«Οι κρίσεις γεννάνε Κροίσους» Αριστοτέλης Ωνάσης (του Πασχάλη Τσολάκη)

Ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες… Έτσι ξεκινούσε το δημοτικό τραγούδι των σκλαβωμένων. Περίμεναν το Μόσκοβο με το σεφέρι που δεν ήρθε ποτέ.

Οι σκλαβωμένοι πάντα περιμένουν μια άνοιξη, και ο ποιητής έγραψε «Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες». 

Κάποιοι κίνησαν να βρούνε την άνοιξη, αλλά άγρια μηχανοκίνητα πουλιά τους καθηλώσανε. Άρχισαν ύστερα να βαδίζουν μέσα στην νύχτα. Τώρα τους καθήλωσε η τρομακτική φωνή. Αλτ! Τις εί;

Ήρθε ο φόβος και σάρωσε τα πάντα. Απλώθηκε σαν σάβανο και τα σκέπασε. Ο φόβος και ο τρόμος έφτασε τον άνθρωπο στα όρια της αυτοκαταστολής, της αυτολογοκρισίας, της αυτόϋπακοής. Έγινε ο άνθρωπος συνήγορος της χειραγώγησης. (Ω! Φεύ! Παίδες Ελλήνων).

Πήραν οι ειδικοί τον ενστικτώδη φόβο για την αυτοσυντήρηση και τον μετέτρεψαν στο πιο δυναμικό όπλο, στην πιο φονική μηχανή και στο πιο ακαριαίο αναισθητικό της λογικής και της αξιοπρέπειας.

Ο τρόμος οδηγεί την ψυχολογία του ανθρώπου σε αρνητικά πρόσημα και ο δείκτης διάθεσης ζωής πιάνει πάτο. Λειτουργεί σαν μια αλλιώτικη σεισμική δόνηση. Σχίζεται η ψυχή και δημιουργούνται μεγάλα ρήγματα, και ψάχνει ο άνθρωπος απεγνωσμένα γέφυρες να επικοινωνήσει με τα δικά του σκόρπια κομμάτια.

Να είστε πολύ φοβισμένοι, λέει η εξουσία, και να γνωρίζετε πως εγώ είμαι η θεραπεία και κανείς άλλος. Κι αυτό το όπλο το χρησιμοποιούν αδίστακτα.

Ο φόβος ναρκώνει τη συνείδηση, συρρικνώνει την κρίση, ακρωτηριάζει τα συναισθήματα και δημιουργεί αγέλες ανθρώπων, που αναζητούν ασφάλεια στους ισχυρούς. Δημιουργείται μία μάζα, μια αγέλη εξουδετερωμένων ανθρώπων.

Ο φόβος ανοίγει εργοστάσια, κατασκευάζει σιωπές. Συσκευάζει πόνο. Πάνε καλά οι πωλήσεις. Ύστερα οι μετοχές εκτινάσσονται από τις μεταναστευτικές ροές, τα χιλιάδες κρούσματα του ιού και αύριο από τα πεφταστέρια που θα αρχίσουν να πέφτουν σωρηδόν στη γη…

Ο φόβος είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης. Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας. Φόβος παντού. Γιατί ο φόβος «συμμορφώνει». Γιατί ο φόβος καθηλώνει.

Μια αλλιώτικη εσωτερική «Ιθάκη» χρειάζονται οι άνθρωποι για να μπορέσουν να απεξαρτηθούν από το εξουσιαστικό «όπιο» της χειραγώγησης και της υποταγής.

Άκρα του τάφου σιωπή στη χώρα βασιλεύει…

Και η χώρα ένα απέραντο φρενοκομείο που έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Χάθηκαν οι φάροι των κοινωνιών, όπως ήταν οι διανοούμενοι, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, οι ποιητές (με αξίες άλλων εποχών), αλλά και οι πολιτικοί με όραμα, ήθος, αρετή και ανθρωπισμό. Πραγματικοί ηγέτες δηλαδή.

Δυσοίωνα σημάδια για το μέλλον των ανθρώπων και των κοινωνιών. Η ιδιάζουσα και ιδιόμορφη «φασιστικού» τύπου διακυβέρνηση πλησιάζει με την ανοχή και συνενοχή των Αριστερών και των προοδευτικών ηγεσιών.

Αυτήν την χώρα, την Ελλάδα, την κόρη του πνεύματος και της σοφίας, οι πολιτικοί της, την κατάντησαν εκδιδόμενη πόρνη και οι ίδιοι νταβατζήδες της, με ποσοστά.

Για αυτό και η επίκληση του ποιητή,

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και Μυρσίνη εσύ δοξαστική - μη παρακαλώ σας - μη λησμονάτε την χώρα μου.

«Η μοίρα μας παρ’ όλ’ αυτά, βρίσκεται στα χέρια μας». Ελύτης