Γιώργος Τσιάκαλος: "Οι δικές μας αντοχές αλληλέγγυας πράξης είναι μεγαλύτερες από τις δικές τους εμμονές στη βαρβαρότητα"
Για τον Χαλήλ είχα γράψει παλιότερα. Και σε πολλές ομιλίες και συνεντεύξεις μου μίλησα γι’ αυτόν.
Ήρθε στην Ελλάδα με το γερμανικό του διαβατήριο πολίτη με προσφυγικό καθεστώς. Τον συνέλαβαν χωρίς αιτία και αφορμή, του αφαίρεσαν το διαβατήριο και όλα τα γερμανικά ντοκουμέντα του, τον κακοποίησαν, τον κράτησαν τέσσερεις μέρες στα κρατητήρια χωρίς φαΐ και νερό και μετά τον πέρασαν παράνομα στην Τουρκία. Ήταν τέλη Μαρτίου 2017.
Κατάφερε και γύρισε πάλι στην Ελλάδα. Οι προξενικές αρχές της Γερμανίας με χιλιάδες τερτίπια αρνούνταν συστηματικά να του χορηγήσουν προσωρινά ταξιδιωτικά έγγραφα για να γυρίσει στη Γερμανία, παρόλο που αποτελούσε υποχρέωσή τους. Η Ελλάδα δεν ενδιαφέρθηκε και δεν δέχτηκε να εφαρμόσει τη συμφωνία του Δουβλίνου και να προχωρήσει στη μεταφορά του στη Γερμανία. Αποδέχτηκε ουσιαστικά ρόλο ανθρωποφύλακα για πρόσφυγες, που η Γερμανία ενδιαφέρεται να «παρκάρει» σε τρίτες χώρες. Κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου.
Τον γνώρισα στις 9 Μαΐου 2018 στον καταυλισμό προσφύγων στις Θερμοπύλες. Από τότε με τη Ζίγκριντ δώσαμε μια μάχη για να υπερασπιστούμε αυτονόητα δικαιώματα, που, χωρίς να έχουν καταργηθεί, αμφισβητούνται στην πράξη από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – προετοιμασία για εθισμό της κοινωνίας και αποδοχή ακόμη πιο βάρβαρων πολιτικών απέναντι στους ξεριζωμένους του κόσμου.
Δεν κρύβω: υπήρξαν στιγμές, που αισθανόμασταν ότι αυτοί είναι πανίσχυροι, κι εμείς ανίκανοι να υπερασπιστούμε στην πράξη ακόμη και τα πιο στοιχειώδη μιας ανθρώπινης κοινωνίας.
Και μετά ερχόταν στο νου ο διάλογος του Γαλιλαίου με τον μικρό καλόγηρο (στο έργο του Μπρεχτ):
«Μικρός καλόγηρος: Και δε νομίζετε πως η αλήθεια, εφ’ όσον είναι αλήθεια, επιβάλλεται και χωρίς εμάς;
Γαλιλαίος: Όχι, όχι, όχι. Επιβάλλεται τόση μονάχα αλήθεια, όση εμείς επιβάλλουμε. Η νίκη της λογικής μπορεί νάναι μονάχα η νίκη των λογικών».
Έτσι είναι και με την υπεράσπιση της ανθρωπιάς. Οι αντοχές μας αλληλέγγυας πράξης πρέπει να είναι μεγαλύτερες από τις δικές τους εμμονές στη βαρβαρότητα.
Είναι. Ας μην καρτερούν «να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή».
Με τη συμβολή αλληλέγγυων δημοσιογράφων και αλληλέγγυων ανθρώπων στην Ελλάδα και στη Γερμανία ο Χαλήλ πήρε χθες προσωρινό διαβατήριο.
Σήμερα το πρωί τον συνοδεύσαμε και τον αποχαιρετήσαμε στο αεροδρόμιο. Δύο χρόνια και 17 ημέρες μετά την πρώτη μας συνάντηση.
Του έκλεψαν τρία χρόνια ζωής, αλλά τελικά δε νίκησαν, νίκησε ο Χαλήλ, που δεν δείλιασε, δεν υπέκυψε, μίλησε.
Υπάρχουν πάρα πολλοί Χαλήλ και υπάρχει πολύ δουλειά, ώστε να μην εθιστεί η κοινωνία στη βαρβαρότητα.
Στις φωτογραφίες: 1) Ο Χαλήλ στο αεροδρόμιο της Φρακφούρτης και στο αεροπλάνο κατά την πτήση του προς τη Θεσσαλονίκη πριν περισσότερα από τρία χρόνια. 2) Η κακοποίησή του (ξέρω: «αυτά δεν συμβαίνουν στη χώρα μας, επειδή απαγορεύονται»). 3) Χθες στο σπίτι ακόμη χωρίς διαβατήριο και μετά έξω από τη Γερμανική Πρεσβεία με το πολυπόθητο. 4) Αποχαιρετισμός στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» (μην απορείτε με την επίσημη στολή μου, πάντα έτσι, όταν υπολογίζω ότι ίσως χρειαστεί να «συγκρουστώ» με υπηρεσίες). 5) Στην πτήση επιστροφής και στο σταθμό του αεροδρομίου της Φρανκφούρτης περιμένοντας το τρένο για την πόλη, όπου ξεκίνησε η Οδύσσειά του.
Εδώ η ιστορία του, που ανάρτησα τον Απρίλιο του 2019: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2247593618813504&id=100006886629845
