Στο σπίτι μένουμε κι όχι μόνοι... (του Β.Π. Καραγιάννη)

Διέσπειρα σε όλους τους πιθανούς χώρους ησυχαστικής απομόνωσης βιβλία προς ανάγνωση. Εκκρεμότητες αναγνωστικές ετών αλλά και πρόσφατες

κυκλοφορίες. Γραφείο, καναπές όπου διεξάγεται κυρίως για χρόνια η βιβλιοκλινοπάλη, το μεσημβρινό δωμάτιο με την «ακάθιστη» από μένα πολυθρόνα που ο ήλιος πυρπολεί και λιώνει. Για την επικαιρότητα: Αν. Τσέχοφ «Νήσος Σαχαλίνη», Κλ. Μάγκρις «Στιγμιότυπα», Βάλτερ Μπένγιαμιν «Κείμενα 1934-1940», ROTH «Τα χρόνια των Ξενοδοχείων», Θουκυδίδου «Ιστορία» βιβλίον Β’ που περιγράφει το φοβερό λοιμό στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Σα μέλισσα, σφήκα καλύτερα, πετώ από βιβλίο σε βιβλίο, καμιά ιδιαίτερη επικέντρωση στις σελίδες. Η γενικευμένη ανησυχία ενσωματώθηκε στο σώμα. Η τηλεόραση …«θριαμβολογεί», οργιάζει. Ακούμε ακούμε και πετούμε σαν ζαλισμένα κοτόπουλα από κανάλι σε κανάλι για κάτι θετικό. Το μόνον θετικό που ακούμε είναι για τα κρούσματα. Κάπου κάπου κάτι ενθαρρυντικό. Το τάδε πρώτο θύμα εισαγωγέας του φόβου, ιάθη. Αυτό χτύπησε την κάρτα του... 

Δοκιμάζουμε εγκλεισμούς. Στην περιοχή μας με το σεισμό φεύγαμε για τα σταθερά χωριά μας χώματα. Τότε όλοι είμασταν στο αυτό κινούμενο τοπίο φόβου έξω από τα σπίτια μας. Τώρα δεν πάμε στις ρίζες μας γιατί εκεί μένουν οι μεγάλοι μας άνθρωποι που είναι στην πρώτη γραμμή του φόβου. 

Παραμένουμε οίκοι σπίτι δηλαδής.«Μένουμε σπίτι», αυτό είπαν αυτό θα κάνουμε δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ελεγχθεί ο φοβερός άγνωστος. Στη σκέψη μας και στην όποια προσευχή και προσοχή μας, αυτοί που είναι στην πρώτη γραμμή του μετώπου: γιατροί νοσηλευτές, επιστήμονες, νοσοκομεία, βοηθητικό προσωπικό. Να είναι καλά αυτοί πρωτίστως για να είμαστε κι εμείς ίσως κάπως καλύτερα. Α, ναι κι αυτοί που στα σύνορα αποκρούουν τα κύματα της ανθρώπινης απελπισίας (αλλά κι ιδιοτελούς πολιτικής σουλτανικής βαζιβουζοκρατίας).