9 Μάη 1945: Η μέρα της αντιφασιστικής νίκης με την κόκκινη σημαία καρφωμένη στην καρδιά του ναζιστικού κτήνους (1) | Επιμέλεια Νίκος Δινόπουλος

Πηγή για τις πληροφορίες που περιέχονται στο κείμενο είναι το βιβλίο «Stalin: The History and Critique of a BlackLegend» του DomenicoLosurdo

 

 9 Μάη 1945, η μέρα που υπογράφηκε η άνευ όρων συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας. Στις 2 του Μάη 1945, η Κόκκινη Σημαία καρφώθηκε στην καρδιά του κτήνους και υψώθηκε στη Γερμανική Βουλή (Ράιχσταγκ). Αυτή η μέρακαι η φωτογραφίαμε την κόκκινη σημαίακαρφωμένηστην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγισε ανεξίτηλα την ιστορία και τη νίκη απέναντι στο κτήνος του φασισμού. Είναι η μέρα που στοιχειώνει τις αστικές τάξεις, τους κεφαλαιοκράτες και τους απολογητές του σάπιου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Δεν το αποδέχονται και δεν πρόκειται να το ξεπεράσουν παρά τις καλά πληρωμένες και οργανωμένες προσπάθειες παραχάραξης - ανασκολόπισης - αναθεώρησης της ιστορίας.Τα «γεγονότα είναι πεισματάρικα».Μάταια επιχειρούν να ακυρώσουν, να συκοφαντήσουν τη μεγάλη συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ) στη νίκη ενάντια στον ναζισμό - φασισμό ανασκολοπίζοντας την ιστορία.

«Πάνω από 30 εκατομμύρια ήταν οι ανθρώπινες θυσίες της Σοβιετικής Ένωσης μαζί με τους ανάπηρους και τους τραυματισμένους. 20 εκατομμύρια ήταν οι νεκροί της, αντίστοιχα, οι νεκροί της Βρετανίας ανέρχονταν σε 375.000. Των ΗΠΑ σε 405.000.

Τρομακτικές ήταν και οι καταστροφές που υπέστη η ΕΣΣΔ: 1.710 πόλεις μετατράπηκαν σε σωρούς ερειπίωναπό τους ναζί. Κάηκαν 70.000 χωριά και κεφαλοχώρια. Καταστράφηκαν ολοκληρωτικά ή εν μέρει 32.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις και 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών. Καταληστεύτηκαν 98.000 κολχόζ, 5.000 σοβχόζ και μηχανοτρακτερικοί σταθμοί, χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, ανώτερα ιδρύματα και βιβλιοθήκες.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ' αυτό που δαπάνησαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.

Αυτά πρόσφερε η ΕΣΣΔ στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η σχέση του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: Σχέσεις που τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα! Αυτή είναι η αμείλικτη ιστορική αλήθεια»[1].

Μετά την ήττα του ταξικού επαναστατικού κινήματος και την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» φαίνεται λογικό αυτό το ανεξίτηλο ιστορικό γεγονός να είναι «καρφί στο μάτι» της κυρίαρχης πολιτικής και ιδεολογίας. Ανθεί «η θεωρία των δύο άκρων», του «μαύρου και κόκκινου ολοκληρωτισμού» που εξισώνει τον ναζισμό και τον κομμουνισμό, που εδώ και χρόνια επεξεργάστηκε η «Μαύρη Βίβλος» της ΕΕ και βεβαίως η καταδίκη του «δεξιού και αριστερού εξτρεμισμού» και «της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται»…

Στο βιβλίο «Stalin: The History and Critique of a BlackL egend» ο Domenico Losurdo γράφει και για το ιστορικό της «θεωρίαςτων δύο άκρων»:

«Για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, σε κύκλους που ξεπερνούσαν κατά πολύ το κομμουνιστικό κίνημα, η χώρα με επικεφαλής τον Στάλιν και τον ίδιο τον Στάλιν μπορούσε να απολαμβάνει το ενδιαφέρον, τη συμπάθεια, το σεβασμό και, μερικές φορές, ακόμη και το θαυμασμό. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ομιλία του στο Fulton που ξεκίνησε επίσημα τον Ψυχρό Πόλεμο, ο Τσόρτσιλ μεταξύ άλλων είπε: «Τρέφω μεγάλο θαυμασμό και σεβασμό για τον θαρραλέο ρωσικό λαό και για τον σύντροφό μου στον καιρό του πολέμου, τον στρατάρχη Στάλιν»[2]. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος γινόταν όλο και πιο έντονος, η ρητορική γινόταν όλο και πιο σκληρή. Ωστόσο, το 1952, ένας σπουδαίος Βρετανός ιστορικός που είχε εργαστεί στο Υπουργείο Εξωτερικών, ο Άρνολντ Τόινμπι, μπορούσε ακόμα να συγκρίνει τον Σοβιετικό ηγέτη με «έναν λαμπρό άνθρωπο: τον Μέγα Πέτρο. Ναι, «η δοκιμασία της μάχης κατέληξε να δικαιολογεί την τυραννική ορμή προς τον τεχνολογικό εκδυτικισμό που πραγματοποίησε ο Στάλιν, όπως ακριβώς είχε συμβεί νωρίτερα με τον Μέγα Πέτρο». Συνέχισε να τη δικαιολογεί ακόμη και μετά την ήττα του Τρίτου Ράιχ: μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η Ρωσία για άλλη μια φορά «χρειαζόταν μια αναγκαστική πορεία για να φτάσει στο τεχνολογικό επίπεδο της Δύσης» που για άλλη μια φορά «ξέφυγε μπροστά»[3].

