Φταίει το ζαβό το ριζικό μας ή Φταίει το κεφάλι το κακό μας! (Γράφει ο Αθανάσιος Τολιόπουλος)

Αχρείαστη βία. Προπηλακισμοί και χημικά σε μια ειρηνική διαμαρτυρία.

Ο ερχομός του Πρωθυπουργού επιβεβαίωσε με τον πιο οδυνηρό τρόπο

την αδυναμία ουσιαστικής αντίδρασης των συνδικάτων και των φορέων της περιοχής μας.

Για να έχει επιτυχία μια κινητοποίηση απαιτείται:

1. Να είναι μαζική και να έχει μεγάλη συμμετοχή από τους εργαζόμενους

2. Να εκθέσει με σωστό και κατανοητό τρόπο τα δίκαια αιτήματα της.

Στο πρώτο αποτύχαμε, γιατί η κινητοποίηση μετατράπηκε σε κινητοποίηση συνδικαλιστών και αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε και να σταματήσουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα εάν θέλουμε να βοηθήσουμε το συνδικαλιστικό κίνημα.

Δεν μπορεί η ανάλυση μας να περιορίζεται στο ότι φταίνε οι άλλοι, εκτός από εμάς, να μεταθέτουμε την ευθύνη, μόνο για να καλύψουμε την δικιά μας αδυναμία ή την ενδεχόμενη απροθυμία να αγωνιστούμε, στους ανέργους, στους εργαζόμενους, στους φορείς, στους  καταστηματάρχες, στην  κοινωνία.

Όσον αφορά το δεύτερο, τα δίκαια αιτήματα δεν προβλήθηκαν καθόλου λόγω της παραπάνω αδυναμίας.

Τα αποτελέσματα όμως της βίαιας απολιγνιτοποίησης είναι πλέον ορατά με την απώλεια 4.000 θέσεων εργασίας και την πρόβλεψη να χαθούν επιπλέον 20.000 το επόμενο διάστημα. Μέχρι σήμερα δεν δημιουργήθηκε ούτε μια θέση εργασίας, γι΄ αυτό και η μεγάλη οικονομική μετανάστευση και η μείωση του πληθυσμού στην Δυτ. Μακεδονία, κάτι που, λογικά, θα φανεί και από την απογραφή.

Η κυβέρνηση που έχει την ευθύνη των αποφάσεων οφείλει να προτείνει λύσεις πέρα από βαρύγδουπα λόγια και να αναλάβει το οικονομικό και κοινωνικό κόστος αυτών και όχι μόνο να απαλλάσσει την ΔΕΗ από το κόστος αποκατάστασης των ορυχείων, τα οποία παραχωρούνται έναντι ενός ευρώ στο Ελληνικό δημόσιο.
Δηλαδή η απολιγνιτοποίηση έγινε για την σωτηρία της ΔΕΗ, όπως έγραψα σε παλαιότερο άρθρο.
Η περιοχή, όμως; Οι επιχειρήσεις, οι μικρομεσαίοι, οι άνεργοι όλοι μαζί στον Καιάδα;
Στην κινητοποίηση της Παρασκευής 26/11 που συμμετείχαμε δεν καταφέραμε να περάσουμε το ένα και μοναδικό μήνυμα:

Να μπει φρένο στην απολιγνιτοποίηση, για να δοθεί χρόνος να προετοιμαστεί η περιοχή για να γίνει όσο το δυνατόν πιο δίκαια η μετάβαση.

Η ρήξη, βέβαια, απαιτεί δυνάμεις αποφασισμένες να διεκδικήσουν λύσεις για την περιοχή μας που, δυστυχώς, φαίνεται ότι δεν υπάρχουν.

Μεταξύ των Σωματείων στην κινητοποίηση συμμετείχε το σωματείο της ΔΕΥΑΚ με κύρια αιτήματα:
1. Παράταση της λειτουργίας των μονάδων του ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου μέχρι να ολοκληρωθούν τα έργα της τηλεθέρμανσης
2. Χρηματοδότηση των ιδίων κεφαλαίων που απαιτούνται για τα έργα της διασύνδεσης με τις νέες μονάδες στον ΑΗΣ καρδιάς, αφού η ΔΕΥΑΚ προχωράει σε επενδυτικό πλάνο όχι από επιχειρησιακό σχεδιασμό αλλά λόγω της Κυβερνητικής απόφασης για την απολιγνιτοποίηση.
3. Να ενταχθεί η Δ.Ε.Υ.Α.Κ. στην χρηματοδότηση από το Ταμείο Ενεργειακής Μετάβασης για να καλυφθεί το αυξημένο κόστος των τηλεθερμάνσεων λόγω της ενεργειακής κρίσης.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει ανεκτό άλλες επιχειρήσεις, με το ίδιο αντικείμενο εργασιών, να χρηματοδοτούνται και ορθά από την Κυβέρνηση και άλλες να οδηγούνται σε αδιέξοδα, όταν όλες χωρίς καμιά εξαίρεση υφίστανται τις ίδιες συνέπειες από την απολιγνιτοποίηση και την ενεργειακή κρίση.
Εκτός εάν η Κυβέρνηση επιθυμεί να μας καταστήσει όλους προβληματικούς και έπειτα ν’ αποφασίσει να μας χρηματοδοτήσει.

Η μέχρι τώρα τακτική της σ’ αυτό το συμπέρασμα μας οδηγεί.

Μακάρι να κάνουμε λάθος, αλλά δεν θα περιμένουμε να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί.

Χρέος όλων μας είναι ν΄ αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να διατηρήσουμε αλώβητη την τηλεθέρμανση.

Είναι ένα αγαθό που δεν μας χαρίστηκε και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας το στερήσει.

Αθ. Τολιόπουλος

Αντ/δρος ΠΟΕ- ΔΕΥΑ