Η ατομική ευθύνη πρέπει να ηττηθεί από την ατομική υπέρβαση (του Πασχάλη Τσολάκη)
«Η πολιτική πρακτική δε δικαιούται να είναι ανήθικη και να διαφθείρει το ήθος των πολιτών. Αποστολή του πολιτικού είναι να υπηρετεί το συμφέρον της πολιτείας
, όχι το δικό του». Σωκράτης
Η κοινωνία εδώ και χρόνια έχει διαπιστώσει κι έχει καταλάβει πως η πολιτική και ανήθικη είναι και διεφθαρμένη και άδικη. Έχει μείνει όμως στη διαπίστωση. Λόγος, αντίδραση και δράση όχι απλά μηδέν αλλά σε πολική νάρκη υπό του μηδενός.
Εύκολη η διαπίστωση κι εδώ. Ο ιός της πολιτικής, ισχυρός, άκρα μεταδοτικός και άκρα μολυσματικός έχει καταστείλει κάθε αντίσταση και κάθε αντίδραση.
Έχει διαφθείρει ψυχή και νου, και κρατά σε καταστολή τον άνθρωπο. Έχουν γίνει εξαρτημένοι οι άνθρωποι από το όπιο της πολιτικής. Μια αλλιώτικη «Ιθάκη» χρειάζεται για απεξάρτηση.
Διασπάθιση δημόσιου χρήματος από την πολιτική, πλουτισμός των αρεστών της πολιτικής, χρεωκοπία, κρίση, αδικία, ανεργία, μισθοί πείνας, άστεγοι, άσιτοι.
Τα όνειρα των νέων πληρώνονται με 400 ευρώ το μήνα.
Κι αντί να απολογείται για όλα αυτά η πολιτική, στέλνει εκτός από τους κοινωνικούς ιούς και τον προσωπικό ιό. ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΕΙ. Θέλει τον πολίτη, τον άνθρωπο, συμβατό με τους κανόνες της πολιτικής, χρεώνοντάς του παράλληλα συνευθύνη κι ενοχή!
Δημιουργεί η πολιτική μία οικονομική κρίση κι ύστερα επιβάλει να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό, η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων, η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και η φτωχοποίηση της κοινωνίας.
Βάση αυτής της πολιτικής στα νοσοκομεία δεν επενδύθηκαν και δεν δόθηκαν οι πόροι εκείνοι για την ενίσχυση της δυναμικότητάς τους, για να αποκτήσουν επιπλέον κλίνες, επί πλέον Μ.Ε.Θ. Σε φυσιολογικές συνθήκες δεν δημιουργήθηκε ιδιαίτερο πρόβλημα, όμως σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης, όπως τώρα, η καταστροφή επισπεύδεται και πολλαπλασιάζεται. Ποιος είναι ο ένοχος; Η ατομική ευθύνη;;;;
Κλείσανε τον πολίτη, σε ένα σκηνικό σαν σε ριάλιτι σόου.
Κλείδωσαν τη ζωή σε ένα δωμάτιο. Όπως κλείνουν και δένουν τον έρωτα σε ένα κρεβάτι.
Τον κάνανε να ποντάρει στην ρουλέτα της κάλπης για να κερδίσει τη ζωή του.
Προσκυνητή σε αλειτούργητες εκκλησιές να εκλιπαρεί το ψεύτικο θάμα.
Θαμώνα σε παροπλισμένα καφενεία αναζητώντας το φως μέσα στις σκιές.
Τον καθηλώσανε με καρφιά στα πόδια για να μην ανέβει ούτε ένα μέτρο ζωής.
Βιδωμένο σε μια καρέκλα να μετρά πόσα θα πάρει, πόσα θα πληρώσει και να οργίζεται που βλέπει τα πουλιά να πετούν κι εκείνος δεν σκέφτηκε ποτέ να πετάξει.
Αυτή η ατομική ευθύνη είναι ευθύνη υπακοής και υποταγής. Είναι προϊόν επιβολής φόβου και κυρώσεων. Η λύση όλων των προβλημάτων βρίσκεται στην ατομική υπέρβαση.
