Οι δρόμοι του Ζαππείου

Βασίλης Μαγκλάρας

Όσο κι’ αν οι παλιότεροι είχαν συνδέσει με ρομαντικούς περιπάτους την επίσκεψή τους στο Ζάππειο- θυμάστε το τραγουδάκι του Κορώνη-Φίλανδρου

«Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα …»- τόσο οι νεότεροι θα βλέπουν την πολιτική «ιλαρότητα» να σβήνει τις όποιες ελπίδες τους στο ευεργέτημα του Ευάγγελου Ζάππα.                                                                      

Το επιβλητικό κτίριο που στέκεται απέναντι από τις στήλες του Ολυμπίου Διός, δείχνει εκ πρώτης όψεως να συνδέει με την αρχιτεκτονική του και την γενναιοδωρία του Ευεργέτη,  την επιθυμία της νεότερης Ελλάδας να δώσει μια συνέχεια στο μεγαλείο της  αρχαίας, μήπως αυτός ο καθημαγμένος Ελληνισμός που διαρκώς ψάχνεται ανάμεσα σε αριβίστες και ναυαγισμένους διασώστες βρει το δρόμο του.                                                                                                        

Η χρήση του Ζαππείου από το 1888 που εγκαινιάσθηκε, είχε να κάνει συνήθως με εκδηλώσεις κοινωνικού χαρακτήρα, με εκθέσεις, με την εξυπηρέτηση των Ολυμπιακών αγώνων, ενώ για μεγάλο διάστημα στέγαζε και το ΕΙΡ, ώσπου… το ανακάλυψαν οι πολιτικοί.                                                                                                                                                                

Δεν ξέρω αν ήθελαν να πάρουν μέρος από την αίγλη του και δεν αναφέρομαι στο παρακείμενο ιστορικό εστιατόριο, ή να δίνεται στο όποιο γεγονός παρουσιάζουν, το κύρος που αναλογεί σ’ ένα τέτοιο σημαντικό χώρο που σπουδαίοι Έλληνες μας χάρισαν με την ελπίδα να αναγεννηθεί… η Πατρίδα.                                                                                                          

Όπως και να έχει όμως, βλέπουμε το 1981 να υποδέχεται με κάθε επισημότητα τους Ευρωπαίους ηγέτες προκειμένου να υπογράψουν την είσοδό μας στην ΕΟΚ μέσα σ’ ένα πανηγυρικό κλίμα κάνοντας περήφανους τους οικοδεσπότες. Στα χρόνια που ακολούθησαν οι εξυπηρετήσεις που παρείχε στους πολιτικούς γινόταν όλο και πιο συχνή είτε με συνεντεύξεις, είτε με ανακοινώσεις κομμάτων και κυβερνήσεων.                                                                

Αυτό σιγά-σιγά ανέβαζε σημειολογικά την πολιτική σημασία του Ζαππείου, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να εξελίσσονται στο χώρο του τα πιο ιλαροτραγικά γεγονότα της νεότερης πολιτικής μας ιστορίας. Ενθυμούμενος τυχαία τα πλέον ενδεικτικά κατά την άποψή μου,  μπορούμε να δούμε πέρα από τα πρόσωπα το πολιτικό προϊόν που αναπαράγει τη θλίψη μας.                                                                                                                                                                

Ήταν το 2007 όταν μεσάνυχτα και κάτι ο κ. Βενιζέλος μετά από μια συντριπτική νίκη της Νέας Δημοκρατίας άδραξε την ευκαιρία να «καταλάβει» ως ο «νέος ηγέτης» το ΠΑΣΟΚ.                 

Η εμφάνισή του στο Ζάππειο εν μέσω τηλεοπτικών συνεργείων να δηλώσει άρον-άρον ΠΑΡΩΝ για την εξουσία του κόμματος, όχι μόνο εξόργισε μέσα στην απογοήτευσή του τον Δημοκρατικό κόσμο, αλλά έδειξε και την απόσταση της ρητορικής του δεινότητας από την πολιτική σκέψη και τα ανθρώπινα συναισθήματα.                                                                                                       

Το αποτέλεσμα φάνηκε στις εσωκομματικές διαδικασίες που ανέδειξαν και πάλι τον κ. Παπανδρέου Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ παρά την «συγκινητική» προσπάθεια κάποιων μέσων και κάποιων δημοσιογράφων να τον προβάλλουν ως «αδιαφιλονίκητο νικητή» στον κόσμο.                                 

