Η εικόνα του 21ου βρόμικου αιώνα (του Θανάση Σκαμνάκη)

Ας κάνουμε τα γεγονότα εικόνες.

Ο λευκός αστυνομικός που πατάει με το γόνατο και τελικά πνίγει έναν άοπλο μαύρο, τον Τζορτζ Φλόιντ

, στη Μινεάπολη των ΗΠΑ, είναι εικόνα ανάλογη με εκείνη από το Βιετνάμ, το κοριτσάκι που γυμνό και καμένο από τις ναπάλμ της αμερικάνικης “βοήθειας” τρέχει έντρομο στο δρόμο. 

Όπως εκείνη η παλιά έγινε σύμβολο ενός βρόμικου πολέμου, η σημερινή γίνεται η εικόνα του 21ου βρόμικου αιώνα. Ο κορονοϊός είναι η πανδημία των νέων απειλών για την ζωή των ανθρώπων, και η βία, ασκούμενη στους πιο αδύναμους, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό της μεγάλης υπερδύναμης, είναι η νέα απειλή για την επιβίωση τους.  

Η επίθεση και η δολοφονία του Σουλεϊμανί στη Βαγδάτη είναι η πράξη διεθνούς τραμπουκισμού. Η εικόνα του αστυνομικού στη Μινεάπολη είναι σύμβολο του απόλυτου ακήρυκτου πολέμου. 

Ας την κρατήσουμε σαν αυτό που δείχνει, έναν λευκό αστυνομικό να πνίγει με το γόνατο έναν μαύρο αμερικανό πολίτη, ο οποίος προλαβαίνει να πει “δεν μπορώ να αναπνεύσω”…

Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε!… 

Η διαφορά ανάμεσα στις δυο φωτογραφίες δεν είναι μόνο οι περίπου 6 δεκαετίες. Όπως και η ομοιότητα δεν είναι μόνο η εικονιζόμενη βαρβαρότητα, συμβολοποιημένη, ενός συστήματος.

Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν μια επιχείρηση στην ακμή της αμερικάνικης αυτοκρατορίας. Επιβολής της κυριαρχίας της σε μια ξένη χώρα. Η κλιμακούμενη βαρβαρότητα ηθελημένη αλλά και “αναγκαστική” εξ αιτίας της αντίστασης που γνώρισε η επίθεση, πρωτίστως στο Βιετνάμ και εν συνεχεία σε όλο τον κόσμο, και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, προκαλούσε αμηχανία και εν τέλει πανικό στην υπερδύναμη. Η οποία αντιδρούσε με τον τρόπο που ήξερε, με ένταση της βίας, στην προσπάθεια να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα από ένα αγκάθι στα πλευρά της. Η αλαζονεία της ισχύος, του παντοδύναμου και οικονομικά και στρατιωτικά κέντρου, έκανε την εμπλοκή ολοένα και πιο αδιέξοδη. Μέχρι την ήττα του.

Θυμάστε εκείνες τις υπέροχες σκηνές με τους πανικόβλητους αμερικανούς που συνωθούνται στα αναχωρούντα ελικόπτερα, όπως τις αποτύπωσε ο κινηματογράφος!..

Αυτή τη φορά η μεγάλη χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν εσωτερικό εχθρό. Την τεράστια οικονομική και κοινωνική ανισότητα, τις διακρίσεις, τη φτώχεια, την εντεινόμενη δυσαρέσκεια, την υπόγεια ένταση και την απειλή μιας κοινωνικής έκρηξης. Και πάλι η αίσθηση της παντοδυναμίας, αλλά και η ανάγκη να κλείνει τις πληγές με τον τρόπο που ξέρει, με την ωμή βία, προκαλεί. Η αόρατη απειλή είναι πιο χειροπιαστή και άμεση από όσο δείχνει η εξωτερική εικόνα.

Όταν σε δημοσκοπήσεις παρουσιάζεται το 60% και πάνω των αμερικανών να θέλει το σοσιαλισμό. Όταν με κάθε αφορμή οι πληβείοι βγαίνουν στους δρόμους. Όταν η εθνοφρουρά εδώ και κάποια χρόνια κάνει ασκήσεις για την καταστολή εξεγέρσεων στις πόλεις, προφανώς κάτι συμβαίνει και, κυρίως, προειδοποιεί πως κάτι μπορεί να συμβεί.

