Ανωφελή πλέον ερωτήματα δια τον Ιωακείμ - ανδριάντα... (του Β.Π. Καραγάννη)
Στο περιθώριο των θριαμβευτικών, λυρικών ή κι οργίλων τοποθετήσεων για τον ανδριάντα που πρόεκυψεν εν μέσω κορωνοϊου κ. α δαιμόνων
, μας έρχονται κάποιες, κάπως αιρετικές σκέψεις, (μπορεί και να σφάλουμε, αλλά απ’ ό,τι διάβασα γράφω και κρίνω) τις οποίες καταθέτω, όχι για να λάβω απαντήσεις που προφανώς δεν περιμένω, πέραν των συνήθων ανώνυμων ημισχετλιαστικών σχολίων, αλλά βάζοντας για συζήτηση, μετά από έρευνα φυσικά, κάποιες πτυχές του βίου του.
1. Ο μητροπολίτης στερήθηκε του θρόνου του από την Σύνοδο της Εκκλησίας το 1945 με την κατηγορία εγκατάλειψης του ποιμνίου του σε καιρό πολέμου και σε συνθήκες κατοχής. Αντ’ αυτού ο τότε φλογερός αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης έσωσε την πόλη από την πείνα με τα συσσίτια που σύστησε, ο δε άλλος Ιωακείμ – Λιούλιας, εμαρτύρησεν.
2. Ο μητροπολίτης κατά την διάρκεια της ποιμαντορίας του στην Κοζάνη ελειτουργήθη σε όλα τα πολιτικά δόγματα: δημοκρατίας, δικτατορίας, βασιλείας, αριστεράς, συμπεριφορά που ονομάζεται και καιροσκοπική.
3. Οσο ζούσε στην Αθήνα σχολάζων επίσκοπος πλέον βρήκε καταφύγιο σε ένα σωματείο συντηρητικών αρχών των «Φίλων του Λαού» στο οποίο και άφησε την περιουσία του (μεγάλη σε ακίνητα στην Αθήνα). Στην Κοζάνη άφησε την ιερατική στολή του και κάποια ασήμαντα βιβλία.
4. Ποιά η δράση του στο βουνό (και πού) πέραν του «ευλογητός» στην έναρξη των συνεδριάσεων της ΠΕΕΑ;
5. Ποιά η συμπεριφορά του μητροπολίτη της μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, στα γεγονότα με τους παραδοθέντες εκατοντάδες κατοίκους των χωριών Οινόης, Βαθύλακκου, Ροδίτη κ.α που ανήκαν στην ΠΑΟ και σε άλλες αντικομμουνιστικές οργανώσεις και που κατηγορήθηκαν για δοσιλογισμό. Ενώ περίμεναν να δικαστούν από την νόμιμη κυβέρνηση, εκτελέστηκαν σε μια νύχτα από τον ΕΛΑΣ. Εις μάτην ζητούσαν από τον μητροπολίτη τους, τη χριστιανική συνδρομή για τη σωτηρία τους.
6. Ο μητροπολίτης απεχθανόταν την Κοζάνη, το γράφει σε επιστολές του, δεν άντεχε η πληθωρική του προσωπικότητά στον περιορισμένο της χώρο, ήθελε με κάθε τρόπο να φύγει απ’ αυτήν, να γίνει Θεσσαλονίκης (ήταν εκεί στην απελευθέρωσή της εν αναμονή, κι όχι στην απελευθέρωση της Κοζάνης που ήταν η έδρα του) ή και αρχιεπίσκοπος αν επικρατούσε το ΕΑΜ, όπως πίστευε, όταν βγήκε στο βουνό.
7. Ο μητροπολίτης Ιωακείμ (Αποστολίδης) ήταν μια εκρηκτική κι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που δεν τον χωρούσε ο μικρός τόπος και ο τρόπος του. Με θετικά κι αρνητικά στοιχεία προσέγγιζε περισσότερο σε πολιτικό παρά θρησκευτικό ηγέτη. Με βίο καθόλου συμβατικό αλλά ταραχώδη δεν κατάφερε τελικά να ενώσει το ποίμνιό του. Είχε κάποιο κοινωνικό και θρησκευτικό έργο το οποίο όμως δε μπορεί να συγκριθεί με εκείνο πολλών από τους προκατόχους του. Δεν ήταν ο ήρωας της πόλης για να σηματοδοτεί με την ανάγλυπτη υπερμεγέθη παρουσία του την ιστορία της στο άλλοτε και στο τώρα της. Μια λιτή προτομή στον αύλειο χώρο του επισκοπείου ήταν αρκετή μαζί με την προτομή του Μητροπολίτη Διονυσίου (ούτε συζήτηση για πνευματική σύγκριση μεταξύ τους).