Θα λέγαμε ότι η νύχτα είναι το δεύτερο σημειολογικό στοιχείο στα πολιτικά γεγονότα του Ζαππείου, δημιουργώντας έτσι μια σκοτεινή αίσθηση για τις πολιτικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν κάθε φορά. Ήταν πάλι νύχτα Κυριακής στις τέσσερις του Οκτώβρη του 2009 που προσπάθησαν οι προβολείς στο περιστύλιο του Ζαππείου να φωτίσουν τις συνέπειες του εκλογικού αποτελέσματος που οδήγησαν τον κ. Καραμανλή σε παραίτηση από την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Η περιφανής νίκη του ΠΑΣΟΚ με 44% δεν ήταν μόνο μια απάντηση στη συντηρητική παράταξη, παίρνοντας την ρεβάνς από τον κ. Καραμανλή. Ήταν και μια μεγάλη επιτυχία του κ. Παπανδρέου που γέμιζε προσδοκίες τον Ελληνικό Λαό και παραμέριζε κάθε εσωκομματική αμφισβήτηση στο πρόσωπό του.  Αυτά την Κυριακή το βράδυ, γιατί οι νύχτες στο Ζάππειο όπως προανέφερα δημιουργούν μια σκοτεινή αίσθηση στις πολιτικές εξελίξεις. Έτσι ο κ. Καραμανλής αποδεχόμενος τη μνημειακή εικόνα του ονόματος απεσύρθη αφήνοντας την «καυτή πατάτα» της καμένης οικονομίας στη νέα κυβέρνηση και στο κόμμα του το δίλημμα μετά Καραμανλή… τι; Οι μέρες που ακολούθησαν είχαν να κάνουν περισσότερο με τα χρεοκοπημένα χρόνια μας, δίνοντας απλά στους πολιτικούς «δρόμο» για το Ζάππειο σε δραματικές ανακοινώσεις, σε ανιαρές κομματικές συνεντεύξεις και σε κυβερνητικές φυλλορροήσεις  του τύπου Ζάππειο 1-Ζάππειο 2- Ζάππειο 3 και πάει λέγοντας.                                                                                      

Και πιθανόν η αίσθηση της Ζαππειακής αίγλης που δημιουργήθηκε με ιστορίες πολιτικού μυστηρίου και πάθους, να χάνονταν αργά ή γρήγορα μέσα στη σκόνη της καθημερινότητας αν… Αν μια εκδήλωση μνήμης για τον Ανδρέα από το ΙΣΤΑΜΕ δεν έδινε «δρόμο» για το Ζάππειο και στον απλό πολίτη, μέλος, ή φίλο του ΠΑΣΟΚ και εκεί να εκφράσει την απογοήτευσή του προς την σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ο τρόπος που αντέδρασε ήταν ο συνήθης τρόπος που αντιδρά ο κόσμος σε ότι πολιτικά δεν του αρέσει. Τώρα πως ξαφνικά ανακάλυψαν την ευτέλεια του πολιτικού ήθους και έσπευσαν να τους χαρακτηρίσουν συλλήβδην κλακαδόρους, τι να πω, μακάρι κάποτε ν’ αλλάξουν τα μεσογειακά μας χαρακτηριστικά. Όμως φοβάμαι πως εκείνο που ενόχλησε δεν ήταν ο τρόπος της αντίδρασης, αλλά η ευθεία αμφισβήτηση στο σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και της καταστροφικής για την παράταξη πορείας που την συρρίκνωσε στα επίπεδα του 3 ή 4%. Αυτή η αμφισβήτηση που έσπασε τον κύκλο ενός περιβάλλοντος πολιτικής ασφάλειας  μιας εσωκομματικής ΕΛΙΤ, που έκανε την επιθυμία ανάγκη σε θέσεις εξουσίας, τους φόβισε ταράζοντας τη μακαριότητα της «κυριαρχίας…». Το δε σύνθημα «Γιώργο γερά να φύγει η δεξιά» τους επανέφερε μέρες αλήστου μνήμης που ανησύχησαν ακόμα και τους συνεργάτες τους στη Νέα Δημοκρατία (βέβαια πόσο καλό είναι ν’ ανησυχούν οι Νεοδημοκράτες για το ΠΑΣΟΚ ας το εκτιμήσουν οι διωκόμενοι από τα μέτρα πολίτες).                                                                                                                                               

Γεγονός είναι ότι την μεθεπομένη τρείς του Σεπτέμβρη γιορτάζοντας τα σαράντα χρόνια του ΠΑΣΟΚ σε μια κομματικά «προσεγμένη…» εκδήλωση, δόθηκε η ευκαιρία με άκοσμα υπονοούμενα και επιτρέποντας σε πρόσωπα από το πολιτικό ράφι να ψέξουν ένα κόσμο που μέχρι χτες τους σήκωνε στους ώμους του, να δώσουν μια απάντηση. Έτσι μιλώντας για την ευτέλεια των συμπεριφορών παράβλεπαν σε τι ευτέλεια έριξαν έναν Λαό με την πολιτική τους… Πετώντας δε υπονοούμενα «ότι του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν δάκρυσε» δήλωναν έτσι τη νέα πολιτική ευγένεια. Κατηγορώντας επίσης  για κλακαδόρους όσους την προηγουμένη αντέδρασαν γιατί δεν άντεχαν τον διασυρμό της παράταξής τους, φανέρωναν σε τι απόσταση βρίσκονται από το ΠΑΣΟΚ των Λαϊκών Εντολών.                                                                                                                                                                          

Με αυτή τη «πολιτική ατζέντα» ανάμεσα σε πανηγυρικούς και επιτήδειους πολιτικούς λόγους, οι σκοτεινές νύχτες του Ζαππείου συνεχίζονται δίνοντας την αίσθηση για ακόμα μεγαλύτερες νύχτες από τη στιγμή που ο Λαός της μεγάλης  Δημοκρατικής  παράταξης δεν έχει ούτε ρόλο, ούτε λόγο, σε ότι μας συμβαίνει.                                                                                                                                                             Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                       

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.