Μήπως έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε την αηδία ? (του Π. Τσαρτσιανίδη)

Μερικά πράγματα δεν εξηγούνται διαφορετικά...

H εξουσία αξιοποιώντας πλήρως όλα τα εργαλεία της και φυσικά τα media, τα καλοταϊσμένα μέσα ενημέρωσης, ίσως και να κατάφερε να συνηθίσουμε όλα εκείνα που δεν περνούσαν από το μυαλό μας.

Έτσι, ας πούμε, μπορούμε άνετα να παρακολουθήσουμε μία συζήτηση με πρόσωπα που δεν θέλαμε να δούμε ούτε σε φωτογραφία.

Να ακούμε τα γελοία επιχειρήματά τους, τι λίγδα που στάζει από το στόμα τους, την ανατριχιαστική διαπεραστική φωνή τους, το φασίζων και υστερικό ύφος τους.

Το θράσος, ο κυνισμός, η ειρωνεία, ο χλευασμός και η συνεχής επανάληψη, μάλλον έκαναν το "θαύμα" τους.

Κάνοντας μία εικασία, νομίζω πως εάν καταφέρναμε και ξαναφέρναμε πίσω στη ζωή έναν άνθρωπο που είχε κάποιο σημαντικό ρόλο στα συστημικά ΜΜΕ της δεκαετίας του 70 και του 80, θα έτρεχε να κρυφτεί, θα έπινε να μεθύσει για να μην καταλαβαίνει, θα έπαιρνε χάπια για να αντέξει...

Είμαστε σε ένα δωμάτιο που όταν μπήκαμε η μπόχα κόντευε να μας δηλητηριάσει, μείναμε όμως τόση ώρα μέσα, που πλέον δεν μυρίζουμε τίποτα.

Συνηθίσαμε...

Και ενώ η λύση είναι απλή... κάνεις μία κίνηση και βγαίνεις έξω, υπάρχει κάτι σχεδόν μεταφυσικό που μας κρατάει εκεί στο βρωμερό αυτό δωμάτιο με το οποίο δεν είχαμε καμία σχέση!

Πέσαμε σε μία παγίδα και το μόνο που μας απομένει είναι η προσπάθεια να φέρουμε στη μνήμη μας την αρχική βρώμα και αηδία που νοιώσαμε. Αναλωνόμαστε να προσπαθούμε να θυμηθούμε...

-Θυμάσαι ρε πως βρωμούσε; (είπε ο πρώτος)

-Ακόμα νομίζω πως βρωμάει... (είπε ο δεύτερος)

-Εγώ νομίζω πως βρωμάει πολύ λιγότερο (είπε ο τρίτος)

-Εκεί πιο κάτω υποσχέθηκαν ότι θα ανοίγουν το παράθυρο μία ώρα κάθε βράδυ (είπε ο τέταρτος)

και πάει λέγοντας.......

Δεν έχω να προτείνω κάτι, τι λύση την ξέρουμε όλοι μας και είναι λυτρωτική.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν, για εμάς και κυρίως για τα παιδιά μας.

Εάν δεν είναι ήδη αργά.

 

www.kozani.tv - Τσαρτσιανίδης Παναγιώτης

 

Υ.Γ. Το τραγούδι "Λαχτάρησα μια χώρα" είναι ένα είδος αντίδοτου στη αηδία ενός καθεστώτος που σαπίζει και θέλει να μας πάρει μαζί του.

 

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Τραγούδι: Τζένη Καρέζη               

Λαχτάρησα μια χώρα, γυρεύω ένα νησί

που οι άνθρωποι να λένε ό,τι μου λες κι εσύ

Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή

φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή

Να σπείρω ένα χωράφι και κάθε πρωινό

πόση ζωή έχει πάρει να βγαίνω να μετρώ

Θέλω να σε κρατήσω θέλω να σ’ αγαπώ

για όσα έχουν σωπάσει να σκύψω να σου πω.

Και σαν θα μεγαλώσεις το λάδι απ’ την ελιά

ίσια να το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά

Να ρίξουν ένα γέλιο να πάει ως την πηγή

να σηκωθούν οι μέρες που καρτερούν εκεί.

Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή

φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή.