκαν από τους Ισπανούς αστυνομικούς. Δύο από αυτούς πέρασαν στην ισπανική πλευρά και αμέσως μεταφέρθηκαν έξω χωρίς δυνατότητα προηγουμένως να δηλώσουν, αν θέλουν να ζητήσουν άσυλο.
Σε πρώτο βαθμό το ΕΔΔΑ αποφάνθηκε ότι η Ισπανία παραβίασε την απαγόρευση επαναπροωθήσεων. Χθες το δικαστήριο ανακοίνωσε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αρκετά ΜΜΕ και κάποιοι σχολιαστές νόμισαν (
;) ότι γενικά η απαγόρευση επαναπροωθήσεων δεν ισχύει πια και ακροδεξιοί πολιτικοί έσπευσαν να πανηγυρίσουν. Για τη Χρυσή Αυγή, το ΕΔΔΑ «αποδέχεται μαζικές επαναπροωθήσεις μεταναστών χωρίς την εξατομικευμένη εξέταση των φακέλων τους, όταν αυτοί εισέρχονται παράνομα στην επικράτεια της χώρας που διατάσσει την απομάκρυνση τους»!
Βιάστηκαν όμως να χαρούν. Το ΕΔΔΑ οδηγήθηκε στην απόφαση για το συγκεκριμένο περιστατικό, αφού δέχτηκε τη δήλωση της Ισπανίας ότι εκείνη την εποχή υπήρχε φυλάκιο στα σύνορά της, όπου τα δύο άτομα θα μπορούσαν χωρίς κίνδυνο να προσέλθουν και να κάνουν αίτηση ασύλου. Σε συνδυασμό με αυτή τη δυνατότητα, το γεγονός ότι μαζί με 600 άλλα άτομα όρμησαν σε ένα άλλο σημείο των συνόρων χρησιμοποιώντας βία, δημιούργησε μία έκρυθμη κατάσταση που οδήγησε σε απόκλιση από τη σωστή διαδικασία. Γι’ αυτούς τους λόγους αθωώθηκε η Ισπανία.
Το σημαντικό: Μελετώντας κανείς τις 122 σελίδες της απόφασης διαπιστώνει αμέσως ότι το ΕΔΔΑ δεν έχασε την ευκαιρία να τονίσει εμφατικά ότι οι χώρες όχι μόνο πρέπει να τηρούν με αυστηρότητα την αρχή τη μη επαναπροώθησης, αλλά επιπλέον είναι υποχρεωμένες να δημιουργήσουν πύλες στα σύνορά τους, όπου θα μπορούν να έρχονται ελεύθερα όσοι αλλοδαποί θέλουν να ζητήσουν προστασία. Αν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, τότε κανένας δεν μπορεί να μιλάει για «παράνομη είσοδο». Δηλαδή αυτό που ζούμε στον Έβρο με τα «ερμητικά σφραγισμένα σύνορα» είναι απαράδεκτο.
Και θαρρείς και είχαν στο νου τους οι δικαστές τα «πλωτά φράγματα» της δικής μας χώρας, επέκτειναν την έννοια της μη επαναπροώθησης λέγοντας ότι ισχύει όχι μόνο γι’ αυτούς που έχουν μπει στη χώρα ή βρίσκονται στα σύνορα, αλλά και για εκείνους που βρίσκονται στην «ουδέτερη περιοχή» εκτός συνόρων. Είναι αλήθεια ότι δύο από τους δικαστές θεώρησαν -και ζήτησαν να καταγραφεί η αποκλίνουσα άποψή τους- ότι με την απόφαση του το δικαστήριο περιορίζει ακόμη περισσότερο τις χώρες στην άσκηση, αποτρεπτικής, πολιτικής.
Έτσι έχουν τα πράγματα και χαίρομαι που είδα έναν από τους πιο έγκυρους καθηγητές Νομικής στον τομέα αυτό, τον Robert Uerpmann-Wittzack του Πανεπιστημίου Regensburg, να σχολιάζει ότι με αυτήν την απόφασή του το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αποδέχεται μόνον ένα «Φρούριο Ευρώπη» με πύλες προσβάσιμες στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη προστασίας.
Και ας με συγχωρέσουν οι νομικοί φίλοι μου, που μπήκα στα χωράφια τους. Μερικές φορές η «εισπήδηση» είναι απαραίτητη, για να προλαμβάνονται εντυπώσεις που μπορεί να έχουν αρνητικά αποτελέσματα στην πολιτική μας ζωή και, κυρίως, στη ζωή χιλιάδων αδικημένων, ξεριζωμένων ανθρώπων.
ΠΗΓΗ: Γιώργος Τσιάκαλος