Η αστυνομική βαρβαρότητα εξατομικευμένη στο πρόσωπο των αστυνομικών που σκοτώνουν κατά βούληση δεν είναι απλώς μια σκληρή τακτική, είναι μια αντίδραση στο φόβο της κοινωνικής έκρηξης.

Δεν ξέρουμε πως θα τελειώσει, τουλάχιστον άμεσα, αυτή η κλιμακούμενη αναμέτρηση, καθώς οι αστάθμητοι παράγοντες είναι πολλοί. Προς το παρόν πάντως είμαστε μάρτυρες του εξελισσόμενου εσωτερικού πολέμου.     

Όπως γράφει σχετικά ο Νίκος Μπογιόπουλος στον Ημεροδρόμο, ξεκινώντας από λίγο παλιότερα περιστατικά:

“Σε παλιότερο σημείωμα για το ίδιο θέμα είχαμε αναφερθεί στον τρόπο που τοποθετήθηκε στο ζήτημα της δολοφονίας του Μπράουν το 2014 ένας θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στο στάδιο των Λέικερς στο Λος Αντζελες, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Είχε γράψει:

 «Και εφόσον δεν θέλουμε την αγριότητα του Ferguson να την καταπιεί η Ιστορία και να καταλήξει ένα ερέθισμα στο έντερο της, πρέπει δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: Ταξικός πόλεμος».

Υπάρχει τέτοιος «ταξικός πόλεμος» στις ΗΠΑ ή είναι αποκύημα της φαντασίας του Τζαμπάρ; Υπάρχει “ταξικός πόλεμος” όταν την ίδια στιγμή που την περίοδο της πανδημίας οι άνεργοι στις ΗΠΑ ανήλθαν στο αστρονομικό αριθμό των 40 εκατομμυρίων ανθρώπων, την ίδια στιγμή, την ίδια περίοδο, μέσα στην πανδημία, οι 600 δισεκατομμυριούχοι της Αμερικής έγιναν κατά 434 δισ. δολάρια πλουσιότεροι;;; Υπάρχει “ταξικός πόλεμος” όταν την περίοδο του λοκντάουν που χάθηκαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας, το ίδιο αυτό διάστημα, οι Μπέζος, Γκέιτς, Ζούκεμπεργκ, Μπάφετ και Έλισον αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 76 δισ.;”

Η εικόνα του αστυνομικού πάνω από τον Τζορτζ Φλόιντ, η εικόνα, παντού στον κόσμο, στη Μινεάπολη ή στη Γλάδστωνος και τα Σεπόλια, των πάνοπλων ρόμποκοπ, που έχουν το ελεύθερο να δέρνουν, να τραμπουκίζουν και να σκοτώνουν - στην ουσία αυτό επιτρέπουν οι σχετικές δικαστικές αποφάσεις για παρόμοια περιστατικά στο παρελθόν, ή οι γνωστές επιτροπές εξέτασης του ζητήματος που συγκροτούνται προς προστασία των δραστών - είναι μια περιφερόμενη οπτική απειλή, διασπορά φόβου και βίας σε εικόνα, κατ’ αρχήν!  Η πράξη ακολουθεί όταν δοθεί η ευκαιρία.

Πίσω από τις μάσκες, τις ασπίδες και τον άρτιο εξοπλισμό που τους κάνει απρόσβλητους, ή νομίζουν πως τους κάνει απρόσβλητους,  κρύβονται η υποκατάσταση της ανθρώπινης αξίας από μια στολή και η αγωνία του συστήματος για ανεξέλεγκτες εκτροπές. Ένας μηχανισμός που συγκροτείται, εκπαιδεύεται και άγεται πάνω από την πόλη και τους πολίτες, ικανός να πράξει οτιδήποτε απέναντι στον μοναδικό εχθρό, τον πολίτη, διαδηλωτή, αλλοδαπό και διαφορετικό, τον “εχθρό λαό”.   

Οι εικόνες που βλέπουμε δεν είναι οι τελευταίες. Ας ελπίσουμε, ας επιδιώξουμε, εκείνες που θα ακολουθήσουν να εκπνέουν μια κάθαρση!..

ΠΗΓΗ: www.kommon.gr