«Γίνε αστέρι που λάμπει!» (της Βιολέττας Μπούσιου)

Ευτυχώς - για όλους μας- κανένας θάνατος δεν καταργεί την μνήμη. Γι ‘ αυτό οι αναμνήσεις που αφήνει πίσω του ο Στέλιος Βασιλόπουλος, θα αποτελούν πάντα σημαντική

παρακαταθήκη για «παραμυθία» όχι μόνον στους οικείους του, αλλά και σε όλους εκείνους που τον τίμησαν διαχρονικά με την φιλία τους ή την επαγγελματική τους σχέση.

Γιατί όσοι είχαν την τύχη να συναναστραφούν τον Στέλιο Βασιλόπουλο στο Γυμνάσιο Τσοτυλίου, δεν γνώρισαν μονάχα τον σημαιοφόρο του σχολείου αλλά και ένα χαρισματικό άτομο. Κανένας   τομέας της προσωπικότητάς του δεν υστερούσε. Διέθετε μια φυσική ευγένεια, κρατούσε ισορροπίες, χαμογελούσε πάντα, διακρινόταν χωρίς να επαίρεται, άνοιγε δρόμους, ήταν γεννημένος ηγέτης.

Η ζωή δεν του χαρίστηκε. Όσα προσόντα του χάρισε η φύση, τόσες δυσκολίες του έφερε η ζωή. Αλλά εκείνος επέμενε. Πάντα έβρισκε τη άκρη. Δίδαγμα; Η ζωή δεν έχει αδιέξοδα. Έκανε μια εξαιρετική οικογένεια και επέλεξε να γίνει παιδίατρος. Οι μικροί ασθενείς κέρδισαν γρήγορα τη φιλία του.

Ο Στέλιος έφυγε νωρίς και αιφνίδια. Ίσως επειδή δεν του ταίριαζε η φθορά. Νομίζω πως δεν πρόλαβε καν να φλερτάρει με τον θάνατο. Ευτυχώς για κείνον είχε φλερτάρει επίμονα με τη ζωή. Τώρα η οικογένειά του έχει ανάγκη να τους συνοδεύει το φως της ψυχής του. Εύχομαι ολόψυχα, η μνήμη του να τους καθοδηγεί και η ψυχή του να τους προστατεύει.

Στον Στέλιο Βασιλόπουλο χρωστώ μια περιπετειώδη παιδική ηλικία για τις γεμάτες με κάου μπόυ κούτες του, που ήταν προσιτές στους αναγνώστες, αλλά και ενδιαφέροντα φοιτητικά χρόνια με πολλές δημόσιες συζητήσεις επί παντός επιστητού, στον πλάτανο της Χρυσαυγής.

Καλό παράδεισο κομμάτι της νιότης μας! Γίνε αστέρι που λάμπει!