Η «μικρή επανάσταση» στο Δημοκρατικό Κόμμα Ιταλίας (του Ρούλη Κοκελίδη)

«Μικρή επανάσταση», έτσι χαρακτήρισαν τις πρόσφατες αλλαγές στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος πολλοί αναλυτές, μεταξύ των οποίων η διευθύντρια της εφημερίδας

της εφημερίδας «Il Manifesto», Νόρμα Ραντζιέρι, και η γνωστή σχεδόν σε όλους μας Λουτσιάνα Καστελίνα, αυτή η εμβληματική προσωπικότητα της ιταλικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Η νεοεκλεγείσα γραμματέας Έλι Σλάιν, είναι μια νέα γυναίκα, αριστερή και φεμινίστρια, που αναπτέρωσε τις ελπίδες όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων για μια αλλαγή πορείας του Δημοκρατικού Κόμματος με βασική και αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα την κοινή πολιτική, την ενωτική αντιπολίτευση στην κοινωνία και στο Κοινοβούλιο. Η μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση της 4ης Μαρτίου στη Φλωρεντία με συμμετοχή της Έλι Σλάιν, του Κόντε (επικεφαλής του Κινήματος 5 Αστέρων), του γραμματέα της Ιταλικής Αριστεράς, Νικόλα Φρατοϊάνι, και του γενικού γραμματέα της συνδικαλιστικής οργάνωσης Cgil (Γενική Συνομοσπονδία Εργατών) Μαουρίτσιο Λαντίνι, αναπτέρωσε ελπίδες για κοινή αντιφασιστική δράση με στόχο μια δυναμική αλλαγή.

Η δημοκρατική Ιταλία αντιστέκεται, συμμετέχει, κινητοποιείται. Η μαζική συγκέντρωση της Φλωρεντίας ήταν η πρώτη πολιτική απάντηση της κοινωνίας στην ακροδεξιά διακυβέρνηση της Μελόνι, η οποία μέρα με τη μέρα ξεδιπλώνει τα φασιστικά χαρακτηριστικά της. Η ιταλική κοινωνία, οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως η Περιφέρεια Καλαβρίας, έχουν καταδικάσει την απαράδεκτη, κυνική, ανάλγητη πολιτική της κυβέρνησης που άφησε να πνιγούν πάρα πολλοί πρόσφυγες.

Το βασικό σύνθημα της μαζικής και ενωτικής διαδήλωσης, «ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ είναι ήδη εδώ, οφείλουμε να αντισταθούμε», είναι η φωνή της αντίστασης απέναντι στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της Ιταλίας – και όχι μόνο! Δυστυχώς η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν εφιάλτη που τον γνώρισε πολύ καλά στο παρελθόν και οι επιπτώσεις ήταν δραματικές και επιβάλλεται να υψώσει αρραγές αντιφασιστικό μέτωπο. Μπορεί σήμερα, όπως ισχυρίζονται πολλοί, οι συνθήκες να είναι διαφορετικές, εντούτοις μια σειρά λαθεμένων και άστοχων επιλογών –από την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού με τη συσσώρευση πλούτου στα θησαυροφυλάκια των ολίγων ώς την ανικανότητα χάραξης μιας ανθρωπιστικής πολιτικής για το Προσφυγικό– έχει ευνοήσει τη διάδοση ρατσιστικών και ξενοφοβικών απόψεων. Παρατηρώντας την πορεία της διεθνούς κοινότητας δεν μπορεί παρά να διαπιστώσουμε πως η κατάσταση χειροτερεύει. Δεν είναι απλώς δύσκολη, αλλά τραγική. Ζούμε την παρακμή της δημοκρατίας με πολέμους, με υπερσυγκέντρωση πλούτου και με περιθωριοποίηση/απαξίωση των λαών.

Σε αυτό το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο εφιαλτικό κουκλοθέατρο, η πανηγυρική εκλογή της δικηγόρου Έλι Σλάιν –που σπούδασε και εξελίχθηκε στην Bologna Rossa στην ηγεσία του ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος, με διαδικασίες συμμετοχικές της κοινωνίας, είναι μια χαραμάδα απ’ όπου περνάει φως και αισιοδοξία. Η Σλάιν είναι ακτιβίστρια, αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, υποστηρίζει την ενεργητική κλιματική αλλαγή και πιστεύει ότι το δικαίωμα στη δουλειά ,η Συμμαχία στα θέματα ανισοτήτων,  πρέπει να γίνει ένας από τους βασικούς πυλώνες τους Κόμματος. Υποστηρίζει ότι ο «στραγγαλισμός» της εργασίας, των εργαζόμενων, ήταν από τα πλέον τραγικά λάθη και που οδήγησε το πιο μεγάλο και πιο μαζικό αριστερό κόμμα της Ιταλίας και της Ευρώπης –στη μετά Μπερλινγκουέρ εποχή– στη μετάλλαξη, στον νεοφιλελευθερισμό! Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά για το κόμμα και για την Ιταλία, μια χώρα-κλειδί για τις εξελίξεις της Ευρώπης.

