Κακοφορμισμένος καπιταλισμός (του Θανάση Σκαμνάκη)

Η εικόνα είναι μιας εκτεταμένης παρακμής. Όπου οι κυρίαρχοι αναζητούν περιεχόμενο ζωής σε εκμαυλισμένη τρυφηλότητα, σε εκκεντρικότητες και ακραίες ριψοκινδυνεύσεις

, ενώ οι κάτω εκλιπαρούν για μερικά γραμμάρια φροντίδας, αποδοχής, παρουσίας, ακόμη και ψωμιού. Δεν είναι καπιταλισμός, μόνο. Είναι ακόμη περισσότερο (ή χειρότερα), ένας καπιταλισμός της καταστροφής. Αδύναμος να συντηρήσει πλέον ένα νόημα ζωής, συντηρεί την ύπαρξή του αφαιρώντας νόημα από εκείνους που μπορούν να τον αμφισβητήσουν.

Εφευρίσκει τεχνολογικές καινοτομίες που τις στρέφει για να παρακολουθούν και να ελέγχουν τις ζωές. Καταναλώνει πέραν των ορίων και αναγκών. Αγγίζει την ύλη και τη μετατρέπει σε χρυσάφι, και χάνει την ικανότητα να ζήσει. Απλώνει βία σε όλο το μήκος και το βάθος.

Ας βάλουμε μόνο σε μια σελίδα ειδήσεις της τρέχουσας εβδομάδας.

Το κύκλωμα μαστροπείας στη Θεσσαλονίκη, ο παπάς που κακοποιεί μια ανήλικη μέσα στην εκκλησία, ο νταής που ξυλοκοπεί μέχρι θανάτου τη γυναίκα του, η αποκαλύψεις για άλλα κυκλώματα μαστροπείας, η γιατρός στο νοσοκομείο της Βέροιας που καταγγέλλει τον επίσης γιατρό σύζυγό της για κακοποίηση, οι  αποκαλύψεις για συγκαλύψεις καταγγελιών. Ανθολόγηση είναι, δεν είναι όλα. 

Καθημερινή βία, σεξουαλική, συναισθηματική, οικογενειακή, αστυνομική κ.ο.κ.

Τόσο καθημερινή, που αν μιλάς ή γράφεις γι’ αυτά εκλαμβάνεται ως κοινοτοπία. Πιθανόν και μια ανέξοδη ηθικολογία. Καθώς τα συνηθίσαμε: «και σας μιλώ γι’ αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτε που να μην το συνηθίσατε·».

Συνεπώς, τα προσπερνάμε με μια λιγότερη ή περισσότερη οργή. Κι αφού οργιστούμε, όταν, επιστρέφουμε στην αδυναμία μας. Μα τι μπορούμε να κάνουμε; Πως μπορεί ν’ αλλάξει η κατάσταση; Κάτι η ανθρώπινη φύση, που είναι εγωιστική, ατομιστική, σχεδόν απάνθρωπη, κάτι η δύναμη του κόσμου που είναι ανίκητος, κάτι η βλακεία που μεγαλώνει καθώς περιορίζονται τα πεδία εξάσκηση του νου, κάτι η συνήθεια και η κούραση, κάτι οι ταινίες καταστροφής όπου προμηνύουν τα ακόμη χειρότερα που έρχονται, κάτι η Αριστερά που γυρεύει να βρει ένα νήμα κι όλο δεν το βρίσκει, όλο και λιγότεροι βγαίνουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τις γυναίκες που βιάζονται ή δολοφονούνται, τους εργάτες που πεθαίνουν είτε από ατυχήματα είτε από τη ζωή τους την ίδια, τους νέους που μεταναστεύουν ή μακελεύονται σε πεδία καθημερινών βολών (σχολείων, εργοστασίων, γραφείων, ανεργίας, έλλειψης…).

Τα όσα αποκαλύπτονται για το κύκλωμα, σπείρα, εγκληματική τρομοκρατική οργάνωση της Θεσσαλονίκης δεν αιφνιδιάζουν κανέναν. Ο αιφνιδιασμός έγκειται στο πως βρήκε το θάρρος μια κοπέλα να αποκαλύψει τα συμβάντα. Τώρα το λέμε θάρρος αυτό – το αυτονόητο! Οι μόνοι που πέφτουν από τα σύννεφα, επί του προκειμένου είναι οι ίδιοι οι ποικίλοι, εκεί και αλλού, δράστες που έχουν μάθει στην ατιμωρησία της επωνυμίας και της ευμάρειάς τους με την οποία αγοράζουν τη σιωπή, οι εθισμένοι στην κακοποίηση κακοποιούμενοι, τα κανάλια της πανηγυρικής διάβρωσης (και της προπαγάνδισης του εθισμού μας).

Στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ οι παρόμοιες με της Θεσσαλονίκης συνάξεις είναι γνωστές. Συζητούνται μεταξύ των άλλων σε καθημερινές ανταλλαγές κουτσομπολιών για τα συμβαίνοντα στο άστυ. Ήδη, όταν ξέσπασε το προηγούμενο σκάνδαλο, με ηθοποιούς και άλλους «επώνυμους», από στόμα σε στόμα λέγονταν μεγάλα ονόματα που εμπλέκονται, αλλά που είναι απρόσβλητα. Μερικά μπορεί να είναι υπερβολές, κακίες, αντιπαλότητες. Αλλά, ονόματα επανέρχονται, περιστατικά κοινοποιούνται, άνθρωποι καταστρέφονται. Τόσο φτηνή που έγινε η ζωή, απλώς μια προβολή σ’ ένα κανάλι, ένα σαρβάιβορ, μια εικόνα στο ίνσταγκραμ…   

Όταν ο Μαρξ έγραφε για την αλλοτρίωση στον καπιταλισμό, μιλούσε για τα δημιουργήματα του ανθρώπου που γίνονται ξένα και εν τέλει εχθροί του. Η εργασία γίνεται εμπόρευμα, το εμπόρευμα στρέφεται κατά του δημιουργού του, οι ανθρώπινες σχέσεις εμπορευματικοποιούνται και ο έρωτας γίνεται εμπορική ανταλλαγή. Κι όμως, ακόμη τότε ο καπιταλισμός που ανέτελλε μπορεί να φαινόταν ακόμα και ειδυλλιακός. Είχε μπροστά του μεγάλο δρόμο να διανύσει και δυνατότητες να κουκουλώνει τις πληγές του.

Τώρα κακοφορμίζει, σαπίζοντας τους ανθρώπους.

ΠΗΓΗ: www.kommon.gr