Σήμερα τίποτα (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Ανατρέχω πού και πού στο παιδικό μου ημερολόγιο. Κατά προτίμηση στις πολύ πρώτες εγγραφές. Κάτι νοτισμένες από την υγρασία σελίδες, στην απόχρωση του πιο ξεβαμμένου κίτρινου.
Εστιάζοντας στις χρονολογικές ενδείξεις της αρχής. Και βρίσκω κάποιες μυθικές ημερομηνίες, όπως 2.3.1977 ή 16.9.1978 ή 22.12.1980, που φαντάζουν πλέον τόσο απόμακρες και ξεχασμένες σαν να μην υπήρξανε ποτέ.
Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου κάτι απόκείνες τις μέρες. Εννοώ, συγκεκριμένο, συμπαγές, χειροπιαστό, που να πατάει γερά στον άξονα του χρόνου και να βεβαιώνει την προσωπική μου παρουσία με τη λογική πορεία μιας διαδοχής. Αλλά το μόνο που ανακαλώ είναι συγκεχυμένα πρόσωπα, απροσδιόριστες χειρονομίες και ακατάληπτα λόγια χωρίς καμία χρονική συνέπεια και λογική ακολουθία, σαν ένα μπερδεμένο κουβάρι από νήματα, άλλα πιο κοντά, άλλα πιο μακριά και όλα ξεφτισμένα.
Ξαναγυρνώ στο παιδικό μου ημερολόγιο. Στις πολύ πρώτες, όπως προείπα εγγραφές, με τις κιτρινισμένες σελίδες και τις μυθικές χρονολογίες. Ότι η μαμά μου έκανε ρυζόγαλο. Ότι ψόφησε ο σκύλος μου από ποντικοφάρμακο. Ότι στα θρησκευτικά πήρα 10. Από κει και πέρα, σήμερα τίποτα. Καμία άλλη καταχώριση από αυτή ακριβώς τη μονότονα επαναλαμβανόμενη. Ότι σήμερα τίποτα. Όπου η βαρεμάρα μου να συνεχίσω να γράφω στο ημερολόγιό μου και η ιδεοληπτική μου εμμονή ότι πρέπει να γράφω στο ημερολόγιό μου κουτσοβόλεψαν τις διαφωνίες τους σε τούτη ακριβώς τη διατύπωση. Ότι σήμερα τίποτα.
Επικεντρώνομαι σε αυτήν ακριβώς την φράση. Πιο παλιά μπορεί και να τα ’βαζα με τον μικρό μου εαυτό, που λόγω τεμπελιάς μού στέρησε κάποια ξέφτια μνήμης, αλλά τώρα πλέον ξέρω πως η διατύπωση αυτή είναι ό,τι πιο σοφό έχω ποτέ μου γράψει. Στο κάτω κάτω αν τώρα γράφω είναι κυρίως για να δώσω σε αυτό το τίποτα την ψευδαίσθηση του κάτι.
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Η Ιδιωτική μου Αντωνυμία, εκδ. Κίχλη, 2018