Στραβάδια, απολύεστε (της Μελίνας Χαριτάτου)
Λίγο Σουν Τζου δεν διαβάσατε! «Ο πολεμιστής είναι δυνατός όταν αναγκάζει τον εχθρό του να απαντήσει. Είναι αδύναμος, όταν αυτός απαντά στον εχθρό».
Αυτό και πολλά άλλα, εκ διαμέτρου αντίθετα με όσα εξαγγέλλονται καθημερινά, αναφέρονται στο εγχειρίδιο «Η Τέχνη του Πολέμου» που διδάσκεται σε όλες τις σχολές στρατηγικών σπουδών του κόσμου.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε όλοι οπαδοί του συστήματος και πως μοιραζόμαστε την ίδια κοσμοθεωρία που υποτίθεται ότι υπηρετούν αυτοί που σήμερα ορίζουν με τις αποφάσεις τους τις ζωές χιλιάδων. Ας υποθέσουμε ότι ασπαζόμαστε αυτή τη φιλοσοφία και ότι μιλάμε με αυτούς τους όρους. Και ας ανοίξουμε την τηλεόραση. Τι βλέπουμε; Τη σημερινή κυβέρνηση να καταργεί την αλφάβητο της όποιας «θεωρίας του πολέμου» έχει γραφτεί ποτέ.
Ευτυχώς το ξεκαθάρισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στέλιος Πέτσας. Το εάν θα αυξηθεί η διάρκεια της εξαιρετικά παραγωγικής στρατιωτικής θητείας και το εάν θα υποχρεώνονται 18άχρονα παιδιά να πηγαίνουν κατευθείαν στο στρατό «είναι συνάρτηση της τουρκικής προκλητικότητας». Προς στιγμήν είχα πιστέψει ότι ο σχεδιασμός της ελληνικής κυβέρνησης είναι συνάρτηση των συμφερόντων της χώρας και των αναγκών του λαού που κυβερνάει. Λίγο έλειψε να πιστέψω -έτσι στην τρέλα- ότι όταν χαράσσεις στρατηγική, και δη αμυντική, αυτή βασίζεται στην ενίσχυση των πλεονεκτημάτων σου, έχει ως τελικό σκοπό την επίτευξη των δικών σου στόχων και επ’ ουδενί δεν επιτρέπεις να γίνεται έρμαιο των ορέξεων του όποιου «αντιπάλου». Κάποια στιγμή μάλιστα άκουσα πως καθήκον της εκάστοτε κυβέρνησης είναι να ασκεί την εξουσία υπέρ του λαού που κυβερνάει. Παράκουσα…
Γι’ αυτό και δεν φανταζόμουν ότι σε ένα ευνομούμενο κράτος είναι θεμιτό (σε βαθμό δημόσιας παραδοχής!), να χρησιμοποιούνται οι πολίτες ως πιόνια μιας εφήμερης, πρόσκαιρης και αυτιστικής στρατηγικής που συνοψίζεται στο «μία σου και μία μου». Είμαστε με τα καλά μας; Έτσι λαμβάνετε αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές τόσων νέων ανθρώπων; «Σε συνάρτηση με τη τουρκική προκλητικότητα» και όχι σε συνάρτηση με την εκκωφαντική πραγματικότητα;
Ποια είναι αυτή η εκκωφαντική πραγματικότητα; Πρώτον, ότι την αριθμητική υπεροχή την έχει η Τουρκία ντε φάκτο. Πιστεύει κανείς ότι αξίζει να σπαταληθεί ανθρώπινο κεφάλαιο μη επαγγελματικού (το τονίζω, μη επαγγελματικού!) δυναμικού απλά για να κάνουμε «περισσότερο μπούγιο» ενώ και πάλι θα είμαστε λιγότεροι με τεράστια διαφορά; Δεύτερον, όλοι ξέρουμε ότι στο υποθετικό σενάριο ενός πολέμου, η σύγκρουση δε θα μοιάζει με σκηνή από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και η μάχη δεν θα κριθεί με παρατεταγμένες στρατιές. Αφού λοιπόν γνωρίζουμε εξ αρχής ότι εάν, λέμε τώρα εάν, γινόταν πόλεμος μια τυχόν επικράτηση της Ελλάδας δεν θα κρινόταν σε καμία περίπτωση από τον αριθμητικό παράγοντα αλλά από άλλου είδους στρατηγικά πλεονεκτήματα -και από ένα σωστό μείγμα «σκληρής», «ήπιας» και «έξυπνης» ισχύος- εξηγείστε μου πάλι, τι τους θέλετε τους περισσότερους φαντάρους;
Α ναι συγγνώμη, ξεχάστηκα, μου το εξηγήσατε. Είναι αυτό το πρωτάκουστο και απαράμιλλο στρατηγικό δόγμα του «όποτε κάνουν κάτι οι Τούρκοι, πρέπει κάτι να κάνουμε κι εμείς». Κάτι, ο,τιδήποτε. Ό,τι βρούμε πρόχειρο. Θα είναι κάποιος δικτάτορας που μας γνέφει από την άλλη πλευρά της Μεσογείου; Θα είναι κάποιες συμφωνίες οριοθέτησης ΑΟΖ που μας άφησαν οι προκάτοχοι στα συρτάρια αφού τις είχαμε απορρίψει ως «επικίνδυνες» για τα εθνικά συμφέροντα; Θα είναι τίποτα δισεκατομμύρια ευρώ που ανακαλύψαμε ότι τελικά μας περισσεύουν για να πάμε για ψώνια στη Γαλλία; Θα είναι ο 18άχρονος που, ας μην κοροϊδευόμαστε, έχει όλη τη ζωή μπροστά του; Καλό θα του κάνουμε εξάλλου, να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα με τους ονειροπόλους έφηβους, να προσγειωθούν το συντομότερο δυνατό ώστε «να μπουν στη ζωή» με το... Δεξί. Να στείλουμε κι εμείς το θλιβερά τραγελαφικό και κενό εν τη γενέσει μήνυμά μας στην Τουρκία.
Επειδή τα παιχνίδια με τα όπλα είναι επικίνδυνα και μπορεί κανείς να αυτοτραυματιστεί, γιατί δεν συνεχίζετε να παίζετε τους κουμπάρους με τους γείτονες όπως κάνατε παλαιότερα;
ΠΗΓΗ: Το Κουτί της Πανδώρας
