Ο Χριστός σταμάτησε στον έμπολα

Δεν ξέρω αν έχετε δει την υπέροχη ταινία του Φραντσέσκο Ρόζι «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι», με τον Τζιάν Μαρία Βολοντέ και την Ειρήνη Παπά. Η ταινία αναφέρεται στη ζωή του εξόριστου συγγραφέα Κάρλο Λέβι

στο χωριό Έμπολι της νότιας Ιταλίας,  όπου ζει αποκλεισμένος σ’ ένα περιβάλλον κοινωνικής στείρωσης και πολιτικής απομόνωσης, βιώνοντας τις εφιαλτικές του μέρες σε καταθλιπτική επιτήρηση.                                     Ένας άνθρωπος τότε, πολιτικά αντιδραστικός για το φασιστικό καθεστώς του Μουσουλίνι, ζει αποκομμένος στο καταπιεστικό περιθώριο με μόνη αιτιολογία την επαναλαμβανόμενη από όλα τα φασιστικά και δικτατορικά καθεστώτα του «επικίνδυνου…», που πρέπει ν’ απομονωθεί.                                                                                                                                                      

Και βέβαια ιδανικότερος τόπος εξορίας από τα χωριά της Λουκάνιας που ζουν απομονωμένα από τον υπόλοιπο κόσμο δεν μπορούσε να βρεθεί. Όχι τόσο γιατί οι κάτοικοι βιώνουν καθημερινά την εγκατάλειψη, αλλά γιατί στην περιοχή τους σταματά κάθε σύνδεση με την υπόλοιπη Ιταλία, κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο, κάθε επαφή, έτσι που να τους αγνοεί και ο Θεός.- Λες και… Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι.

Αυτό το ζοφερό σενάριο της απομόνωσης κοινωνιών εξ’ αιτίας του ιού έμπολα, μου θύμισε το σκοτεινό τοπίο του Έμπολι και το άνευ αξίας μέτρημα των ανθρώπων. Βλέπω τα ειδησεογραφικά πρακτορεία να μας γεμίζουν με φρίκη από τη Δυτική Αφρική και μόνο το έλεος του Θεού απομένει, γιατί το ανθρώπινο δεν περισσεύει. Παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα, κράτη να κλείνουν τα σύνορά τους για ν’ αποφύγουν τη μετάδοση του ιού, περιοχές ολόκληρες να τις σκεπάζει ο θάνατος και νοσοκομεία να σφραγίζονται οι πόρτες τους ως επικίνδυνοι φορείς μόλυνσης και αναρωτιέμαι αν «της γης οι κολασμένοι» δικαιούνται περισσότερο από δύο μέτρα τόπο. Οι αναφορές σε περιστατικά μετάδοσης του ιού σε Ευρώπη και Αμερική από άτομα που προέρχονταν από τις χώρες υψηλού κινδύνου καλλιέργησε το πρώτο κλίμα ανησυχίας και φόβου.                                                                                                                                                                                           

Τα ανθρώπινα θύματα, που ανεβάζουν τον αριθμό σε χιλιάδες στις πληγείσες χώρες, τα πτώματα που βρίσκονται σκορπισμένα στους δρόμουςάταφα, η αδυναμία της επιστήμης ν’ αντιμετωπίσει τον ιό, δείχνουν τώρα στην ανθρωπότητα τις πύλες της κολάσεως ανοικτές. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείαςμουδιασμένος μιλά για πανδημία που θα ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο νεκρούς μέχρι το Γενάρη, αν δεν περιοριστεί η εξάπλωση της νόσου.                                             

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα τρόμου οι ηγέτες των μεγάλων χωρών και τα ερευνητικά κέντρα υγείας φαίνονται αμήχανα, κάνοντας μόνο συστάσεις που αφήνουν την απειλή ανοικτή… Συστάσεις που δεν προστατεύουν από τη νόσο, αλλά ορθώνουν τοίχους ανάμεσα στους μολυσμένους και στους «καθαρούς». Τοίχους απομόνωσης που δεν φυλακίζουν τη νόσο, αλλά καταδικάζουν τους δυστυχισμένους. Τοίχους παντού, σε λιμάνια, σ’ αεροδρόμια, σε συνοριακούς σταθμούς. Τοίχους… που δεν αφήνουν περιθώρια για τους εγκλωβισμένους και καμία συμπόνια για τους μελλοθανάτους.                                                                                     

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, είχαμε συνηθίσει τις νέες μορφές νοσημάτωνκαι ιών που επιτίθεντο στον άνθρωπο να βρίσκουν την ιατρική κοινότητα έτοιμη να τα αντιμετωπίσει, είτε εντοπίζοντας τα αίτια(τρελές αγελάδες), είτε να τα απομονώσει από τον άνθρωπο(νόσος των πουλερικών), είτε να τα πολεμήσει με τα γνωστά χάπια της φαρμακευτικής εταιρείας του πρώην υπουργού άμυνας των ΗΠΑ κ. Ράμσφελντ(γρίπη των χοίρων), αφήνοντας βέβαια υπόνοιες στους υποψιασμένους για οικονομικά παιχνίδια των φαρμακοβιομηχανιών.                                                                                                                                      

Σήμερα η Διεθνής Κοινότητα δεν έχει να κάνει μ’ έναν νέο ιό. Ο έμπολα ήταν γνωστός και είχε απομονωθεί. Τι συνέβη και ξέφυγε κανείς δεν ξέρει(ή μήπως ξέρει;). Το βέβαιο είναι ότι στη Λιβερία, τη Σιέρα Λεόνε, τη Γουϊνέα, τα ανθρώπινα θύματα του ιού ξεπέρασαν τις 4.500 χιλιάδες. Η ιδιόμορφη «καραντίνα» που τους έχει επιβληθεί από τις άλλες χώρες θυμίζει την πόλη του Οράν από το γνωστό μυθιστόρημα του Αλμπέρ Καμύ η Πανούκλα.             

«Στο αποκλεισμένο Οράν η πανούκλα(έμπολα) θερίζει και τα συνεργεία καθαρισμού δουλεύουν νύχτα μέρα». Ο πάτερ Πανελού βγήκε να κηρύξει από τον άμβωνα «Αν σήμερα βρίσκεστε αντιμέτωποι με την πανούκλα(έμπολα), είναι επειδή σήμανε η ώρα να σκεφτείτε… Και συνεχίζει παρακάτω… «Μέσα στον απέραντο σιτοβολώνα του σύμπαντος, η αμείλικτη μάστιγα θα χτυπήσει την ανθρώπινη σοδειά».                                                                               

Σ’ αυτό το εφιαλτικό τοπίο του Έμπολι και του Οράν εξελίσσεται η νόσος και το ανθρώπινο δράμα. Ας ελπίσουμε ο Κύριος μην αποστρέψει το βλέμμα του αφ’ ημάς. Ο Χριστός να μην σταματήσει στον ΕΜΠΟΛΑ…                                                                                                                                      

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                                 

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.