«Εντυπωσιακές εκδηλώσεις πένθους συνόδευσαν το θάνατο του Στάλιν. Στο θάνατό του, «εκατομμύρια άνθρωποι συνωστίστηκαν στο κέντρο της Μόσχας αποδίδονταςτον τελευταίο φόρο τιμής στον ηγέτη. Στις 5 Μαρτίου 1953, «εκατομμύρια πολίτες έκλαψαν για την απώλειά του σαν να θρηνούσαν για κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο»[4]. Το γενικευμένο πένθος ξεπέρασε τα σύνορα της ΕΣΣΔ: «Πολλοί έκλαιγαν καθώς περιδιάβαιναν τους δρόμους της Βουδαπέστης και της Πράγας».

«Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, στο Ισραήλ το πένθος ήταν επίσης ευρέως διαδεδομένο: «Όλα τα μέλη του MAPAM, ανεξαιρέτως, έκλαψαν» και αυτό ήταν ένα κόμμα στο οποίο ανήκαν "όλοι οι βετεράνοι ηγέτες" και "σχεδόν όλοι οι πρώην μαχητές"».

«Στη Δύση, δεν είναι μόνο οι ηγέτες και τα μέλη κομμουνιστικών κομμάτων που έχουν δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση καιαποτίουν φόρο τιμής στον εκλιπόντα ηγέτη. Ένας ιστορικός (IsaacDeutscher) που ήταν ένθερμος θαυμαστής του Τρότσκι, έγραψε ένα μοιρολόγι γεμάτο αναγνωρίσεις:

Μετά από τρεις δεκαετίες, το πρόσωπο της Σοβιετικής Ένωσης έχει μεταμορφωθεί πλήρως. Αυτό που είναι ουσιαστικό για τις ιστορικές ενέργειες του σταλινισμού είναι το εξής: βρήκε μια Ρωσία που δούλευε τη γη με ξύλινα άροτρα και την άφησε ως ιδιοκτήτη της ατομικής βόμβας. Ανύψωσε τη Ρωσία σε δεύτερη βιομηχανική δύναμη στον κόσμο, και δεν είναι απλώς ζήτημα υλικής προόδου και οργάνωσης. Ένα παρόμοιο αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς μια μεγάλη πολιτιστική επανάσταση κατά την οποία μια ολόκληρη χώρα έχει σταλεί στο σχολείο για να λάβει εκτεταμένη εκπαίδευση.

Συνοψίζοντας, παρά το γεγονός ότι εξαρτάται και εν μέρει παραμορφώνεται από την ασιατική και δεσποτική κληρονομιά της τσαρικής Ρωσίας, στην ΕΣΣΔ του Στάλιν «το σοσιαλιστικό ιδεώδες έχει μια έμφυτη και στέρεη ακεραιότητα».

Σε αυτή την ιστορική αποτίμηση δεν υπήρχε πλέον χώρος για τις σκληρές κατηγορίες του Τρότσκι που απευθύνονταν στον εκλιπόντα ηγέτη. Τι νόημα είχε να καταδικάσει κανείς τον Στάλιν ως προδότη των ιδανικών της παγκόσμιας επανάστασης και ως συνθηκολόγο θεωρητικό του σοσιαλισμού σε μια χώρα, σε μια εποχή που η νέα κοινωνική τάξη είχε επεκταθεί στην Ευρώπη και στην Ασία και είχε σπάσει «το εθνικό της κέλυφος;»[5]

«Χλευασμένος από τον Τρότσκι ως «μικρός επαρχιώτης που στριμώχτηκε στα μεγάλα παγκόσμια γεγονότα, σαν ένα αστείο της ιστορίας»[6], το 1950 ο Στάλιν είχε γίνει, κατά τη γνώμη ενός επιφανούς φιλοσόφου (AlexandreKojève), η ενσάρκωση του εγελιανού πνεύματος του κόσμου και κλήθηκε να ενώσει και να οδηγήσει την ανθρωπότητα, καταφεύγοντας σε ενεργητικές μεθόδους, συνδυάζοντας στην πράξη σοφία και τυραννία»[7].