Είναι αλήθεια πως η πρόωρη απώλεια του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, του μεγάλου ηγέτη της Αριστεράς, δεν καλύφθηκε ποτέ! Και τώρα αρχίζει στην Ιταλία κάτι να αχνοφέγγει με τη δυναμική παρουσία της Έλι Σλάιν. Η κοινή γνώμη έχει αρχίζει να ελπίζει και στηρίζει το Δημοκρατικό Κόμμα - αυτό δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Η ακροδεξιά συμμαχία χάνει τις δυνάμεις της. Οργανώνονται πολιτικές πρωτοβουλίες που συνθέτουν ένα νέο τοπίο. Η Σλάιν και  ως μέλος της σημαντικής,  σημειολογικη'ς οργάνωσης Μπολονίνα βοηθάει καθοριστικά στην –μέρα με τη μέρα–στην  δημιουργία μιας νέας πολιτικής ψυχολογίας και σε ένα κλίμα ενθουσιασμού , συμμετοχής.

Η ενότητα του Δημοκρατικού Κόμματος θεωρείται κερδισμένο στοίχημα με τη συμμετοχή στην προεδρία του Στέφανο Μπονατσίνι, περιφερειάρχη της Εμίλια Ρομάνια, ο οποίος ήταν ο βασικός αντίπαλος της Σλάιν για την ηγεσία. Το κίνημα της νεολαίας «Σαρδέλα», που ξεκίνησε από την Piazza di Bologna και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογή της νέας ηγεσίας, έχει αναπτυχθεί δυναμικά – οι πολιτικές πρωτοβουλίες του σε ζητήματα των νέων, των πανεπιστημίων, των επιστημόνων είναι μαζικές–, και είναι στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων και της πάλης κατά των ισοπεδωτικών απόψεων του νεοφιλελευθερισμού, της αλγοριθμοποίησης και της κυριαρχίας της ατομικότητας.
Στην προσπάθεια αυτή σύντομα θα ενεργοποιηθεί και το Ινστιτούτο Γκράμσι το οποίο στο παρελθόν, ιδιαίτερα την εποχή Μπερλινγκουέρ είχε κομβικό ρόλο για τις πολιτικές και ιδεολογικές εξελίξεις.

Επίσης υπάρχει η σκέψη να δρομολογηθεί η κυκλοφορία της ιστορικής εφημερίδας της Αριστεράς «L’ Unita». Η Μπολόνια ήταν πάντα το κέντρο των εξελίξεων στην Αριστερά – ένα «πολιτικό εργαστήρι» από το οποίο ξεπήδησε η νέα ηγεσία. Στο Πανεπιστήμιό της σπούδασε Νομική η Έλι, σε μια πόλη και μια περιοχή που οι πολίτες τους αγκαλιάζουν και υποστηρίζουν αυτή τη «μικρή επανάσταση» για τη μετατόπιση προς τα αριστερά της ιταλικής πολιτικής. Ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος. Όλες όμως οι κινήσεις θέλουν σύνεση και προσοχή.

Αυτό το μήνυμα πρέπει να φτάσει σε όλη την Ευρώπη: Ανασύνθεση, Συμμαχία, Ενότητα των αριστερών, προοδευτικών, δημοκρατικών δυνάμεων. Αποδέκτες αυτού του μηνύματος να γίνουμε όλοι εμείς στην Ελλάδα εν όψει των εκλογών. Η Αριστερά στη χώρα μας οφείλει –σήμερα, τώρα– να επαναδραστηριοποιηθεί και αυτό μπορεί να γίνει με τις πολιτικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα. Ας μην αφήσουμε να χαθεί αυτή η δυναμική. Μπορούμε να κάνουμε μια «μικρή επανάσταση» μεγάλη. Το οφείλουμε στο όραμά μας για έναν καλύτερο κόσμο...

*Επίτιμο μέλος ΕΣΗΕΑ, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, μέλος στην Νότια ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Κοζάνης