Η υπέρβαση είναι μια πράξη που εστιάζει σε υψηλότερους στόχους. Υπερβαίνω σημαίνει πηγαίνω υπεράνω. Ξεπερνάει την μετριότητα, την υποτέλεια και την επαιτεία υλικών αγαθών, προσωπικής εξυπηρέτησης και χάρης. Μπαίνοντας στην σφαίρα της υπέρβασης, ο άνθρωπος συναντά το χρέος. Χρέος του είναι να αγωνιστεί και να συμβάλει ώστε ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, να ζει σε ένα περιβάλλον ισονομίας, ισοπολιτείας και δικαίου.
Σε ένα περιβάλλον αξιοπρέπειας, σεβασμού και όλων των ανθρωπιστικών και κοινωνικών αξιών. Δίπλα στο πολιτικό οικονομικό χρηματιστήριο, οι άνθρωποι πρέπει να χτίσουν ένα χρηματιστήριο ανθρωπιστικών και πολιτιστικών αξιών.
Ο άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει, να αγαπήσει και να σεβαστεί τον εαυτό του, τον άνθρωπό που είναι όμοιός του, την κοινωνία που απαρτίζουν όλοι οι άνθρωποι, την φύση όπου ζει και το σύμπαν όπου ανήκει.
Αυτό είναι το χρέος του. Αντ’ αυτού όμως αφήνεται και αποδέχεται, η εξουσία που επιλέγει, (τραγελαφικό γεγονός) να του δημιουργεί οικονομικά χρέη για να αναλώνεται στην εξόφληση τους, και όχι στο χρέος του απέναντι στον εαυτό του, στον άνθρωπο, στην κοινωνία και στη φύση. Κι αντί να φεύγουν οι άνθρωποι κερδισμένοι από τη ζωή, φεύγουν χρεωμένοι και εννοιολογικά και αλληγορικά.
Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει. Ν. Καζαντζάκης.
Φτάσε όπου δεν μπορείς. Αυτό είναι μια υπέρβαση. Αυτό το ιερό χρέος δεν είναι ατομική ευθύνη, δεν είναι δηλαδή ρυθμιστικός κανόνας, αλλά εντολή και καθήκον.
Δεν έχει ο άνθρωπος πολύ χρόνο στην ζωή του να κάνει υπερβάσεις.
Γιατί το αύριο πηδάει γρήγορα από την μάντρα και φεύγει. Μένουν πίσω οι λέξεις τεντωμένες, και τρίζουν. Αυτές οι λέξεις απαιτούν να ειπωθούν. Οι άνθρωποι απαιτούν να ζήσουν.
Η ζωή του ανθρώπου είναι μοναδική, ανεπανάληπτη, πολύτιμη. Δεν έχει το δικαίωμα να την ξεπουλά ο ίδιος ο άνθρωπος, για λίγα καπίκια, στα παζάρια της πολιτικής.
Ο άνθρωπος από μόνος του είναι ένα θαύμα και μέσα του συνυπάρχει το θαύμα. Ζει στο φως και στην ενέργεια του σύμπαντος. Είναι πολίτης του σύμπαντος όχι της πολιτικής.
Υπέρβαση ανάπλασης και καλλιέργειας του νου για μια ατομική και κοινωνική δημιουργική ανάταση. .Αν δεν προσπαθήσει ο άνθρωπος να κάνεις την υπέρβαση και να βγει έξω από τα όρια μέσα στα οποία έχει μεγαλώσει, δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ πόσο μεγαλύτερος από αυτό είναι ο κόσμος.
Αυτό είναι το καθήκον και όχι ο περιορισμός και η φυλάκιση του νου και του σώματος καθ’ οίκον.
Μια μικρή κουκίδα του σύμπαντος είναι ο άνθρωπος, και πρέπει στο σύντομο πέρασμά του να λάμψει κάποια στιγμή έστω κι αν χρειαστεί να καεί, για να μην ταξιδέψει σαν σκοτεινή ύλη. Είναι το χρέος προς τον δημιουργό του σύμπαντος…
Υ.Γ. Θα έρθει μια μέρα που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης, θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσους λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες, θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία, που θα κάνει τη ζωή των λίγων κατεχόντων κόλαση. Αριστοτέλης Ωνάσης.
