Θάνατος Βασίλη Λογοθετίδη: «Τι σιχαμένο αστείο»

“Η αποψινή παράσταση δε θα γίνει λόγω αιφνίδιου θανάτου του Βασίλη Λογοθετίδη”. Η σύντομη αυτή ανακοίνωση βρίσκεται

κολλημένη στο τζάμι του θεάτρου “Λογοθετίδη” το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 1960. Η είδηση είναι τόσο απίστευτη, που κάποιος σχίζει το πρόχειρο χαρτόνι συμπληρώνοντας με θυμό : “Τι σιχαμένο αστείο”.

Κι όμως, λίγες ώρες πριν, στις 5.45 το απόγευμα, η γυναίκα που τον βοηθάει στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο, τον βρίσκει νεκρό από ανακοπή καρδιάς μέσα στο μπάνιο, ενώ ο γιατρός που καλείται να βοηθήσει απλά διαπιστώνει τον θάνατό του. Ο μεγάλος ηθοποιός πάσχει από καρδιακό πρόβλημα και δύο χρόνια πριν, έχει εισαχθεί στην κλινική Σμπαρούνη για το ίδιο θέμα. 

Αυτοί που τον γνωρίζουν όμως, ξέρουν πως πραγματική αιτία θανάτου, είναι αυτό που συμβαίνει δύο βράδια πριν στο ομώνυμο θέατρο. Τότε, ο κορυφαίος πρωταγωνιστής, φεύγοντας από τη σκηνή της παράστασης “Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα”, δεν εισπράττει το σύνηθες γι αυτόν ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού. Για ένα θεατράνθρωπο όπως ο Λογοθετίδης, το πηγαίο χειροκρότημα, έρχεται τόσο φυσικά όπως το ταλέντο του. Εκείνη τη βραδιά, λέει χαμογελώντας πικρά στη συμπρωταγωνίστρια του Ίλια Λυβικού :“Είδες τι έγινε απόψε; Δε με γνώρισαν Ίλια. Δε με γνώρισαν. Ξέρεις κάτι Ίλια; Νομίζω ότι είναι η αρχή του τέλους”.

Ο Λογοθετίδης πηγαίνει την άλλη μέρα στις πρόβες του καινούργιου έργου “Ο τελευταίος τίμιος” που θ’ ανέβαζε σε μια εβδομάδα, πικραμένος και καταβεβλημένος. Μια ώρα πριν τον θάνατό του, δίνει την τελευταία τηλεφωνική συνέντευξη.

Ο δημοσιογράφος κάνει τη χιουμοριστική έρευνα “Εδώ διάστημα”, όπου ζητώντας από τον Λογοθετίδη συνέντευξη μετά τη βραδινή του παράσταση, λαμβάνει μια απίστευτα προφητικά τραγική απάντηση :“…Πάντως θα προσπαθήσω να σας τη δώσω απόψε, γιατί μέχρι τη Δευτέρα μπορεί να μου ζητήσει και κανένας άλλος να κάνω κανένα σχετικό ταξίδι”. Έτσι και έγινε…

Την παγωμάρα της επόμενης ημέρας, περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο ο Μάριος Πλωρίτης σε άρθρο του για τον μεγάλο απόντα :“Ορφάνεψε από προχθές το γέλιο στην Ελλάδα. Η μεγάλη νερομάνα του κεφιού στέρεψε ξαφνικά, ο πατέρας της σκηνικής χαράς βουβάθηκε για πάντα, ο ακούραστος σπορέας της ψυχικής ευφορίας σωριάστηκε καταγής… Όσο οδυνηρή ήταν προχθές το βράδυ η είδηση, άλλο τόσο έμοιαζε απίστευτη. Πώς να φανταστεί το Βασίλη Λογοθετίδη ασάλευτο, σιωπηλό, ανέκφραστο ;”

Με προσωπική απόφαση του τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, η κηδεία γίνεται δημοσία δαπάνη στη Μητρόπολη Αθηνών, η ταφή στο Α Νεκροταφείο, σε χώρο που παραχωρεί ο Δήμος, ενώ ο γλύπτης Νικόλας, λαμβάνει εκμαγείο του προσώπου και των χεριών του. Ο λαός της Αθήνας τιμά τον κορυφαίο καλλιτέχνη με πρωτοφανή συμμετοχή στη κηδεία, κάτι που μέχρι τότε συμβαίνει μόνο σε απώλειες πολιτικών, αλλά όχι καλλιτεχνών. 

 

Ίσως, οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου που συγκεντρώνονται στο κέντρο της πόλης εκείνο το μεσημέρι της 22 Φεβρουαρίου 1960, με το τελευταίο τους χειροκρότημα ζητούν συγνώμη από τον Βασίλη Λογοθετίδη για το χειροκρότημα που του στέρησαν  λίγες ημέρες πριν και που, όπως αποδείχτηκε, το είχε περισσότερο ανάγκη από τη ίδια του τη ζωή. Ίσως, γιατί ήταν η ίδια του η ζωή.