«Έξω από τους κομμουνιστικούς κύκλους ή την κομμουνιστική αριστερά, παρά τον κλιμακούμενο Ψυχρό Πόλεμο και τον συνεχιζόμενο θερμό πόλεμο στην Κορέα, ο θάνατος του Στάλιν έφερε σε μεγάλο βαθμό «σεβασμό» ή «ισορροπημένα» μοιρολόγια στη Δύση. Εκείνη την εποχή, «θεωρούνταν ακόμα ένας σχετικά καλοήθης δικτάτορας και μάλιστα πολιτικός, και στη λαϊκή συνείδηση ​​παρέμενε η στοργική ανάμνηση του «θείου Τζο», του μεγάλου ηγέτη της εποχής του πολέμου που είχε οδηγήσει τον λαό του στη νίκη επί του Χίτλερ και είχε βοηθησει να σωθεί η Ευρώπη από τη ναζιστική βαρβαρότητα»[8].

«Ο άνθρωπος που στην εποχή του υποστήριξε τη στρατιωτική επέμβαση κατά της χώρας που προέκυψε από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, επανειλημμένα εκφράστηκε για τον Στάλιν με τα ακόλουθα λόγια: «Μου αρέσει αυτός ο άνθρωπος»[9]. Με την ευκαιρία της Διάσκεψης της Τεχεράνης τον Νοέμβριο του 1943, ο Βρετανός πολιτικός είχε επαινέσει τον Σοβιετικό ομόλογό του ως «Μέγα Στάλιν»: ήταν άξιος κληρονόμος του Μεγάλου Πέτρου· έσωσε τη χώρα του, και την προετοίμασε για να νικήσει τους εισβολείς[10]. Ορισμένες πτυχές είχαν επίσης γοητεύσει τον AverellHarriman, τον Αμερικανό πρεσβευτή στη Μόσχα μεταξύ 1943 και 1946, ο οποίος πάντα ζωγράφιζε θετικά τον Σοβιετικό ηγέτη σε ό,τι αφορά τα στρατιωτικά ζητήματα: «Μου φαίνεται καλύτερα ενημερωμένος από τον Ρούσβελτ και πιο ρεαλιστικός από τον Χίτλερ, ως ένα βαθμό είναι ο πιο αποτελεσματικός ηγέτης του πολέμου»[11].

«Δεν ήταν λιγότερο ισχυρό ή ασυνήθιστο το κύρος που απολάμβανε και συνέχιζε να απολαμβάνει ο Στάλιν μεταξύ των μεγάλων διανοουμένων. Ο Χάρολντ Τζ. Λάσκι, ένας διάσημος υποστηρικτής του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος, μιλώντας το φθινόπωρο του 1945 με τον Νορμπέρτο ​​Μπόμπιο, είχε δηλώσει ότι είναι «θαυμαστής της Σοβιετικής Ένωσης» και του ηγέτη της, περιγράφοντάς τον ως κάποιον «πολύ σοφό»[12]. Την ίδια χρονιά, η HannahArendt έγραψε ότι η χώρα με επικεφαλής τον Στάλιν διακρίθηκε για τον «εντελώς νέο και επιτυχημένο τρόπο αντιμετώπισης και επίλυσης εθνικών συγκρούσεων, οργάνωσης διαφορετικών λαών στη βάση της εθνικής ισότητας»· ήταν ένας τύπος μοντέλου, ήταν κάτι που «θα έπρεπε να προσέξει κάθε πολιτικό και εθνικό κίνημα»[13].

«Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από την «εποχή του φασισμού, των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καπιταλιστικής παρακμής», ο CarloRosselli έθεσε το παράδειγμα μιας χώρας που, παρόλο που απέχει πολύ από τον στόχο ενός ώριμου δημοκρατικού σοσιαλισμού, είχε αφήσει πίσω τον καπιταλισμό και αντιπροσώπευε «ένα κεφάλαιο ανεκτίμητων εμπειριών» για όσους δεσμεύτηκαν για την οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας: «Σήμερα, με την τεράστια ρωσική εμπειρία [...] μπορούμε να αξιοποιήσουμε έναν τεράστιο όγκο θετικού υλικού. Όλοι γνωρίζουμε τι αντιπροσωπεύει η σοσιαλιστική επανάσταση και η σοσιαλιστική οργάνωση της παραγωγής»[14].

 

---

[1]Ριζοσπάστης 9 Μάη 1945,Η ήττα του φασιστικού - ιμπεριαλιστικού άξονα

[2] Churchill (1974), p. 7290.

[3] Toynbee (1992), pp. 18-20.

[4] Medvedev (1977), p. 705; Zubkova (2003), description taken from photo number 19 and 20.

[5]Deutscher (1972a), pp. 167-169.

[6] Trotsky (1962), p. 170.

[7]Kojève (1954).

[8] Roberts (2006), p. 3.

[9]Roberts (2006), p. 273.

[10] In Fontaine (2005), p. 66; referencing a book by Averell Harriman and Elie Abel.

[11] In Thomas (1988), p. 78.

[12]Bobbio (1997), p. 89.

[13] Arendt (1986b), p. 99.

[14] Ibid. pp. 301, 304-306, and 381.