Η ατομική και Κοινωνική μας ευθύνη (Γράφει ο Βασίλης Μαρκόπουλος)
Οι κώδικες όταν ψηφίζονται έχουν μακρύ ορίζοντα εφαρμογής , χωρίς να σημαίνει ότι κατά την πορεία δεν πρέπει να αναμορφώνονται ανάλογα με τις εξελίξεις.
Το σημαντικό είναι να είναι το επιστέγασμα επισταμένης και επιστημονικής επεξεργασίας και να είναι σε όσμωση με τα μηνύματα της κοινωνίας , οι δε κατά καιρούς τροποποιήσεις να μην είναι πρόχειρες , αποσπασματικές και εξυπηρετούν διάφορες σκοπιμότητες.
Το Δικαιϊκό μας σύστημα οφείλει με σεβασμό στο Σύνταγμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια να στέκεται μεγαλόψυχο στον παραβάτη και να τον δικάζει ανάλογα με τη βαρύτητα του αδικήματος , επιβάλλοντας την αρμόζουσα ποινή , αποκτώντας με τον τρόπο αυτό την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και του πολίτη ότι πράγματι αποδίδεται δικαιοσύνη.Ο Νόμος ορίζει τα ελάχιστα και τα ανώτατα όρια των ποινών και το Δικαστήριο αποφασίζει με τα δεδομένα αποδεικτικά στοιχεία που έχει στην κατοχή του , αιτιολογώντας την απόφασή του, διαφορετικά θα είναι αναιρετέα. Συνήθως τα Δευτεροβάθμια Δικαστήρια είναι επιεική και μειώνουν τις ποινές που επέβαλε το Πρωτόδικο Δικαστήριο .
Τους Νόμους του ψηφίζει η Βουλή με πρόταση της Εκτελεστικής Εξουσίας , δηλ. της Κυβέρνησης. Οταν ο διάλογος με τους εμπλεκόμενους αρμόδιους θεσμικούς φορείς είναι ειλικρινής και ουσιαστικός , τότε οι Νόμοι ανταποκρίνονται στις ανάγκες της κοινωνίας και ικανοποιούν το περι δικαίου αίσθημα των πολιτών. Οταν λείπουν τα στοιχεία αυτά , τότε οι Νομοι δημιουργούν κοινωνικά προβλήματα στην εφαρμογή τους ή μένουν ανενεργοί και στην πορεία αλλάζουν , αλλά ήδη έχουν κάνουν τη ζημιά τους,
Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα σωφρονιστικό σύστημα που να σέβεται τον κρατούμενο και να έχει στο επίκεντρο της προσοχής του τη διαπαιδαγώγηση , το σωφρονισμό και την επανένταξη τελικά και απόδοσή του στην κοινωνία. Όπως το Σχολειό , ο Στρατός , έτσι και οι Φυλακές , μπορούν να γίνουν ένα επι πλέον σχολειό. Για να έχουμε ποιοτικό δικαιϊκό και σωφρονιστικό σύστημα προυποθέτει επαρκή υλικοτεχνική υποδομή , επαρκές προσωπικό σε δικαστές και υπαλλήλους με τακτικά επιμορφωτικά σεμινάρια και σύγχρονα μέσα. Γιατί όχι περισσότερες αγροτικές φυλακές.
Δεν υπεισέρχομαι στο θέμα των ημερών.Αρκεί να θυμίσω ότι οι πραξικοπηματίες καταδικάστηκαν σε θάνατο , μετετράπη η ποινή τους σε ισόβια και αρκετοί απ αυτούς εξέτισαν την ποινή στα σπίτια τους με κατ’ οίκο περιορισμό. Ενας ή δύο πέθαναν στη φυλακή μόνο. Ολοι γνωρίζουμε ότι τα ισόβια είναι κατ επίφαση ισόβια , στην ουσία είναι μέχρι 25 χρόνια και εν εκτίσεις τα 2/5 της ποινής απολύεσαι. Οσο για τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων , ήταν παρεπόμενη ποινή και εφαρμόζονταν μετά την έκδοση αμετάκλητης απόφασης( οριστική από το τριμελές Εφετείο, τελεσίδικη από το πενταμελές Εφετείο και αμετάκλητη απο τον Αρειο Πάγο μετά από τυχόν άσκηση αναίρεσης). Με τα σημερινά δεδομένα είναι πολύ απλό να συμπεριληφθεί σχετικό άρθρο στην εκλογική νομοθεσία ότι οι καταδικασθέντες ακόμα και με οριστική απόφαση Δικαστηρίου για διεύθυνση και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση να στερούνται του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι , κάτι που μπορεί να έχει άμεσο αποτέλεσμα είτε είναι στη φυλακή είτε έξω. Η αναδρομικότητα σε τυχόν μελλοντική τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα δεν μπορεί να ισχύσει , θα αφορά μελλοντικά αδικήματα.
Ο φασισμός και Νανισμός είναι πολύ εύκολο να βρούν άλλα ονόματα και σχήματα να συνεχίσουν τη δράση τους , με άλλη φρασεολογία πλέον και τακτική , η Λύση από χρυσή , έγινε Ελληνική και μπορεί να γίνει Εθνική. Η πιο αποτελεσματική πολιτική αντιμετώπισή τους είναι η εφαρμογή μιας κοινωνικής φιλολαϊκής πολιτικής που έμπρακτα θα ακυρώνει τον κάθε είδους λαϊκισμό και τις παραφυάδες.
Η ευθύνη του πολίτη όταν ασκεί το δικαίωμα του εκλέγειν είναι μεγάλη , γιατί εκλέγει Κυβέρνηση που θα διαχειρισθεί τις τύχες του στη θητεία της , χωρίς να είναι σε θέση να την αλλάξει και μοιραία θα υποστεί τις συνέπειες της πολιτικής της , της γνωστής πολιτικής : ‘’ Αλλα λέμε πριν κι άλλα κάνουμε μετά ‘’ με ενεργό τη συμμετοχή και δράση του στα κοινωνικά κινήματα.Η ευθύνη του πολίτη εκτός από ατομική είναι και κοινωνική , γιατί επιφέρει συνέπειες στο σύνολο της κοινωνίας.
