Οι Ιταλίδες της ζωής μου. (Βαρύς τίτλος κι αμφίσημος κατ’ αρχήν)
Του Β.Π. Καραγιάννη
1. Στην αρχή κι εδώ και πολλά χρόνια ήταν αυτή η καταπληκτική ηθοποιός Συλβάνα Μάγκανο στα έργα του Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Μια έντονα αισθησιακή ύπαρξη χωρίς καμιά εκρηκτική ομορφιά των καλλιστείων όμως σ’ αυτά τα έργα που την είδαμε (ιδίως το «Θεώρημα») μας έθελξε και μας κράτησε με την έντονη προσωπικότητά της. Την ξεχωρίζω από στον κήπο με τις ωραίες έως ωραιότατες του Ιταλικού σινεμά.
2. Για κάποια χρόνια ταξιδεύαμε στην Κάτω Ιταλία Ρέτζιο Καλαβρίας, στη Σικελία και στα ελληνόφωνα χωριά της άλλοτε Μ. Ελλάδος. Η γυναίκα μου πρωτοπόρος πανελλαδικά στις ανταλλαγές των σχολείων είχε στήσει εκεί μια νέα αποικία φιλίας, γνωριμίας εκτίμησης με συναδέλφους της. Σ’ αυτό το εύκρατο συναισθηματικά κλίμα έπαιρναν κι εμένα τα ραντίσματα μιας αγαπητικής παλίρροιας. Θυμάμαι πολλούς, πολλές θέλω να πω, φίλες της γυναίκας μου και με θυμούνται λίγες έως καμία και καλά κάνουν. Μια χρονιά, πάντα σ’ αυτό το πλαίσιο, ήμουν στην Αθήνα δια λόγους της υπηρεσίας των βιβλίων στην οποία ήμουν παρατημένος τότε, και μια παρέα από τις Ιταλίδες καθηγήτριες φίλες που ήταν ήδη στην Κοζάνη θέλησαν να επισκεφτούν την Αθήνα που την είχαν μεγάλη επιθυμία και ιδίως την Ακρόπολη. Τότε ...διετάχθην να ξεναγήσω το χαρούμενο και φλυαρολογούντα μικρό σμήνος. Οπως όπως. Ηξερα μόνον μια ιταλική λέξη «άκουα», το νερό δηλαδή, όπως το θυμόμουν από ένα πολεμικό ανέκδοτο. Τους «ξενάγησα» εν τούτοις. Κι αυτό άμα υπάρχουν κοινοί τόποι γνώσης ,θραύσματα λέξεων διαφόρων γλωσσών και καλή διάθεση και γίνεται η δουλειά. Από την εμπειρία μου αυτή με τις Ιταλίδες στην Αθήνα προέκυψε ένα σπαρταριστό διήγημα το «Τσιάο Νούντσια» στη συλλογή «Συγκεχυμένες αγάπες». Αρα πέρασαν και στην σκέψη μου κι ελαφρώς στην νοσταλγία μου.
3. α. Αυτή πρωτοήλθε στο γραφείο μου με την ώριμη κι αμήχανη ωραιότητα της πριν κάποια χρόνια.
β. Μου διάβασε στίχους της δειλά κατ’ αρχήν γεμάτη φόβους για την «ποιητική» της.
γ. Εγινε φανατική των εκδηλώσεων που διοργανώναμε διότι εκεί ένιωθε και νιώθει τον εαυτό της να ισορροπεί.
δ. Μετείχε σχεδόν σε όλες τις ποιητικές μας ακολουθίες κάθε Μάρτιο δίνοντας τον τόνο της τρυφερότητας σε μια άλλη μελωδική γλώσσα εκτός της ελληνικής.
ε. Εκδώσαμε το πρώτο ποιητικό της βιβλίο "Πινελιές αγάπης και νοσταλγίας” και τώρα το δεύτερο "Τα λουλούδια που αγαπήσαμε".
στ. Ηταν και παραμένει μια ποιητική αιθέρια αίσθηση Τι άλλο χρειάζεται για να γίνει η Σίμπα Μαρία Αμάμπιλε Αιμίλια Ναρντούτσι –Βαϊνά μια από τις αγαπημένες Ιταλίδες μου εδώ στην πόλη αν όχι σε καθημερινή βάση κι επικοινωνία, σίγουρα σε μια διαρκή εκτίμηση. Τις περισσότερες φορές νιώθει παρά καταλαβαίνει το λόγο στις εκδηλώσεις. Ομως ως ποιήτρια που είναι διαισθάνεται το κλίμα μπαίνει μέσα της ο όποιος ρυθμός και την εμποτίζει ανεξίτηλα όπως το σύνθημα γραμμένο με σπρέι πάνω σε μάρμαρο ποτίζει αυτό και χρειάζεται μια κάποια καταστροφή του για να σβήσει. - Αλλά και γιατί να σβήσει;
ΥΓ. Θραύσμα από την εισήγηση στην παρουσίαση του βιβλίου της Σίμπα Ναρντούτσι -Βαϊνά “Τα λουλούδια που αγαπήσσακαικαλαμε” που έγινε το Σάββατο 13 Δεκ. στο Λαογραφικό Μουσείο.
